In de ECIW-coach Facebook-groep bespreken we onze ervaringen met ECIW met elkaar. Met regelmaat klinkt wanhoop door in deze gesprekken. We worden gekweld door angsten en depressies en hopen middels de Cursus hiervan verlost te worden. Natuurlijk is dit niet raar. Wil iedereen die een andere reden had om met de Cursus te beginnen dan onvrede met zijn of haar situatie nu de hand opsteken? Onvrede als aanleiding om bezig te zijn met de Cursus is niet fout of zondig en ook niet onlogisch. Als je je rot voelt en je ziet allerlei mooie spreuken uit de Cursus voorbij komen met daarbij lieve en vredige plaatjes op Facebook dan wil je dat ook. De Cursus als spirituele EHBO-kit.

Het kan frustrerend worden als de Cursus als kwik-fiks gezien wordt. Een enkele keer zien we verlichte getuigen op YouTube die ons vertellen hoe ze in één keer vanuit de goot het licht zagen en een andere, vredige persoon werden. Zo kan het inderdaad gaan maar als we hun ervaring als norm adopteren dan kunnen we het onszelf knap lastig maken. Als dit de meest gangbare ervaring zou zijn dan zou de Cursus ook niet zo dik hoeven te zijn en 365 werkboeklessen bevatten.

Bij het streven naar onze directe verlossing uit de ellende hopen we op één flitsend, verlossend inzicht. Een ogenblikkelijk ingrijpen door de Allerhoogste. En wederom, ik zeg niet dat dit niet kan. Kennelijk zijn sommige van onze broeders en zusters er klaar voor om snel te worden doorstroomd door liefde en een prachtig baken voor ons te worden.

Is God dan een sadist die met willekeur strooit met zijn zegen? Zeker niet. De liefde is constant beschikbaar voor ons maar wij kiezen onbewust voor onze zogenaamd veilige bunker van afscheiding. We menen oprecht dat we ons open willen stellen voor de liefde maar de Cursus leert ons dat we sluiers hebben opgetrokken voor het gelaat van Christus zonder dat we het zelf in de gaten hebben. Steeds komt het weer neer op angst. We zijn bang voor Liefde, voor God, voor onze ware natuur maar hebben het zelf niet door.

Vanuit deze angst projecteren we een wereld met daarin onszelf als afgescheiden ikje. Dit is een vrijwel helemaal gesloten systeem. Wat bedoel ik hiermee? Kijk even naar binnen en zie daar het dappere doenertje dat af wil van zijn of haar nare leven. Zie hoe hij zich inspant. Wat hij echter niet ziet is dat het ik-gevoel en de gedachte dat deze ik écht iets kan doen onderdeel is van de illusie waaraan het probeert te ontsnappen. Hoe harder het ikje spartelt hoe meer het bevestigt dat het gelooft dat er binnen het illusoire systeem iets te halen valt.

Hoe kunnen we dan stoppen met ons zelfbevestigende gevecht? Deze vraag is niet te beantwoorden zonder te gaan staan op het waanidee dat er echt een “hoe” is om de werkelijkheid te benaderen. Toch hoeven we niet bang te zijn om denkbeeldige stapjes te zetten zolang we dit met een milde glimlach doen en weten dat we onszelf een beetje foppen. Hoewel de liefde er altijd voor ons is, noemen we ons tenslotte ook studenten die iets gedurende 365 dagen aan het leren zijn. We spreken van een mind-training. Dit lijkt paradoxaal maar het blijkt dat onze angst en agitatie binnen de droomwereld hiermee wat afnemen waardoor de openheid voor liefde en vrede toeneemt.

Nu even heel praktisch. Wat doe je nu midden in je hectische worsteling? Ik ga en kan niet een algemeen geldende “aanpak” bieden maar ik kan natuurlijk wel aangeven wat mij helpt. Klassiek thema voor mij is het hebben van een probleem met doorslapen. Dat werd zomaar een heel ding waarbij ik uren lag te worstelen en te vechten om weer in slaap te kunnen vallen. Angstige gedachten en voorspellingen over hoe vervelend de komende dag zou worden speelden daarbij door mijn hoofd. Vanuit ECIW meende ik precies te weten dat ik dit mezelf aandeed maar zelfs met deze wetenschap lukte het de doener-Simon niet om te stoppen. Zoals zo vaak maakte het gevecht de situatie slechts echter en vervelender voor me. Dit is een vast patroon bij zoveel kwesties. De grootte van onze wens om er vanaf te komen is illustratief voor onze inschatting van de echtheid van ons probleem.

Tegenwoordig kies ik er vrijwel meteen voor om eens te beginnen met wat mindfulness oefeningen. Daarbij ervaar ik direct weerstand. Ik wil mijn aandacht houden bij mijn probleem, de slapeloosheid, en dit aanpakken. Toch maar gewoon die aandacht brengen naar de geluiden, de aanraking op de huid, de ademhaling enzovoort. Hierdoor zakt het excitatie-niveau wat. Tijdens ECIW-bijeenkomsten wordt niet voor niets dikwijls begonnen met een even landen in de situatie. Is dit een nieuwe methode? Een truc of vereiste? Nee, we moeten het niet groter maken dan het is. Het is gewoon een simpele manier om een bescheiden shift te maken van doen naar ontvangen.

En in die iets meer ontvankelijke toestand kan ik gewoonlijk beter de rust vinden om Hem uit te nodigen. Ik erken dat ik alles heel serieus neem en dat ik druk aan het doen ben om deze ramp af te wenden. Dus geen ontkenning maar juist erkenning van mijn bezorgdheid. Vervolgens visualiseer ik dat ik Jezus ontmoet. Tafereeltjes uit de Bijbel komen soms in mijn bewustzijn. Letterlijk Jezus als herder die me naar een groene weide brengt bijvoorbeeld. En dan probeer ik hem de hele situatie aan te bieden wat inhoudt dat ik zoiets kan zeggen als: “Oké Heer, ik heb geen idee wat echt goed is voor mij nu. Ik weet niet of ik persé in slaap moet vallen of gewoon zo wat uurtjes wakker bij U mag zijn. Ik laat het aan U over. Het is goed zo”.

Natuurlijk besef ik soms dat ik dit toch weer stiekem als trucje gebruik om lekker in slaap te vallen. Het is dan maar zo. Steeds weer besluit in naar Hem te gaan en te vertrouwen dat het dan goed is. Vannacht kwam een Bijbeltekst bij me naar boven. “Heer ik geloof, kom mijn ongeloof te hulp”. Geloven dan vooral in de betekenis van “vertrouwen”. Is het dan altijd een happy end? En Simon sliep nog lang en werd uitgerust wakker? Nee hoor. Soms lig ik lang wakker. Maar het vechten wordt minder en stopt soms helemaal. Het blijken soms de meest waardevolle uurtjes van mijn dag.

Als afsluiting nogmaals die prachtige les van gisteren:

WB 287: Mijn doel bent U, mijn Vader, U alleen.