We kunnen boos zijn op een ander of op onszelf. Voorbeelden van boosheid gericht op een ander hoef ik niet te geven. Boosheid gericht op jezelf kan vormen aannemen als zelfverwijt, spijt of schaamte. Als men ons vraagt of we blij zijn met boosheid dan antwoorden we snel dat we liever niet boos zouden zijn. En dit antwoord geloven we zelf.

Maar wat als de vraagsteller ons dan voorstelt om de boosheid eens gewoon los te laten? Voorbeeld: je vindt dat iemand zich aan zijn afspraak had moeten houden en je hebt een uur voor niks gewacht. Een “goede” reden blijkt er niet te zijn geweest. “Gewoon vergeten”, krijg je te horen. Niet eens met “sorry” erbij. Je bent gewoon boos. Terecht! Of je bent zelf degene die de afspraak vergeten was. Die ander heeft een uur bij de bushalte gewacht maar je kwam maar niet. Je hebt je uitgeput in verontschuldigingen maar hoe kon je zo stom zijn?

Kun je van het ene op het andere moment de beschuldiging loslaten? Besluiten dat de ander nul schuld heeft of dat je zelf nul schuld hebt. Dat het slechts een vergissing betrof? Het moment dat de mogelijkheid tot een dergelijke totale vergeving opkomt in de denkgeest is interessant. Kijk er maar eens naar. Zie je dat het makkelijker is gezegd dan gedaan? Dat de neiging om te blijven beschuldigen aan je vast lijkt te kleven? Zo maar de schuldige “off the hook” laten? Dat is toch je kop in het zand steken. Dat is toch haast ongepast? Dat is toch een vrijbrief voor totaal asociaal en onaangepast gedrag?

Dat kan maar hoeft dus niet. De vraag is wie er aan het roer staat. Het ego kan ook, vooral bij een beschuldiging aan het adres van een ander, zoiets zeggen als: Barst maar, zak er maar in! Maar dit is een verheerlijking van de afscheiding en voelt als verharding. Maar vergeving komt niet voort uit onverschilligheid maar uit liefde. Dus experimenteer eens met het binnen laten van liefde.

Nu kan je iets raars opmerken. Je wilt je boosheid helemaal niet loslaten en de liefde de vrede laten herstellen. Die ander is gewoon hartstikke fout! Of dat schuldgevoel lijkt te plakken aan jezelf. Je bent er als het ware een slachtoffer van en het achtervolgt je, je ligt er wakker van. Kun je die weerstand tegen de liefde ervaren? Raar toch?

Wat je zo doet is het blootleggen van de drijfveer van het ego. Gek genoeg maakt het voor het ego niet veel uit wie we schuldig verklaren. Die ander, jezelf, God of omstandigheden. Iemand of iets moet schuldig zijn. Schuldgevoel is een feestje voor het ego, voor het gevoel van afscheiding en daarom wil het niets weten van het binnenlaten van liefde. Dat kun je ervaren. En nu ben je op een sleutelpunt. De vraag die de Cursus ergens stelt: wil je gelijk hebben of vrede ervaren? Het is nu duidelijk wat je kleine wil is: gelijk hebben; ik versus de ander of desnoods ik versus mezelf.

Als je hier bent aangekomen mag je glimlachen en met een kleine bereidheid de liefde toch uitnodigen. Ga je niet opnieuw schamen over die neiging om je vast te klampen aan het beschuldigen.

“Kom maar liefde, kom maar Heilige Geest. Vanuit mijn kleine zelf wil ik vasthouden aan mijn boosheid maar nu kies ik voor Uw kracht, Uw Liefde. Kom maar en genees me opdat ik mijn echte Wil mag leren kennen. Om de vrede te ervaren die alle verstand te boven gaat”.