Als we ergens last van hebben dan willen we daarvan af. Het lijkt of we wat dit betreft allemaal onze eigen thema’s hebben. Met sommigen ervan hebben we allemaal te maken, denk aan lichamelijke pijn. Andere lijken specifiek voor jouw persoontje. Twee van die ogenschijnlijk wat specifiekere thema’s voor mij zijn slapeloosheid en spreekangst. Vermoedelijk komt jouw eigen achillespees direct in je gedachten. Zodra we een kans ruiken om van een dergelijk vervelend hoofdthema af te komen grijpen we deze met beide handen aan. De manier waarop we hierbij te werk gaan is steevast hetzelfde: definieer het probleem- vind een goede aanpak – bepaal of het probleem is opgelost. Als het gelukt is ben ik blij als het mislukt is ben ik teleurgesteld en moet ik wat anders proberen. Zolang ik in deze werkwijze geloof en deze toepas is mijn ego tevreden. Er zullen me zelfs soms wat succesjes gegund zijn als de omstandigheden niet al te extreem zijn. Ik zal een keer na een paar uur slapeloos woelen toch tevreden in slaap vallen na het toepassen van een methode en ik zal een keer een plezierige flow ervaren na een geslaagde toespraak en een luid applaus.

Na dit “succes” sukkel ik een beetje tevreden in slaap. Ongemerkt probeer ik m’n leven zo te manoeuvreren dat de situatie behapbaar voor me blijft. Zo zal ik als ik een vliegvakantie boek zoeken naar een mogelijkheid waarbij de heenreis wat later op de dag valt. Als ik namelijk om 3.00h ’s nachts op moet staan om een vlucht te halen, ben ik zo bang die paar uur er voor niet te kunnen slapen dat ik vrijwel zeker wakker lig en slaperig en moe op reis moet gaan. Dat wil ik niet. Als ik moet spreken voor een groep bereid ik me extreem goed voor om verrassingen te voorkomen. Toch blijft het moeilijkste moment het begin van de toespraak omdat ik vermoed dat iedereen op dat moment zijn of haar oordeel over mij zal gaan vormen. Zet een grote spotlight op me en een camera en de ellende is compleet.

En hoe denk ik hier vanaf te komen? Jawel, door de Cursus toe te passen. Ik heb bijvoorbeeld het boek “From Anxiety to Love” besteld en hoop natuurlijk dat dit zal “helpen”. Het ego kijkt erg tevreden toe. Ik blijf immers heerlijk mijn best doen, streven naar succes, mezelf frustreren, mezelf dom en schuldig voelen als het weer eens “niet goed afloopt”? Prima; zolang dit mijn belangrijkste vragen zijn, speel ik het spel mee waarbij ik geloof dat ik een bang doch dapper ikje ben dat de Cursus steeds beter snapt en… daarmee verander in een steeds dapperder en onbevreesder ikje dat nergens meer last van heeft. Liefst deel ik dit succes met anderen; deels omdat ik serieus geloof anderen hiermee te helpen maar natuurlijk ook om stiekem een beetje bewondering te oogsten. Ook dát vindt ego wel lekker. Ik kan dan laten zien dat ik het allemaal goed begrepen en toegepast heb en dat ik er nu vanaf ben.

Toch begint er een beetje lucht te komen in mijn grote problemen. Het komt echter van een andere kant dan we gewend zijn. Ik kan dat illustreren met de werkboekles (28) van vandaag: Ik wil niets liever dan de dingen anders zien. Langzaam, heel langzaam, begint er enig begrip te komen dat ik met “en, ben ik er al vanaf?” de verkeerde vraag aan het stellen ben. Een vraag die iets meer in de richting komt is “en, geloof je nog steeds dusdanig in de echtheid van de klachten (slapeloosheid, spreekangst, pijn) dat je alles op alles zet om er van af te komen?” Op deze vraag zal ik dan voor 99% antwoorden: jawel, ik wil er nog steeds dolgraag vanaf. Maar dan is er een ondeugende 1% die zegt: “maar ondertussen wil ik niets liever dan deze ogenschijnlijke kwestie anders zien”.

Hiermee komt er een piepklein beetje ruimte voor de mogelijkheid dat ik mijn klachten wellicht te serieus genomen heb, dat ik 100% geloof heb gehecht aan hun echtheid wat ik illustreer door mijn verlangen om er af te willen komen. Met die 1% wend ik me tot Hem en vraag ik Hem om mijn ogen aan te raken zodat ik opnieuw naar de kwesties kan kijken. Ik merk dat mijn angst voor de rampen die ik me inbeeld iets kleiner wordt. Ik kan even blijven staan, even bij het schijnbaar overweldigende nare gevoel blijven en me af te vragen: stel dat ik niet doodga als ik dit er eens laat zijn? Stel dat ik eens niet het gevecht aanga? Mijn ego reageert onthutst en vindt dit volslagen ongepast. “Niet doen, levensgevaarlijk, je moet je schamen, deze blog vooral niet posten, je stelt je veel te kwetsbaar op, je zult last krijgen, doe toch normaal!”. Oké Heer, ik neem mijn pijn, slapeloosheid en angst zo serieus omdat ik geloof dat dit erbij hoort, dat het normaal is. Ik kan me hierin vergissen en ik wil niets liever dan dit anders te zien. Het voelt haast ongepast deze “grote klachten” iets minder serieus te nemen en mezelf toe te staan er met andere ogen, Uw ogen, naar te kijken. Zeg me maar hoe het nu verder zal gaan want U wil ik volgen. Wat er verder ook lijkt te gebeuren in de droom, ik wil U volgen.