Er komt maar geen eind aan de ellende en aan mijn geworstel. Natuurlijk probeer ik mijn vergevingslessen te doen en roep ik de hulp van de Heilige Geest in als ik problemen ervaar. Misschien heb ik het wel wat zwaarder dan andere studenten. Zou mijn ego wat taaier zijn? Of heeft het te maken met mijn verleden? Ik kon het vroeger thuis nooit goed doen en volgens mij hadden mijn broer en zus het heel wat gemakkelijker. Natuurlijk moet ik ook nog vechten tegen de collectieve projectie van de samenleving. Ik ervaar zoveel weerstand om me heen en mensen lijken helemaal niet ontvankelijk voor zoiets als de Cursus. Het voelt zo hopeloos en ik vrees dat ik er nooit zal komen. Ik raak hierdoor knap gefrustreerd.

Herkenbaar? Voel je je een eeuwige student die een soort eindeloze hordeloop aan het doen is? Vermoedelijk ken je het antwoord wel: je dient te leren vertrouwen op je echte Zelf, op de liefde, je moet leren accepteren, alles zien als bewustzijn of hoe je het ook maar wilt beschrijven.

Tijdens het lezen van boeken uit verschillende spirituele stromingen en in gesprekken met een aantal spirituele leraren viel me op dat de meesten, gelukkig niet allemaal, ons uitsluitend proberen te leren wat we kunnen doen als de narigheid weer eens toeslaat. Misschien is het niet echt iets “doen” en is het meer dat ze ons adviseren om te accepteren, om de openheid van bewustzijn of zelfliefde te betrachten. En dit keer op keer op keer. Is dit dan niet goed? Dat wil ik niet beweren maar er ontbreekt “iets” en dat “iets” is een blinde vlek die maakt dat er geen einde lijkt te komen aan onze studie. De Cursus is een leerweg die een duidelijke verklaring geeft over de oorzaak van het maar voortduren van de moeilijkheden, maar zelfs ervaren Cursus-studenten, waaronder ikzelf, blijken ware experts in het niet totaal binnen laten komen van de woorden van Jezus hierover.

Zijn antwoord? Omdat wij hardnekkig van moment op moment blijven kiezen voor afscheiding en ons daar niet bewust van zijn. We leven helemaal niet in een rottige wereld waar we veel te leren hebben. Wij, als Zoon van God, hebben deze wereld gemaakt met een heel groot hoofddoel: narigheid ervaren en onszelf zodoende overtuigen van het “feit” dat we een afgescheiden slachtoffer zijn van iets wat groter is dan wijzelf. En vervolgens projecteren we onze eigen nepstrijd: tegen God, tegen onze ouders, onze opvoeding, onze medestudenten, die andere politieke partij, die domme mensen die niet aan het klimaat denken, de vleeseters en ons favoriete doelwit: ons zelf. Overal hebben we wat op aan te merken en niets voldoet aan onze wensen. Ik voel me nu niet goed en als ik eerst maar dit of dat bereik dan zal het beter gaan. Maar weet je hoe je je nu voelt en in welke situatie je je nu bevindt? In exact de gemoedstoestand en situatie die jij als waarheid wilt ervaren. En wat roepen we dan gewoonlijk? “Oh, wat stom, het is mijn eigen schuld. Wat is dat ego toch hardnekkig!”. Niks ego. Geen nieuwe duistere kracht bedenken waartegen jij nu weer eindeloos te strijden zou hebben. Jij, als Zoon van God, speelt het spel van afscheiding door materiaal te projecteren wat je kunt veroordelen. Je wilt vechten om het gevoel van een strijder te ervaren. Het maakt niet uit welk type strijder je wilt zijn. De dappere strijder die vooruitgang boekt, de rustige strijder die elke dag een paar klappen uitdeelt, de gefrustreerde strijder die jarenlang gestreden heeft, de verslagen strijder of zelfs de overwinnaar die anderen tips gaat geven hoe ze het beste kunnen vechten. Het is veel van hetzelfde. Er is geen strijd anders dan de strijd in je eigen denkgeest die je verkiest te geloven.

Het helpt om de antenne voor slachtofferschap gevoeliger te laten worden en het slachtoffergevoel snel te zien en te doorvoelen als manier die jij als Zoon van God kiest om het spel van afgescheidenheid te spelen. Natuurlijk kan het helpen om, zoals bijvoorbeeld Diederick Wolsak adviseert, terug te gaan naar een vroege herinnering. Echter niet om een oorzaak of schuldige te vinden maar om zo helder mogelijk jouw favoriete slachtoffer-projectie duidelijk te krijgen om hier met het licht van liefde naar te kijken. Voor jou was jouw opvoeding de ideale manier om oude programmeringen die je koesterde te activeren en op te laten lossen in liefde. Weiger 100% om ergens schuld of oorzaak te zien en geef jezelf 100% macht als Zoon van God om het spel van afscheiding gekozen te hebben en te kiezen. Alleen dan, bij het opgeven van elk spoortje slachtofferschap, kan het patroon uitdoven en het einde van de zogenaamde reis zichtbaar worden. Elk gevoel van hopeloosheid is een indicator dat jij, als Zoon van God, nog meer wenst te spelen. Je wilt nog wat langer de gefrustreerde strijder zijn. Maar je vecht tegen schimmen en frustreert jezelf om zo een ikje overeind te kunnen houden dat denkbeeldige tijd nodig zou hebben om een overwinnaar-ikje te worden. Vanuit ons kleine denken snappen we het niet maar het kan helpen om bij het doorgaan van de zogenaamde strijd een klein zaadje te planten. Een kleine bereidheid om de volgende gedachte te laten groeien: “Hé, kennelijk wil ik als Zoon van God nog wat meer afgescheidenheid ervaren. Ik ben hierdoor niet schuldig. Maar als ik er echt genoeg van heb dan hef ik het geloof in mijn strijd op. Ik ben al liefde en ik kan me richten op een echte kracht die de wolken van de illusie uit mijn denkgeest zal blazen. Een kracht die ik reeds ben“

WB 47: God is de kracht waarop ik vertrouw.