God kan jou niet helpen als jij dat stiekem zelf niet wilt. Zo, vanmorgen val ik even stevig met de deur in huis. Ik denk dat het nodig is, hard nodig, om een echte omkeer middels de Cursus te ervaren in je leven. Ik zal het proberen uit te leggen aan de hand van een situatie die terugkeert tijdens de meeste Cursus-bijeenkomsten.

Tineke (fictief voorbeeld) ervaart veel ellende en wil daar natuurlijk vanaf. Medecursisten of de leraar willen graag helpen en vertellen haar dat zij zich vergist in wie ze gelooft dat ze is. Tineke denkt dat ze een lichaam is met fysieke of psychische problemen maar ze is natuurlijk een geliefd Kind van God, één en al liefde en onschuld. Dit willen zij Tineke zo snel mogelijk laten weten. “Wees even stil Tineke en herinner je wie je bent; je bent liefde. God houdt van jou en wij ook. Wat gebeurt er nu met je?”. En jawel, dit helpt omdat het 100% wáár is en een lach breekt door bij Tineke en ze ervaart opluchting. “Dank jullie wel, ach ja, ik voel me nu zo ontspannen”, verzucht ze. Deze woorden voelen als een warm bad en Tineke voelt zich eventjes beter. Maar gek genoeg beklijft deze aantrekkelijke vrede niet lang, hoe kan dat nu?

Eerst het grote voordeel van bovengenoemd gebruik van positieve affirmaties. Ze laten je zien dat er iets te kiezen valt en dat dit direct je ervaring beïnvloedt. Dat is Cursus in optima forma; geen droge theoretische kennis maar een levende ervaring en je kunt jezelf trainen om dit steeds consequenter te doen. Helemaal oké. Maar je kunt nog beter en effectiever gebruik maken van de woorden van Jezus in de Cursus. Want, zoals gezegd, terugval is eerder regel dan uitzondering en dan gebeurt er weer iets naars waardoor je weer terug lijkt bij áf. Of diep in je blijft ongeloof bestaan over die ware Identiteit als Kind van God. Zo heeft Tineke een erg moeilijke jeugd gehad en zagen haar ouders haar niet staan. Dit blijft naar boven komen en telkens gaat Tineke weer in gevecht met haar negatieve zelfbeeld door te schermen met positievere affirmaties.

Een eenzijdig gebruik van positieve affirmaties werkt weliswaar, maar zonder kennis van de hele Cursus blijf je hangen. Punt is dat Tineke direct wil genieten van een warm bad en meent dat de metafysica van de Cursus slechts lastig is en ook niet helemaal nodig. Het is toch voldoende als ik mijn liefdevolle broeder Jezus , mijn Vader of de Heilige Geest om hulp vraag? Het ego is blij. Af en toe even badderen maar vervolgens kan de illusie van afscheiding voortgezet worden.

Wat is dan dat deel van de Cursus waarvan iedereen wel het bestaan kent maar wat toch zelden echt helemaal door lijkt te dringen? Laat ik niet alles voorkauwen maar slechts een paar vragen stellen.

• Wat is het verschil tussen een speciale (warm-bad-) liefdesrelatie met God en een heilige relatie?
• Is Tineke echt het slachtoffer van nare omstandigheden waartegen ze 24/7 moet worstelen?
• Is genezing van de denkgeest hetzelfde als regelmatig in bad gaan?
• Of, een paar willekeurige Tekstboek-termen: Wat zijn afgoden van ziekte en waartoe aanbid ik deze?
• Waartoe voer ik oorlog tegen mezelf?
• Waarom koester ik het doel van speciaalheid?

We blijken weerstand te koesteren tegen het inzicht dat we verslaafd zijn aan zonde-schuld-angst. Wapnick noemde deze zo mooi “de onheilige drie-eenheid”. Stiekem blijven we dit trio aanbidden om onze illusie van afscheiding te eren. Zolang we dat niet totaal doorzien blijven we God naar onze illusie van ellende brengen om ons even te koesteren. Maar in feite roept onze buitenkant: “verwarm mij met Uw Liefde” terwijl vanuit het diepst van onze denkgeest hierop direct volgt “maar laat me blijven geloven in de illusie van een afgescheiden Tineke”. En onze Vader is zo liefdevol dat Hij onze wens respecteert. Liefde dwingt ons niet als we eigenlijk de illusie van afscheiding willen.

Wij zijn een almachtig Kind van God dat er voor kiest afscheiding te ervaren. Affirmaties kunnen ons helpen om even vrede te ervaren en ik bid dat dit leidt tot kennis van wat we als Kind van God dan op zo’n moment even anders doen dan gewoonlijk. De fijne ervaring mag voor ons geen tijdelijke opkikker zijn maar een ingang tot verdieping, genezing en ontwaken. Niet door ons af te vragen: “waarom gaat het hierna toch weer verkeerd en overkomt me weer ellende?”. Maar door met kennis van de hele Cursus op te merken: “Hé, als almachtig Kind van God kies ik toch weer voor het ervaren van ellende. Kennelijk ben ik nog niet uitgespeeld met het bizarre spel van geloven in afscheiding. Laat ik de Liefde, mijn ware Identiteit, vragen om voor mij te kiezen want het is welletjes geweest”.

WB24: Ik zie niet wat mijn hoogste belang is.