In een Engelstalige Facebook-groep vroeg een ervaren student zich af hoeveel mensen nu echt verlichting bereiken door het bestuderen van de Cursus. Hijzelf zag ze in ieder geval niet. Hij klonk wat teleurgesteld en een beetje boos. Zijn bericht riep en roept heel veel reacties op. Zo zou de Cursus zelf ook niet beweren tot verlichting te leiden. Een aantal lezers antwoordden dat ze zelf wel verlichtingservaringen hadden of nu zelfs helemaal verlicht waren geworden. Dit lijkt een hele goede en belangrijke vraag die een goed en precies antwoord vergt. Waarom zouden we dat moeilijke boek blijven bestuderen als we toch niet verlicht raken hierdoor? Toch trappen we met het stellen van de vraag en het serieus nemen hiervan in een valkuil van het ego.

Punt is dat we, nadat we deze vraag gehoord hebben, direct van start gaan met het zoeken van een zinnig antwoord. Hierbij zien we een blinde vlek over het hoofd. We doen namelijk ongemerkt aannames. Deze aannames zijn:

1. De afscheiding heeft echt plaatsgevonden en in die situatie bevind ik me nu
2. Ik ga nadenken over het instrument (de Cursus) dat me is aangeboden om me uit deze gevangenis te bevrijden (en hier een waardeoordeel over vellen).

Wat de Cursus ons leert is echter juist dat de afscheiding niet heeft plaatsgevonden. Anders gezegd: dat ventje (of vrouwtje) dat nu zo zit te typen, lezen en na te denken is geen juist uitgangspunt. Het is een nepfiguur, een droomfiguur in een oneindige denkgeest. Zo ervaren we dit niet en we zijn ons dit niet bewust. De Cursus onderwijst ook dat we dit niet-bewustzijn van de eenheid zelf in stand houden. Het instrument dat we bij voorkeur gebruiken is oordelen van God en van onze broeders die in werkelijkheid één zijn met ons. We geven daarbij wat we zien alle betekenis die we willen dat het heeft. Dus omdat we juist niet verlichting willen ervaren kiezen we ervoor om grenzen te zien en dus lichamen (niet verlichte medestudenten) buiten onszelf. Anders gezegd: geloven in het “feit” dat je geen verlichte broeders ziet is een defensiemechanisme van het ego.

En nu wordt het helemaal intiem. Want ook het oordeel dat je zelf wél (!) of niet verlicht bent is geloven in een zelfje dat iets bereikt zou hebben. Juist het bestaan van een echt afgescheiden zelfje dat iets zou kunnen presteren is onzinnig. Er danst een schijnfiguur in onze droom waarmee we ons als Zoon van God wensen te identificeren door ons oordeel serieus te nemen. Door de keuze voor dit oordeel zien we een denkbeeldige buitenwereld met denkbeeldige anderen in, het wordt eentonig, denkbeeldige tijd en denkbeeldige ruimte. We doen onbewust ons uiterste best om deze illusie overeind te houden, inclusief het serieus nemen van de validiteit van een vraag over de uitweg uit een niet bestaande illusie.

Toch is het in genoemde Faceboek groep ook heerlijk om te zien met hoeveel liefde andere studenten reageren op deze vraag die de eerlijke broeder zo mooi en eerlijk voor ons verwoord had. Het feit dat de groepsleden waarlijk behulpzaam willen zijn is ontroerend, ondanks het feit dat er ook soms angst in doorklinkt. De vraag van de broeder appelleert dat aan onze eigen, zelfde onzekerheid. Mijn God, straks bevinden we ons op een heilloze weg! Toch geven de meeste studenten wel degelijk aan verlichting te ervaren. Hoewel verlichting voor het ego niet mogelijk is, kunnen we wel degelijk steeds meer proeven van de universele ervaring van het vervagen van de grenzen van het ego. Ons geloof in de echtheid van dat oordelende zelfje begint te wankelen. We nemen de vraagsteller niet meer a priori serieus als bestaande entiteit maar kunnen leren dat we de illusie van zo’n vraagsteller versterken door oordelen en geloven in de mogelijkheid om echt iets voor dit illusoire ventje of vrouwtje te gaan bereiken in een verre toekomst.

En dan lieve vrienden, is daar de werkboekles van vandaag van een werkelijk schitterende wijsheid, diepgang en liefde. Lees en wees dankbaar voor de Cursus, samen met mij..

Les 321

Vader, mijn vrijheid is in U alleen.

 Ik heb niet begrepen wat mij heeft vrijgemaakt, noch wat mijn vrijheid is, noch waar ik moest kijken om haar te vinden. Vader, ik heb vergeefs gezocht, tot ik hoorde dat Uw Stem mij de weg wees. Nu wil ik niet langer mijn eigen gids zijn. Want ik heb de weg die tot mijn vrijheid leidt noch gemaakt, noch begrepen. Maar ik vertrouw op U. U, die mij mijn vrijheid geschonken hebt als Uw heilige Zoon, zult voor mij niet verloren zijn. Uw Stem leidt me, en de weg tot U opent zich eindelijk en wordt duidelijk voor mij. Vader, mijn vrijheid is in U alleen. Vader, het is mijn wil dat ik terugkeer.

Vandaag antwoorden wij namens de wereld, die samen met ons zal worden bevrijd. Hoe blij zijn we onze vrijheid te vinden via de zekere weg die onze Vader heeft vastgelegd. En hoezeer is de verlossing van heel de wereld verzekerd, wanneer we leren dat onze vrijheid alleen gevonden kan worden in God.