Het volgende zie ik als valkuil bij het bestuderen van de Cursus. We kunnen gefascineerd raken door het non-duale karakter van de Cursus. Ten opzichte van duale geloofssystemen heeft de non-duale visie ook een aantrekkelijke elegantie en eenvoud. Het “gevaar” bestaat dat we vanuit een nieuw concept gaan kijken naar de wereld zoals die zich aan ons voordoet. We zien dan daarin allerlei vormpjes en besluiten vanuit ons nieuwe non-duale geloof dat wat we zien (voelen en denken) niet waar is. We willen ons niet laten foppen door deze beelden en proberen onbewogen toe te kijken. Het volhouden van deze onbewogenheid noemen we dan ten onrechte het trainen van de denkgeest.

Dit kunnen we een tijdje volhouden. We denken dat we op de goede weg zijn omdat immers God, volgens sommige Cursus-leraren, ook niks weet en dus niks wil weten van die nare wereld. Nou, dan zal dit voor ons ook wel een goede houding zijn. Zo worden we toeschouwers van dat wat we nu beschouwen als ons schijnleven. Het volharden in deze houding waarbij we niet betrokken willen raken bij wat zich lijkt voort te doen wordt ons nieuwe ideaal en we kunnen zelfs gaan proberen anderen ervan te overtuigen hoe fijn het is om zo veilig van onderuit een stolp te leven. Gelukkig laat het leven ons niet met rust.

We kunnen trots zijn dat we niet meer onder de indruk raken van nare woorden van Trump en van huilende oorlogsslachtoffers op tv. Het gaat nu goed met ons, menen we. Op weg naar een serene stilte waar alles doorzien wordt als nep. Is dit realisatie? Is dit verlichting? Dan wordt ons eigen kind ernstig ziek. Of we worden verlaten door onze partner. De ellende komt echt dichtbij. Is dit de ultieme test om te kijken of we onze koele emotieloze toestand kunnen volhouden?

Gelukkig trekt de liefde zich hier niks van aan en zal ze in de spaarzame momenten van echte vergeving ons hart weer aanraken. Genoemde houding is niet inherent aan het gedachtengoed van de Cursus en de Cursus-student die uit ervaring weet dat hij of zij niet zo afstandelijk is geworden door de Cursus hoeft deze schoen niet aan te trekken. Voor mezelf geldt deze valkuil echter wel degelijk en hopelijk ben ik de enige en projecteer ik mijn eigen valkuil te lichtvaardig op wat ik bij andere studenten meen te zien gebeuren.

Training van de denkgeest is niet gelijk aan het aanhangen van een nieuw, dit keer non-duaal, geloof en dit concept met geweld op onze ervaringen proberen te duwen. De training bestaat in het van moment tot moment opmerken van elk voorval dat op ons pad komt. Dit ene voorval in dit ene moment hoeft vervolgens niet snel non-duaal weggeredeneerd te worden. Het plakken van zelfs een non-duaal etiket op een voorval is het beoordelen ervan. De werkboekles van vandaag vraagt ons om dit na te laten (243): Vandaag zal ik over geen enkel voorval een oordeel vellen. En lees eens verder in de les met in je achterhoofd  ons prachtige nieuwe non-duale denksysteem waarmee we alles proberen conceptueel te doorgronden: “Ik zal niet denken dat ik het geheel begrijp op basis van brokstukken van mijn waarneming, wat alles is wat ik kan zien”. Het is tijd om te vergeven. In elk klein moment dat we meemaken hebben we de keuze. Besluiten we ons ongenaakbaar op te stellen vanuit een nieuw geloof of openen we ons totaal voor de ervaring en trainen we onze denkgeest in elk moment door open te staan voor de betekenis die het Geheel (de eenheid, HG, liefde) eraan geeft? Durven we zo zonder het instrument van ons denken, onmiddellijk, te leven? Het is heerlijk om ontslag te nemen als je eigen leraar. Lees verder en juich met me mee met deze woorden:

Les 243

Vandaag zal ik over geen enkel voorval een oordeel vellen.

Ik zal vandaag eerlijk zijn met mezelf. Ik zal niet denken dat ik al weet wat mijn huidige begrip beslist nog steeds te boven gaat. Ik zal niet denken dat ik het geheel begrijp op basis van brokstukken van mijn waarneming, wat alles is wat ik kan zien. Vandaag erken ik dat dit zo is. En zo word ik ontlast van oordelen die ik niet vellen kan. Aldus bevrijd ik mezelf en dat waarnaar ik kijk, om in vrede te zijn zoals God ons geschapen heeft.

Vader, vandaag laat ik de schepping vrij om zichzelf te zijn. Ik eer al haar onderdelen, waarin ik inbegrepen ben. Wij zijn één omdat elk deel de herinnering van U bevat, en de waarheid wel als één in ieder van ons moet stralen.