Mijn focus bij het bestuderen van de Cursus lag lange tijd op het veranderen van mijn perceptie. Dit is zeker iets waar de Cursus toe oproept. “Veranderen van m’n perceptie” klinkt wat afstandelijk en abstract maar goed beschouwd was het voor mij juist erg zelf-gericht en concreet. Ik meende last te hebben van een uiterlijke situatie en mijn doel was (en is nog steeds) om door vergeven weer vrede te kunnen ervaren. Herken je deze manier van omgaan met de Cursus? De focus ligt, met een knipoog naar de organisatie FIP (Foundation of Inner Peace) op het bereiken van innerlijke vrede.

De laatste maanden schrijf ik blogs over deze zelfgerichtheid. Het kan lijken dat ik deze veroordeel, maar dat is niet het geval. Het is me echter pijnlijk duidelijk geworden dat deze manier van omgaan met de Cursus slechts het halve werk is, en daarmee in feite helemaal geen werk. Het klopt dat we verlossing moeten vragen voor ons zelf. Het risico bestaat dan echter dat we dit verwarren met het streven naar een innerlijke staat van vrede slechts voor onszelf. Ongemerkt en onbewust zijn we gaan denken dat we de nare wereld die we zien, inclusief het lijden van anderen, mogen afdoen als een droom en dat we van deze nare perceptie verlost mogen worden zodat wij weer gelukkig zijn.

Nogmaals, dit is op zich niet onjuist maar in zijn fixatie “naar binnen” is het toch een ontsporing die niet werkt. Het lukt zelfs om deze aanpak te rechtvaardigen met een doorgeschoten metafysische interpretatie van de Cursus. Alles is toch één? Verbeter de wereld en begin met jezelf, want vanuit die eenheid is dan toch alles geregeld? Hiermee nemen we echter als gelovigen van de duale wereld een ongepast voorschot op de non-duale werkelijkheid. “Ongepast” in de zin dat het contraproductief is voor onze studie van de Cursus. We wanen ons te snel één met God en ontslaan te vroegtijdig Jezus en de Heilige Geest als leraar en trooster. Anders gezegd: we maken een spiritueel en naar binnen gekeerd “Zelf”, lees ego.

Momenteel lees ik over de ontstaansgeschiedenis van de Cursus, vooral over de lessen die Helen en Bill hierin van Jezus ontvangen. Het is typerend dat ik dit jarenlang wel aardige achtergrondinformatie vond, maar nauwelijks bruikbaar achtte voor mijn eigen studie van de Cursus. Ik meende me al op een abstract waarheids-liefdes-niveau te bevinden waarop ik dat soort historische details overbodig vond. Hierin zit diezelfde arrogantie verborgen als die waarbij we verholen op onszelf gericht zijn om vooral ons eigen geluk te waarborgen door met Jezus en/of de Heilige Geest uitsluitend naar binnen, naar onze eigen zielenroerselen, te kijken. De ontstaansgeschiedenis van de Cursus geeft een completer beeld.

Jezus vraagt van Helen en Bill om wonderbereid te zijn. Dit houdt in dat ze zich elke dag afvragen aan wie ze het wonder van vergeving mogen aanbieden. Ze maken voor zichzelf zelfs lijstjes hiervan. Vervolgens wordt er, zelfs voor wat betreft de kleinste en alledaagse zaken, gevraagd of ze zich willen uitstrekken naar de leiding van Jezus en deze daarna ook daadwerkelijk opvolgen. Het is een constante oefening in vertrouwen waarbij ze zichzelf afvragen wat Jezus wil dat ze tegen iedereen zeggen die ze tegen komen en wat ze voor iedereen praktisch mogen doen. Hen wordt gevraagd alle vooroordelen los te laten en door woord en daad te laten zien aan iedereen die ze ontmoeten dat deze mensen geliefd en onschuldig zijn. Gewoon praktische vriendelijkheid en voorkomendheid. Jezus biedt zelfs aan om Helen en Bill te begeleiden in kleine alledaagse dingetjes; waar moet ik een nieuwe jas gaan kopen, in welke kast moet ik de rommel opruimen, hoe laat moet ik die en die bellen? Hij overziet het grote plaatje, hij weet waar we bruikbaar en inzetbaar mogen zijn als wonderwerkers.

Uit dit alles rijst inderdaad het beeld op van “je aanvalsgedachten loslaten” maar bovenal ook van praktische en zorgzame gerichtheid op anderen. Uitgebreid wordt duidelijk gemaakt hoe een niet-liefdevolle actie een kettingreactie van nare gebeurtenissen met zich mee kan brengen. En anderszins, hoe een liefdevolle reactie (het aanbieden van een wonder) inderdaad resulteert in tijdwinst voor alle betrokkenen in de ontdekking van hun ware Identiteit.

De werkboekles van vandaag biedt ons een kijkje in dat wonderlijke mysterie waarbij “de wereld tot tijdloosheid en liefde” teruggebracht mag worden door de geboorte van Christus. Hij is zowel Middel als Doel. Jezus en de Heilige Geest voelen zich niet te goed om zich te “verlagen” tot onze droomwereld. Jezus vraagt ons niet om op onze bank te blijven zitten en alles wat onze innerlijke vrede verstoort weg te vergeven. Nee, hij wil een kettingreactie van liefde in onze wereld teweeg brengen. Een cirkel van verzoening, A Circle of Atonement. Zijn liefde mag door ons stromen naar onze broeders zodat we leren dat we in liefde één zijn.

Les 308

Dit ogenblik is de enige tijd die er is.

 Ik heb me van de tijd een zodanige voorstelling gemaakt dat ik mijn doel verijdel. Als ik verkies voorbij de tijd tijdloosheid te bereiken, moet ik mijn beeld over waar de tijd toe dient, veranderen. Het kan niet het doel van de tijd zijn om verleden en toekomst te bewaren als één geheel. het enige interval waarin ik van de tijd kan worden verlost, is nu. Want in dit ogenblik is vergeving gekomen om me te bevrijden. De geboorte van Christus is nu, zonder verleden of toekomst. Hij is gekomen om Zijn directe zegen aan de wereld te geven en die tot tijdloosheid en liefde terug te brengen. En liefde is eeuwig aanwezig, hier en nu.

Dank U, Vader, voor dit ogenblik. Nu is het dat ik word verlost. Dit ogenblik is de tijd die U voor de bevrijding van Uw Zoon, en voor de verlossing van de wereld in hem, hebt bestemd.