Gisteravond zag ik een programma over LHBT-ers die als kinderen opgroeiden in klassiek christelijke geloofsgemeenschappen. Wat een worsteling hebben deze mensen achter de rug. Mij trof de schrik en de aarzeling binnen conservatieve Biblebelt-gemeenten op het moment dat iemand “uit de kast komt”. Mag de persoon in kwestie nog belijdenis doen, werken met kinderen, optreden op het podium, deelnemen aan het heilig avondmaal enzovoort. De kerkleiding moet nu een standpunt bepalen dat gebaseerd moet zijn op de Bijbel, Gods woord. Nu wordt het dikwijls tenenkrommend. Men mag zich wel LHBT voelen maar het niet praktiseren. Soms worden er zelfs boekjes aangeboden waarin staat hoe genezing van de vreemde geaardheid kan plaatsvinden.

Te snel kunnen we als studenten van de Cursus menen dat we dit stadium gepasseerd zijn. Wij veroordelen LHBT-ers immers niet meer? Het zijn toch ook schuldeloze kinderen van onze Vader? Vervolgens veroordelen we de starre gelovigen of vragen we ons af wat de Cursus zegt over andere kwesties zoals ziekte en medicijngebruik, het eten van vlees en ga zo maar door. Staat hier iets over in de Cursus? Wat zeggen bekende Cursus-leraren hierover?

In genoemde serie sprak een dominee die een zoon had die op mannen bleek te vallen. De gemeenteleden vonden dat de dominee wel erg koos voor het standpunt van zijn zoon. Toen, heel mooi, zei de dominee dat het helemaal niet ging om het onderschrijven van een standpunt maar om de vraag of LHBT-ers een plaats mogen hebben in de gemeente. Mogen ze er helemaal bij horen? En nu naderen we wél de kern van de kwestie. Het gaat nooit om het vinden van een verstandelijke waarheid. Zo’n “wet” leidt tot oordelen en strijd. Wat wij ergens over denken, al dan niet gebaseerd op een Boek met hoofdletter B of op de mening van een dominee, leraar of priester, is totale willekeur en kan ons niet leiden op een manier die vrede biedt aan alle betrokkenen. Opvattingen  over goed en kwaad blijken te werken als  fragmentatiebommen die binnen de droom slechts schade aanrichten.

Gisteravond werd het Bijbels voorbeeld van de steniging van de prostituee  genoemd. Een boze menigte kwam met de vrouw naar Jezus en vroeg zijn akkoord om haar de doodstraf te geven die tenslotte voorgeschreven wordt door de Bijbel. “Wie zonder zonden is werpe de eerste steen”, sprak Jezus, en de menigte droop af. We kunnen deze gebeurtenis in eerste instantie verstandelijk en oppervlakkig tot ons nemen en beseffen dat wij vast ook wel morele smetjes hebben en daarom anderen niet mogen veroordelen. Maar de Cursus helpt ons op weg naar de kern van de zaak. “Zonde” wordt hierin veel breder getrokken en getoond als ons geloof in afscheiding. We menen los te staan van onze Vader en van onze broeders en zijn het besef, het gevoel van eenheid en verbondenheid kwijt geraakt. Het is niet fout om verward te raken als we geconfronteerd worden met iets “afwijkends” in de wereld waarin we menen te leven: een andere geaardheid, ziekte of een andere dreigend uitziende vorm. De hamvraag is hoe we reageren op dat nare, bedreigende gevoel. Ons ego-verstand zegt ons dat er een moreel goede- en foute manier is om te reageren maar het heeft geen benul hoe het nu verder moet. Dus gaat het naarstig op zoek naar “het antwoord” in de Bijbel of in de Cursus. Op zich prima om deze boeken open te slaan, maar de vraag is of de woorden die we hier lezen gebruikt worden om ons te laten leiden naar de liefde of dat we ze gaan hanteren als harde waarheden om deze vervolgens als stenen te werpen naar onze broeders.

Zodra we verward zijn en merken dat we op zoek gaan naar wat nu goed en wat nu fout is mogen we dit zien als een uitnodiging tot een vergevingsles in de niet-morele betekenis van het woord. Er zijn geen morele zonden die bedekt moeten worden met de mantel der liefde maar er is sprake van een vergissing waarin wij menen afgescheiden te zijn van onze broeders en van de wereld die we menen te zien. We mogen dit leren herkennen als het koesteren van onze denkbeeldig afgescheiden staat. Voel wat er van binnen met je gebeurt als je grabbelend op zoek bent naar wat goed en wat fout is en naar wat je dus zou moeten doen. Probeer door te krijgen dat je neiging om te veroordelen precies is wat het ego wil: het vieren van het hellefeest van afscheiding. En dan verrek je het simpelweg om hierin mee te gaan. Je laat de Bijbel en de Cursus je werkelijk inspireren in hun oproep tot het luisteren naar de Stem van de Heilige Geest. En deze Stem oordeelt nooit maar spreekt woorden ter genezing van onze eenzaamheid. Ze leert ons dat in de omarming van onze broeders niet (alleen) hun genezing schuilt maar evenzeer onze genezing. Wij mogen genezen worden van onze zonde, ons geloof in afscheiding. Wij mogen ons laten volstromen met de liefde die we zijn en dan zullen we weten, vanuit ons hart, wat we mogen doen in de ontmoeting met broeders en alle situaties in onze droomwereld. We mogen leren dat elk etiket dat we ergens op willen plakken en waar we een oordeel aan koppelen totaal nergens op slaat. Wat gebeurt er met ons als we geloven in de echtheid van etiketten als “LHBT” of “Biblebelt”? Hoe voelt dat? We slaan slechts onszelf nodeloos met stenen omdat we onze droom van afgescheidenheid overeind willen houden. Laat de HG elk etiket, elk oordeel, losweken opdat we mogen genezen en genieten van elke kleur van de regenboog.

Les 222: God is met mij. Ik leef en beweeg in Hem.

Vader, we hebben geen andere woorden op onze lippen en in onze denkgeest dan Uw Naam, nu wij in stilte in Uw Tegenwoordigheid komen en vragen om even in vrede te mogen rusten bij U.