Vandaag krijgt het ego het weer zwaar te verduren met les 24: Ik zie niet wat mijn hoogste belang is. 1. In geen enkele situatie die zich aandient weet je welke uitkomst jou gelukkig zou maken.

Lekkere binnenkomer! Natuurlijk denk ik daar heel anders over. Dat kan ik makkelijk illustreren aan de zaken waar ik ooit tegenaan gelopen ben met daarachter wat ik als gewenste uitkomst zie:

• Ziekte en pijn: pijnvrije gezondheid
• Slapeloosheid: lekker 8 uur doortukken
• Problemen om een hypotheek rond te krijgen: een snelle en vrijgevige hypotheekverstrekker
• Stress en angstklachten in een drukke baan: kalme onverstoorbaarheid

Zo kan ik nog wel even doorgaan en jij als lezer waarschijnlijk ook wel. Samenvattend zou ik dus tekenen om een lang, gezond en stressvrij leven te hebben met dierbaren waar ik het altijd goed mee kan vinden en instanties die snel, vriendelijk en service gericht zijn. Op hoge leeftijd zou ik met een tevreden glimlach in mijn slaap overlijden.

Is dit dan zo gek om te willen? Iets om me schuldig over te voelen? Mag ik dan niet wensen dat alles verloopt zoals ik dat graag zou willen? Natuurlijk mag dat wel, gewoon lekker van genieten als het meezit, maar helpt het me om wakker te worden? De vraag is ook nog eens of ik tevreden zou blijven, zelfs als alles zou lijken mee te zitten. Er is meen ik een boek met de titel: niets meer te wensen en toch niet gelukkig. Dit wijst erop dat we zelfs in een plezierige droom een besef kunnen krijgen dat we de boot aan het missen zijn. Genoemde nare omstandigheden kunnen fungeren als wake-up call om niet pas op ons sterfbed aan de slag te gaan met de vraag: “was dit het nou?”.

Wat is de gemene deler in al de genoemde kwesties? Het geloof dat ik gelukkig ben als ik een klachtenvrij lichaam heb en leef in een ideale wereld. Binnen de droom is alles er op gericht om dat ikje te pamperen om zodoende elke vraag over de echtheid van ons geloof in afgescheidenheid in de kiem te verdoven. Omstandigheden die wij als naar en ongewenst zien confronteren ons met ons geloof dat we een lichaam zijn (inclusief psyche) dat zich beweegt in een echte wereld. De Cursus leert ons dat op het moment van de denkbeeldige afscheiding, de roep terug naar de liefde die we echt zijn direct geactiveerd werd. Dit is de stem van de Heilige Geest. Zodra we dus geloven dat we als ikje rondlopen is er ergens dat stemmetje dat zegt dat we onszelf voor de gek houden en dat we iets missen. Het echte antwoord is dat we de liefde missen die we zelf zijn. Als we dit echter zouden aannemen dan valt de bodem uit onze ik-illusie. Deze illusie van afgescheidenheid willen we koste wat het kost in stand houden en daarom zal onze ego-wil ons vertellen dat we gelukkig worden met vormen van surrogaat liefde. Dit zijn gezondheid, welvaart, genot, veiligheid, macht enzovoort.

Mogelijk reageert je ego nu verontwaardigd door door te slaan naar het andere uiterste en zich af te vragen of al die zaken dan slecht zijn. Nee, alle zaken die we menen te zien, dus ook die lollige dingen waar we lekker van kunnen genieten, zijn volkomen neutraal en hebben slechts de betekenis die wij er aan toekennen. Als we echter menen dat ze ons duurzaam geluk en echte vrede kunnen bieden dan vergissen we ons. Het zijn slechts fopspenen waar we alles voor doen om deze te bemachtigen om weer door te kunnen slapen. Wij weten nauwelijks wat we echt nodig hebben.

Die nare ziekte, die angstklachten, die financiële zorgen en die onredelijke baas laten ons zien dat we groot geloof hechten aan de illusie dat we een kwetsbaar, sterfelijk en afgescheiden wezentje zijn. Soms lukt het onze wanhoop tijdelijk weer op te heffen namelijk als wij vinden dat zaken een goede afloop hebben. De ziekte geneest, ik ga alles dapper aan, ik win de jackpot en mijn baas beloont me met een hoge positie en salaris. Maar dit zijn schijnoplossingen. Ons geloof in afgescheidenheid en kwetsbaarheid is nog aanwezig en er hoeft maar iets te gebeuren en onze angst toont ons dat dit zo is.

We zoeken een echte uitweg. Vanuit onze diepe wanhoop nemen we geen genoegen meer met verdovende schijnoplossingen. We meten het succes van ons spirituele pad niet af aan zogenaamd positieve wendingen in de droom. Het gezonde klachtenvrije lichaam, de pot met geld en de aai over onze bol zijn heerlijk maar ten diepste niet waar het om draait. We willen wakker worden uit de droom van afgescheidenheid. Als ikje weten we niet wat we moeten wensen omdat ditzelfde ikje juist zijn schijnbare bestaan dankt aan een onhandig verlangen naar iets wat niet echt is en niet bestaat. Er is er maar Één Wiens wil echt de onze is. Die Ene is de Bron van wie we zijn. Hij is onze Vader en wij zijn Zijn Zoon. We mogen onze ogen afwenden van de nepoplossingen van de droomwereld en onze handen uitstrekken naar Hem. Hij zal dit vertrouwen nooit beschamen en ons de vrede bieden die al ons beperkte verstand en onze beperkte wil verre overstijgt.