Zo’n tien jaar geleden was ik plotseling helemaal klaar met het klassiek Christelijk geloof waarin zonde, schuld en plaatsvervangend lijden van Jezus een centraal thema is. Met grote helderheid zag ik dat het niet klopte en, wat belangrijker is, dat het onnodig de ervaring van de liefde van God in de weg zat. Ik was blij dat ik het nu, in mijn ogen, zo helder zag en wilde mijn blijdschap delen met andere Christenen. Deze verrijking, deze vrijheid wilde ik niet voor mezelf houden. Ik bleek in deze houding nogal naïef. Mensen die mijn verse en bevrijdende inzicht reeds deelden vonden mijn boekje hierover (Een Christen op Satsang) erg goed maar voor hen had ik het eigenlijk niet geschreven. Ik wilde vooral mijn broeders en zusters in de kerkbanken bereiken en hen het goede nieuws brengen. Zij zaten hier niet echt op te wachten en sommigen deden een lief bedoelde poging om met me het gesprek aan te gaan om me weer op het rechte pad te helpen. Ik snapte het niet goed. Zien ze het nou echt niet? Ik deed er dus maar een schepje bovenop en schreef het ironische boekje “Geen beeld van God”. Ook dit werd gewaardeerd door, in mijn ogen, het verkeerde publiek, namelijk gelijk denkenden. Als ik eerlijk ben vond ik daarna mijn klassiek Christelijke broeders en zusters een beetje dom. Zagen ze het nou echt niet of wilden ze het gewoon niet zien? Omgekeerd vond ik mezelf dus slimmer en, in Cursus-termen’ speciaal. Ik gebruikte mijn nieuwe inzicht om hun “achterhaalde” geloof aan te vallen en verdedigde met verve mijn bevindingen. Dit duurde enkele jaren.

Momenteel dreigt hetzelfde te gebeuren. Na een jaartje of tien ECIW te hebben gebruikt als richtlijn en inspiratiebron voor mijn leven zie ik dat een doorgeschoten non-duale opvatting zelf ook weer duale trekjes krijgt. Door God en de Heilige Geest toegang tot- en wetenschap van onze “droomwereld” te ontzeggen wordt de kans groter dat studenten menen dat het doorzien van de illusie neerkomt op het aannemen van dezelfde afstandelijkheid die wordt toegeschreven aan God en de HG. Door Robert Perry wordt dit geweten aan interpretaties door Ken Wapnick die niet overeenstemmen met de Cursus. Dit doorschieten in theologisch non-dualisme werd mij vooral helder tijdens het lezen van A Course of Love en The Way of Mastery, maar ook doordat het wringt met voor mij zeer inspirerende boeken van Adyashanti, Toni Persons, Jeff Foster en andere. Als ik het op subjectieve manier probeer te duiden merk ik dat doorgeschoten theologisch non-dualisme bij mij leidt tot een mate van afstandelijkheid en “het hoofd in getrokken worden”. Het lijkt net alsof het doel van de Cursus is om alles te zien als “fake news”, nep nieuws, en dit zo onbewogen mogelijk naast je neer te leggen. Dit inzicht leidt, als ik weer voor mezelf spreek, tot een soort stilstaand water en niet echt tot een levende en bruisende stroom.

Ook nu trek ik weer enthousiast op pad om dit “goede nieuws” te verspreiden en ook nu merk ik weinig enthousiasme bij andere studenten van de Cursus. En ook nu dreig ik te vervallen in de oude valkuil waarin ik ga proberen hen te overtuigen. Deels goed bedoeld maar ook met het risico dat ik mijn gelijk wil halen. Niet erg vredevol en met aanvallende, beschuldigende en verdedigende trekjes. Op twee niveaus heb ik hierin te leren.

Niveau II: Na eerst de klassiek Christenen te hebben bezien als de wat dommere achterblijvers ervoer ik ook wel een bepaalde jaloezie in hun vermogen om te kunnen rusten in een geloofssysteem dat in mijn ogen niet klopte. Ook kreeg ik, na enkele jaren, veel meer respect voor hun intentie die natuurlijk liefdevol is. Deze waardering breidde zich uit naar volgers van andere stromingen zoals ik bij mezelf merkte toen ik de serie “kijken in de ziel van religieuze leiders” volgde. Ik was het niet altijd met hun geloof eens maar zag slechts lieve en goedbedoelende medereizigers. Ik leer eindelijk dat het niet zozeer om de juistheid van de theologie gaat maar om het jezelf openen voor de liefde. Waar ik hierin gehinderd wordt als het theologisch teveel rammelt hebben andere daar geen besef of geen last van.

Niveau II: Heel gemakkelijk ontaardt bij mij een nieuwe inzicht in een “verhitte hoofden, koude harten”-houding. Nu weet ik dat ik geen jaren als een Don Quichot op pad hoef om te strijden voor de goede zaak. Ik mag direct aan het echte werk beginnen en mijn eigen aanvalsgedachten opmerken en naar de HG brengen. Of ik nu denk dat deze HG wél of niet meer is dan slechts mijn Godsherinnering doet er niet toe. Wat er wél toe doet is dat ik kies voor oordeel in plaats van voor liefde. Dus werk aan de winkel.

Misschien heb ik afgelopen tien jaar toch echt wat ingezien en zal het wonder de tijd “dubbelvouwen” zodat ik nu geen jaren maar slechts een Heilig Ogenblik nodig heb om te stoppen met overtuigen en te beginnen met zwijgen en liefhebben en me mijn ware Identiteit herinneren. Zoon van God, in liefde verbonden met alles en iedereen.