Aandoeningen als depressie en angststoornissen kun je wél genezen door positief denken maar puur lichamelijke ziekten zoals HIV of een gebroken been niet. Dit was ruwweg de strekking van de aflevering van “Yes ik ben” die ik gisteren bekeek. De reden hiervoor zou duidelijk zijn: via je gedachten kun je invloed uitoefenen op bepaalde stofjes in je hersenen die te maken hebben met zaken als stemming en angst. Maar dit geldt niet bij de harde fysieke kwalen. In genoemd programma werd gewezen op het gevaar van vertrouwen op positief denken bij lichamelijke ziekten zoals kanker. Bij mij komt dan Sylvia Millecam in gedachten die vertrouwde op genezing door bezoek aan het medium Jomanda en toch overleed.

In genoemd programma kwam een vrouw aan het woord die genezen was van kanker maar helemaal niets moest hebben van die nadruk op genezen door positief denken. Ze wees op het gevaar van het omkeren van deze manier van denken: als je ziek wordt of blijft heb je kennelijk niet positief genoeg gedacht.

Ik merk dat in Cursus-land ook verwarring bestaat over genezing door de toepassen van de Cursus. Het zijn steeds weer dezelfde vragen die naar boven komen:

• Ik ben ziek maar het wonder van genezing blijft uit terwijl ik toch zo hard m’n best doe met de Cursus.
• Zit er dan toch nog ergens verborgen schuld?
• Hoe kan het toch dat ook Cursus-leraren sterven aan kanker; dat klopt toch helemaal niet met wat ze onderwijzen?

Het woord wat telkens weer van toepassing is op deze vragen, discussies en twijfels is: Niveauverwarring. Maar ook hier moeten we oppassen dat we niet schermen met een kreet en denken dat hiermee de kous af is. Pas als we iets gaan ervaren van dat mysterieuze niveau 1, de absolute liefde die je bent, kun je zicht krijgen op deze kwesties. Het lastige is dat wanneer ik er zo droog over schrijf, het mysterie teruggebracht dreigt te worden tot niveau 2 en daarmee voer wordt voor het ego dat er verward mee aan de haal wil. Toch een poging:

• Zowel onze psychosomatische- als onze fysieke kwalen behoren volgens de Cursus tot illusoire beelden binnen onze droom. Het onderscheid wat wij binnen deze droom maken is dat tussen ziektes die te beïnvloeden zijn door endorfinen, neurotransmitters enzovoorts en zaken als beenbreuken. Wij introduceren dus op onze beurt ook twee niveaus (psychosomatisch en puur fysiek) maar dit zijn niveaus 2a en 2b. Ze hebben niks te maken met niveau 1. Wij zijn geen lichaam
• Volgens de Cursus kan de denkgeest ziek zijn en menen dat er sprake is van afscheiding. Om dit voor zichzelf te bewijzen heeft het onder andere lichamen geprojecteerd. Zowel het gezonde lichaam als het ziek lichaam is illusoir en geloof erin is dus geloof in de echtheid van de afscheiding. Dit geloof mag vergeven , genezen worden.
• Zowel een gezond lichaam als een ziek lichaam is neutraal en het is de betekenis die wij eraan geven die bepalend is. Als wij geloven dat we een lichaam zijn dan buigen we voor de afgod van dit lichaam. Dat doen we als we erg bezig zijn met het koesteren van dit lichaam en vooral als we sidderen voor ziekte en dood. NB: dit is gewoonlijk het moment dat het ego de boel wil omkeren en zich boos afvraagt of genieten van een gezond lichaam dan zondig is. Nee dus. Zonde is synoniem met geloof in afscheiding, niet meer dan een vergissing, en geloven in het belang van gezondheid of het belang van ziekte kan ons nooit schuldig maken.
• Genezing is niet het genezen van een ziek lichaam. We mogen blij zijn over een gezond lichaam en feest vieren binnen de droom maar onze grenzeloze opluchting dat we eindelijk weer een gezond lichaam hebben kan duiden op een sterke identificatie met dat lichaam. De denkgeest is dan allerminst genezen.
• Een totaal genezen denkgeest kan vanuit niveau 2 bezien gewoon sterven. Hij legt dan vredig zijn communicatiemiddel, het lichaam, af. Dan roepen we toch ook niet dat er kennelijk iets fout is gegaan?
• Was dit niet de ultieme boodschap van Jezus? Hij leek te sterven aan het kruis maar dat bleek niet zo echt te zijn als wij dachten. Hij bouwde na zijn “dood” gewoon weer even een lichaam op om te communiceren met zijn volgelingen.
• Hoe moeten we dan omgaan met al die klachten? Zowel de psychosomatische als de puur fysieke? Voor beiden (dus 2a en 2b) mogen we normaal (=illusoir) doen en, vanuit niveau 1 bezien, kiezen voor een magische aanpak: naar een psycholoog of dokter gaan of medicijnen slikken. Niks mis mee, niet zondig of minderwaardig.
• Ziekte en lichamelijk ongemak is echter uiteindelijk een uitnodiging om een vergevingsles te leren. Onze niveau 2 ervaring probeert ons te bestendigen in ons geloof in lichamelijkheid. Dit is een gelegenheid om liefde uit te nodigen om ons een andere visie op onze Identiteit te leren. De belangrijke vraag is of we de liefde durven binnen te laten in onze situatie of in de situatie die we zien bij onze dierbaren in schijnbare nood. Geloven we de valse getuigen of de Stem in ons? Geloven we dat we lichamen zijn of Zonen van God?

En wat gebeurt er dan, als we vertrouwen op liefde en deze laten stromen? Alles is mogelijk en als het nodig is dat we communiceren met onszelf of anderen via een genezen fysiek droomlichaam dan kan dat, maar dit is niet ons kleine zelfgerichte doel. We kunnen werkelijk genezen in de denkgeest en toch lijken te sterven.