MH17 is neergeschoten en hierbij zijn bijna 300 mensen om het leven gekomen. De beelden van het repatriëren van de stoffelijke overschotten en het hartverscheurende verdriet van de nabestaanden staan op m’n netvlies gegrift. Het is goedkoop om dit vanuit m’n luie stoel gemakkelijk af te doen als niveau-II gebeurtenissen binnen een droom. Ik worstel met deze gebeurtenis, ook al is het maar een droom.

Ik zie dat Rutte de aanvoerder is van het collectief dat genoegdoening zoekt voor de groep nabestaanden. Wat is dit eigenlijk; genoegdoening? Ik wil dan dat de Russen bij monde van Poetin verantwoording afleggen voor hun daden. Dit is hierbij ongeveer mijn ideaalbeeld:

Poetin zegt: “ik zal nu maar eerlijk zijn. Het klopt dat Rusland betrokken was bij deze oorlog en dat we manschappen en materieel geleverd hebben. Soldaat x heeft een inschattingsfout gemaakt toen hij die Buk-raket afschoot want hij dacht dat hij een oorlogsvliegtuig zag. Volgende keer zal hij beter uitkijken en hij heeft een flinke gevangenisstraf gekregen. Ik vind het ook persoonlijk allemaal heel erg <Poetin kijkt duidelijk aangedaan naar de camera> Rusland zal 100.000 euro per slachtoffer betalen aan de nabestaanden”

Nou, hé hé, het ei is gelegd. Het blijft tragisch maar nu is er toch sprake van een zekere afsluiting ondanks het feit dat het verdriet maar heel langzaam wat scherpe kantjes zal verliezen. Maar helaas. Dit gebeurt niet en vermoedelijk volgt nog een jarenlang spel waarbij de bewijzen zich opstapelen en Poetin glashard zal blijven ontkennen. Dan zal er een vorm van wraak in de vorm van sancties moeten plaatsvinden. Het gaat wat ver om een Russisch passagiersvliegtuig uit de lucht te schieten maar we moeten vriendschappelijke betrekkingen verbreken en sancties instellen die de Russen in de portemonnee zullen voelen.

Dit klinkt ironisch, dat besef ik. Binnen onze droom weet ik ook niet goed welke houding ik (Nederland) moet aannemen. Het voelt te gemakkelijk om de schouders op te halen, te zeggen dat het jammer is dat de Russen de verantwoordelijk niet accepteren en over te gaan tot de orde van de dag. Het lijkt of mijn klassieke vorm van ‘vergeven’ ten minste de schuldbekentenis van die ander nodig heeft. Hoe kan ik nu zeggen dat ik de Russen vergeef als ze zelf zeggen dat ze niks gedaan hebben? Dit geeft kortsluiting in mijn hele systeem van rechtvaardigheid. Ze moeten toch echt eerst “sorry” zeggen want anders blijf ik ze als schuldig zien en moet ik boos blijven. Voor hoelang? 10 jaar? 50 jaar? Dat weet ik niet goed. Vermoedelijk moeten eerst 2 of 3 generaties nabestaanden voorbij gaan voordat Nederland weer met goed fatsoen normaal kan doen tegen de Russen. Anders zal het voelen als verraad jegens deze nabestaanden.

En dan die verrekte Cursus. Want deze is toch van een andere orde, of ik dat nu fatsoenlijk en gepast vind jegens nabestaanden of niet. Want deze Cursus zegt me naar binnen te kijken en wijst me erop dat ik de lichamelijke dood van de slachtoffers zie als een echte dood. Dat ik geloof dat lichamen, en daarmee dat mijn broeders en zusters, uiteengereten zijn door andere mensen. Dat deze anderen, de Russen, hiermee schuldig zijn aan aanval en moord. Het zou ze gelukt zijn de Zoon van God te kruisigen en daarmee zouden ze schuldig zijn geworden en straf verdienen. Of ze het nu toegeven of niet. Maar alles wat ik hiermee zeg is dat ik geloof dat Jezus een afgescheiden mensje was van vlees en bloed die aangevallen kon worden en uiteindelijk zelfs gedood kon worden.

De hele boodschap van Bijbel en Cursus is deze: NEE, DIT IS NIET WAAR. Mij wordt gevraagd om de soldaten te vergeven voor wat ze nooit hebben kunnen doen. Ze hebben Jezus niet kunnen kruisigen en ze hebben de MH17 niet kunnen neerschieten. De nabestaanden van Jezus huilden toen, wij huilen nu. Maar toch. Hierin ligt de gerechtigheid van God; niet dat de soldaten gestraft dienden te worden maar dat het doek in de tempel scheurde en de grens tussen de droom-wereld en het echte heiligdom verbroken werd. Vanuit ons afgescheiden zelf kunnen we slechts huilen en boos worden. Maar samen met Jezus mogen we roepen: in Uw handen leggen wij onze denkgeest. Dan kan zijn Licht ons vanuit het gescheurde wolkendek beschijnen en ons verlossen van de strijd, de oorlog en de schreeuw om wraak. Hij kan leven geven,  zelfs in het donkerste verdriet en de zwartste nacht. Alleen bij Hem kan ik mijn toevlucht nemen en echte vergeving vinden. Heer, laat me toch Uw gedachten denken en niet de mijne.

Mijn denkgeest bevat enkel wat ik denk met God.