Heeft ECIW valkuilen? Dit lijkt een terechte vraag, maar waar meestal een korte vraag duidelijk is moet deze vraag toch anders geformuleerd worden. Een betere vraag is namelijk: kunnen wij vanuit ons geloof in afgescheidenheid verkeerd omgaan met ECIW? En nu mogen we de vraag met een volmondig “ja” beantwoorden. En wat bedoel ik dan met “verkeerd”? Om te beginnen betekent “verkeerd” nooit zondig en een verkeerde omgang met ECIW maakt iemand niet stom of schuldig. Met “verkeerd” bedoel ik een manier van omgaan met de Cursus die niet leidt tot de herinnering van wie we zijn. Ik bedoel een manier van omgaan met de Cursus die niet leidt tot besef van wonderlijke en liefdevolle verbondenheid met alles en iedereen.

Ik wil niet generaliseren maar verstandelijke verlichting lijkt vooral een valkuil te zijn voor mannen. Gelukkig speel ik momenteel ook een mannelijke rol dus is het wat minder kwalijk om dit vooroordeel te uiten. De typisch vrouwelijke tegenhanger lijkt overigens overmatige zelfliefde te zijn, maar daar gaat het nu niet over. Ik chargeer een beetje en gewoonlijk hebben zowel mannen als vrouwen met beide “valkuilen” te maken.

Maar goed dan; verstandelijke verlichting, mij persoonlijk dus ook goed bekend. Hierbij krijgen we er steeds meer zicht op dat de non-duale visie een onweerlegbare logica heeft: alles is één en we moeten niet langer geloven in de illusie. Er is alleen maar “Zijn”, er is geen afgescheiden zelf en we moeten ons niet in de war laten brengen door alles wat we buiten onszelf menen te zien. Er is namelijk geen buiten en binnen, er is geen buitenwereld en er zijn geen anderen. God is in deze visie puur “Zijn” en als zodanig heeft hij geen weet van onze droomwereld. Ook wij moeten ons vanuit deze visie niet laten verleiden om ons druk te maken over buitenwereld en anderen. Gaat het slecht met milieu, klimaat en anderen? Corrigeer dan je perceptie: er is immers geen wereld en er zijn immers geen anderen.

Deze harde logica “voelt niet goed” en stoot velen, vooral vrouwen, intuïtief af. Het voelt zo kil en afstandelijk. Mag ik dan anderen niet helpen? Mag ik niet genieten van het moois in de natuur? Mag ik me dan niet inzetten voor een beter milieu? Nu wil het ego doorpakken en ons naadloos doorsturen richting liefdevol activisme. We gaan verbeterplannen maken en ons richten op armlastige en zieke medemensen en op het redden van de planeet. Is dit dan ook niet goed? Ook nu geldt dat het “onhandig” kan zijn als het vanuit een verkeerd geloof gebeurt. Als we menen te moeten redden omdat er echt sprake is van duaal lijden (ziekte, klimaatellende enzovoorts) dan vergissen we ons. Dan hebben we de illusie inderdaad echt gemaakt, iets waartegen Ken Wapnick waarschuwt. Maar er is ook zoiets als het laten stromen van liefde en het creatief vormgeven van deze liefde in onze wereld. De zichtbare uiting van de liefde die door ons stroomt kan juist wonderen teweeg brengen bij broeders en zusters die nog erg geloven in de droom.

Terug naar die verstandelijk verlichting. Wat missen we als we teveel de nadruk leggen op die prachtige eenheid? We missen de scheppende kracht van liefde. We zien niet dat Jezus ons kwam vertellen dat God onze Vader is. In de gelijkenis van de verloren zoon haalt de vader niet achteloos de schouders op als zoonlief voor de deur staat. Nee, hij staat op de uitkijk en mist zijn zoon. Hij is blij en laat een feestmaal aanleggen als zijn zoon thuis komt. En in de gelijkenis van de barmhartige Samaritaan roept Jezus niet op om ons niet te laten foppen door ogenschijnlijk leed maar juist om onze liefde te tonen door, heel praktisch, in actie te komen in de droom.

Dát is het hele wonder van de schepping. Zijn bleef Zijn maar breidde zich scheppend uit en werd Bewustzijn. God werd Vader zonder enige inbreuk op zijn eenheid, Zijn Goddelijkheid. Wij zijn één met Hem, jawel, maar Hij is onze Vader, onze oorsprong en wij zijn Zijn Kinderen. We hebben Broeders met wie we wonderlijk en mysterieus verbonden zijn. Liefde stroomt van de Vader naar Zijn Kinderen en we herinneren ons wie we zijn als we deze liefde beantwoorden en laten stromen naar onze Vader en naar onze Broeders. Deze liefde barst uit haar voegen van haarzelf en stroomt over naar anderen en naar de wereld. Op weg naar deze nieuwe wereld, die er al is maar die we pas herkennen als we de liefde laten stromen. Want wie zijn we zonder liefde?

Toch maar even naar die goede oude Bijbel; Korintiërs I (13):

Al sprak ik de talen van alle mensen en die van de engelen – had ik de liefde niet, ik zou niet meer zijn dan een dreunende gong of een schelle cimbaal. [2] Al had ik de gave om te profeteren en doorgrondde ik alle geheimen, al bezat ik alle kennis en had ik het geloof dat bergen kan verplaatsen – had ik de liefde niet, ik zou niets zijn. [3] Al verkocht ik mijn bezittingen omdat ik voedsel aan de armen wilde geven, al gaf ik mijn lichaam prijs en kon ik daar trots op zijn – had ik de liefde niet, het zou mij niet baten.