Gisteravond keek ik op tv naar de Dodenherdenking. Om 20:00h is daar dat magische moment: twee minuten stilte. Een plein vol met een paar duizend mensen die zwijgen. Natuurlijk zijn daar de gedachten aan oorlog, geweld en lijden. Er rijzen emoties op van angst, verdriet en blijdschap. Gevoelens van dankbaarheid voor onze vrijheid. Maar in die stilte is meer aan de hand. Iets groots en wonderbaarlijks: een besef van innige verbondenheid met elkaar. Zo staan we daar. Stramme ouderen, de saluerende soldaat, man, vrouw, mensen van alle leeftijden en nieuwsgierige kindjes. Zo zwijgen we even, met elkaar. Twee minuten stilte , op 4 mei om acht uur ’s avonds.

Er gaan stemmen op om maar eens te op te houden met dat denken aan het dode en naargeestige verleden. Waarom zouden we moeten blijven denken aan al die ellende? Laten we vooruit kijken en er het beste van maken. Voorbij is toch voorbij?

Maar wellicht moeten we juist de andere kant op. Hoe zou het zijn om bijvoorbeeld elke vrijdagavond om 20:00h in heel Nederland met ons allen twee minuten stil te zijn? En laten we afspreken dat we, als het in onze mogelijkheid ligt, op staan van onze bank en naar buiten gaan. Laten we contact maken met elkaar, ons verbinden met elkaar. De vorm doet er niet toe. Wellicht zouden we hand en hand met elkaar moeten gaan staan in een kring en iedereen die de kring benadert welkom moeten heten. En als we weten dat er in het huis aan de overkant een thuisgebonden broeder of zuster woont, dan vragen we hem of haar of we de twee minuten stille tijd samen zullen doorbrengen waarbij we stil elkaars handen vasthouden. Er hoeft niet gesproken te worden en na afloop hoeven we geen koffie of thee met elkaar te gaan drinken. Het mag natuurlijk wel, maar dat moment van verbinding is voldoende. Elkaar vasthouden, aankijken, welkom heten.

Gewoon samen stil zijn. We hoeven niets te bedenken, niets te doen. En hoe zou het zijn als ieder van ons op alle andere dagen zelf even die twee minuten stilte op zou zoeken. ’s Ochtends voordat we ons de drukte instorten of misschien juist aan het einde van de dag waarbij alle drukte, alle onrust en beweging even op mag lossen in twee minuten stilte. Twee minuten niets te hoeven doen, niets te moeten bereiken.

Wat kan er gebeuren als we stil zijn? Verwacht geen antwoord van mij, want je kent het antwoord. Je wéét dat stilte weldadig is. Maar we zijn zo verslaafd geraakt aan afleiding, beweging, actie en dingen doen. “Stilstand is achteruitgang”, zo heet het dan. We willen steeds meer; meer doen, meer ervaren en meer hebben. De Bijbel zegt het zo mooi: maar wat baat het de mens als hij de wereld wint maar zijn ziel verliest? Gelukkig raken we die ziel niet zo gemakkelijk kwijt. Dat “ware Zelf” dat we in ECIW-kringen zo graag willen bereiken. Waar we van alles voor over hebben en veel voor willen doen.

De werkboekles van vandaag (125) spreekt over stilte:

In stilte ontvang ik vandaag Gods Woord

De derde alinea begint zo mooi:

In stilheid zullen we vandaag Gods Stem horen, zonder inmenging van onze kleine gedachten, zonder onze persoonlijke verlangens, en zonder enige beoordeling van Zijn heilig Woord.

Ooit hoorde ik zo’n mooie vertelling van waar we gewoonlijk mee bezig zijn. Een leerling wilde van zijn meester van alles weten over de waarheid en zat druk te babbelen terwijl de meester thee inschonk. Toen het kopje vol was schonk de meester gewoon door zodat het overstroomde. “Wat doet U nu?”, vroeg de leerling verbaasd, “het kopje zit toch vol?”. “Jawel, net zoals jouw hoofd vol zit met je eigen drukke gedachten. Er kan niets meer in ontvangen worden”.

De Cursus leert ons dat die zachte Stem (Heilige Geest, Vader, Zelf, Liefde) ons altijd terug roept naar huis. Altijd. Maar ons Vader is zo liefdevol dat Hij ons alle ruimte geeft om deze Stem niet op te merken als wij druk willen doen met van alles en nog wat. Zijn uitnodiging is er altijd, 24/7. Maar wij zien het belang niet van deze parel en jagen andere schatten na. Stilte? Dat is leuk voor als we oud zijn en niks meer kunnen. Dan wordt het nog stil genoeg.

Maar de Stem die ons roept en die we alleen kunnen horen als we even willen luisteren, is geen Stem van een oude man die ons vraagt om maar niks meer te doen en passief te zijn. In de Bijbel wordt gesproken over de bron van levend water. We zijn zó alleen, en we hebben zoveel dorst. Niets kan onze dorst lessen, hoe druk we ook doen. Hoe is het om dan te weten dat er levend water wordt aangereikt aan je? Zie onze broeder Jezus daar geduldig en uitnodigend staan. Voel je diepe verlangen en wees stil in vertrouwen. Laat je dorst lessen door Hem die je kan vervullen met de liefde die je Zelf bent. Laat je beminnen door de liefde, door je te laten vullen met die liefde, hand in hand met je broeders en zusters. Daar, in die Heilige Relatie, bloeit die geurige bloem. De bloem van Liefde.