Ik doe het werkboek nu voor de zoveelste keer. Elk jaar vraag ik me af of het wel zinvol is om weer opnieuw te beginnen. Soms duurt het een paar weken in het nieuwe jaar totdat ik de draad toch maar weer oppak. Telkens ben ik er weer verbaasd over dat de oude vertrouwde lessen me toch weer met nieuwe kracht en blijheid vervullen. Neem nou bijvoorbeeld de “God is..” lessen 42 tot en met 47. Tot nu toe had ik deze lessen met duale ogen gelezen. Hiermee bedoel ik dat ik als ikje me uitstrekte naar een externe God met de prachtige eigenschappen als kracht, licht en liefde. Ik hoopte als ikje iets van die mooie zaken te bemachtigen.

Dit jaar gebeurt er iets anders. Het lijkt wel of de lessen meer van binnenuit beginnen aan te spreken. Het beginpunt is steeds dat ik ergens mee worstel. Dat kan van alles zijn; pijntje hier, pijntje daar, angst, slapeloosheid, schaamte of schuldgevoel. Vervolgens wil ik daar, wederom als ikje, iets aan veranderen. Ik wil van de ellende af en doe mijn uiterste best om dit voor elkaar te krijgen, bijvoorbeeld door een werkboekles te herhalen. Wat is er dan dit jaar nieuw?

Het voert terug op die laatste werkboekles van het jaar 361-365 die ik de laatste maanden vaker aanhaal. Ik kan het niet laten want ze illustreren een veranderde mind-set die letterlijk het verschil betekent tussen nacht en dag. Nog even de tekst:

Dit heilig ogenblik wil ik U geven.
Neemt U het in handen. Want U wil ik volgen.
in de zekerheid dat Uw leiding mij vrede geeft.

Door deze tekst begint het besef van de aanwezigheid van twee stemmen in de denkgeest steeds meer aan kracht te winnen. Het herkennen van wie ik aan de lijn heb gaat ook (ietsje) sneller tegenwoordig. Het ego beschuldigt, kleineert, twijfelt, wil plannen en controleren en schuift elke verbetering naar de toekomst. Het kost weinig moeite om het ego te horen want het is een behoorlijk aanwezig type. Bij het lezen van de werkboeklessen 42-47 gebeurt er tegenwoordig iets anders dan voorheen. Neem bijvoorbeeld les 46 van vandaag: God is de Liefde waarin ik vergeef. De les vraagt om eens wat personen in gedachten te nemen met wie je in meer of mindere mate wat hommeles hebt. Dat kost geen moeite. In de oude aanpak probeerde ik deze mensen te vergeven omdat ik een vaag vermoeden had dat dit me ook wel iets zou kunnen opleveren. Dat is niet fout, niet geheel bezijden de waarheid en niets om me schuldig over te voelen. Toch blijft de actie zeg maar twee dimensionaal: ik ben aan het vechten om ergens van af te komen en doe hierin mijn uiterste best. Het kost ook energie en moeite dezebenadering.

Nu werkt de les anders door. De vraag is niet alleen wie ik aan de lijn heb maar ook wie ik aan het roer laat. Ga ik als goedbedoelend ikje aan de slag zoals ik altijd gedaan heb? Dat is niet wat de les aanbiedt. GOD is de Liefde waarin ik vergeef. De Kracht komt vanuit een geheel andere Hoek. Ik hoef het helemaal niet zelf te doen. Dat lijkt een supermooi aanbod (en dat is het ook) en het is dan ook zo gek om te merken dat ik er toch moeite mee blijk te hebben. Eerlijk gezegd valt het voor dat ikje helemaal niet mee om dat roer aan God te geven. Dat verbaast me telkens weer maar het is niet zo gek. De hele illusie is begonnen toen er geloof werd gehecht aan de mogelijkheid van “zelf doen”. Het aanpakken van onvrede door dit zelf-doen is een fantastische manier om de vermeende regie en het gevoel van afgescheidenheid in stand te houden. Dat is precies wat het fundament van het ikje vormt en het loslaten van de wens tot zelf-doen is voor dit ikje het begin van het einde. Is het dan gek dat er weerstand bestaat tegen overgave?

De Cursus stelt dat niets zo beledigend en bedreigend is voor het ego als de opmerking dat er niks van hem verwacht wordt dan een klein beetje bereidwilligheid. Bereidwilligheid om het roer over te geven. Dus ik mag niet alleen leren te luisteren naar de juiste en liefdevolle Stem maar ook om opzij te stappen en Hem aan het roer te laten. Gewoon kijken wat er gebeurt en erop vertrouwen dat Hij weet wat de koers is. Telkens wil ik het roer terugpakken maar langzamerhand leer ik dat het heel fijn en ontspannend is om Hem te laten varen. Er gebeurt ook iets geks met die twee dimensionale problemen van me. Het bootje lijkt een watervliegtuig te worden en we stijgen op naar de derde dimensie. Als ik eens uit het raampje kijk dan zie ik nog wel wat kleine vormpjes beneden maar ze verliezen de indrukwekkendheid die ze eerst leken te hebben. Dit is heerlijk, nieuw en anders. Wonderlijk.