Momenteel vindt de internationale Awaken to Love internetconferentie plaats. Een heerlijk initiatief en een snoepwinkel voor Cursus-studenten. Ik heb een paar filmpjes bekeken en merk daarbij dat ik  de sprekers zit te beoordelen. Dat oordeel betreft vooral hun uitstraling. Ik blijk een ideaalbeeld gemaakt te hebben van een verlichte leraar. Hij of zij moet heel kalm en zeker zijn, goed luisteren en met een diepe en zachte stem antwoorden. Een milde en liefdevolle glimlach is ook mooi meegenomen. Als er dan nog een goed verhaal uitkomt dan is het plaatje compleet. Omgekeerd vind ik dat een verlichte leraar niet ongeduldig mag zijn, onzeker of zelfs zenuwachtig. Dat past niet want dan geloof ik dat deze leraar nog teveel gelooft in de illusie en zich hierdoor laat meeslepen. Herkennen jullie dit? Toch zag ik een vrouwelijke leraar die zich niet helemaal op haar gemak leek te voelen. Ze gaf ook toe dat ze geen fan was van spreken in het openbaar. Toch zat ze daar en dat ontroerde me. Ze omarmde liefdevol een gevoel van angst dat er gewoon mocht zijn van haar. Wat een inspirerend en warm voorbeeld van vergeving!

Het op een voetstuk plaatsen van de ideale leraar brengt een gevaar met zich mee. Het vormt voor mij een spiegel voor hoe ik omga met mezelf. Ook voor wat betreft mijn eigen zielenroerselen zit ik te schiften: vriendelijkheid, hulpvaardigheid en geduld; ja, die horen erbij. Irritatie, boosheid, gespannenheid, bezorgdheid, jaloersheid, seksueel getinte gedachten; nee, die horen er niet bij. Vervolgens mag wat er wél bij hoort getoond worden aan de buitenwereld en wat er niet bij hoort moet verborgen worden. Dit is niet zo gek want ik neem automatisch aan dat wat ik in mezelf veroordeel ook door anderen zal worden veroordeeld en ik wil natuurlijk hun liefde en waardering en niet hun afkeurend oordeel. Uit m’n kerkelijke periode herinner ik me een preek waarbij de dominee aangaf dat we God wel uitnodigen in onze woonkamer maar niet in de slaapkamer, zolder en kelder. Dat is privégebied, daar heeft Hij niets te zoeken. Vertaald naar onze wereld is dit ook de houding die we aanmeten naar onze naasten. We hoeven onze vuile was niet buiten te hangen; toch? In het boek “Levenskracht door inzicht en liefde” (Kenn en Penny Keyes) las ik een mooie tip voor de omgang met anderen:

“Ik stel mij oprecht voor iedereen open door bereid te zijn mijn diepste gevoelens volledig te uiten, aangezien het verborgen houden, in welke mate dan ook, mij vasthoudt in mijn illusie van afgescheidenheid van anderen”.

Zojuist las ik een hoofdstuk uit The Way of Mastery waarin Jezus spreekt over eerlijk zijn naar jezelf. Als we stil worden in de denkgeest dan komt er ego-stuff naar boven waar we niet blij mee zijn. De Cursus leert ook dat ego-eigenschappen veel zwarter zijn dan we willen en durven toe te geven naar onszelf of naar anderen. We hebben het over macht, doodsangst, moordzucht en noem maar op. Wij nemen deze gedachten zeer serieus en voelen ons enorm schuldig over het feit dat ze opdoemen in onze denkgeest. Laten we maar met al onze kracht de deksel van de beerput dicht houden want als deze ook maar iets open gaat dan deinst iedereen achteruit van de putlucht.

Toch moedigt Jezus ons aan om stapje voor stapje de deksel wél weg te schuiven. We zijn niet uniek in onze zwarte gedachten. Het is een meesterlijke truc van het ego om deze universele monsters tot privé bezit te willen reduceren. Vroeger mochten we ze opbiechten met de priester als beeld van God. Helaas deelde hij toch nog een soort straf uit, bijvoorbeeld in de vorm van weesgegroetjes. Onze Vader zal ons duidelijk maken dat er niks aan de hand is als er wat opborrelt uit de put. Voelde je je daar schuldig over? Lief kind, er is niks gebeurd en je bent volkomen onschuldig. Zo mogen we geheeld worden. En pas als we onszelf zo durven laten helen en de verzoening voor onszelf aanvaarden kunnen we met eenzelfde liefdevolle blik naar onze broeders en zusters kijken. En guess what? We gaan steeds meer leraren zien, zelfs in ons dagelijkse leven. Want met het zien van onze eigen eeuwige onschuld herkennen we die in iedereen die we tegenkomen, of ze zich nu boos of bang gedragen of niet.

Ook nu een waarschuwing voor de listigheid van het ego. Deze probeert de eerlijke en vergevende openheid die van ons gevraagd wordt in de heupzwaai te nemen. Daarmee bedoel ik een doorslaan waarbij we denken dat we nu rücksichtslos onszelf binnenstebuiten moeten keren op bijvoorbeeld social media om onze duistere kanten te etaleren. Zo kan het een vorm van speciaalheid worden (“kijk eens wat ik durf”) of een verborgen neiging tot martelaarschap (“ik verdraag dapper het oordeel van de buitenwereld”). Dat is niet nodig en slechts ego-versterkend. Hoewel er niks te verbergen valt mogen we met mildheid kijken naar wat er gebeurt in onze denkgeest. En de liefde roept niet op tot flink doen of tot martelaarschap. Laat je ook hierin liefdevol leiden door Hem.