Wat hopen we te bereiken met het volgen van ECIW? Hierop zijn veel antwoorden mogelijk maar als we eerlijk zijn speelt gewoonlijk “het bereiken van innerlijke vrede” tenminste een rol. We hebben nu nog de ervaring dat we niet in vrede zijn en dat de Cursus werkelijk behulpzaam kan zijn om vrede te ervaren.  Het hoopvolle van ECIW is dat ze ons leert dat we niet het slachtoffer zijn van de wereld die we zien. Dit is behoorlijk verschillend van wat we zelf gewoonlijk geloven. We kunnen behoorlijk last hebben van zaken waar we niet om gevraagd lijken te hebben. Laat ik eens, tamelijk willekeurig, drie soorten klachten onderscheiden:

1. Psychische klachten als angst, somberheid, woede, verslaafdheid.
2. Relationele klachten: ruzies, lastige anderen.
3. Fysieke klachten: zo heb ik nu helaas last van een frozen shoulder met bijbehorende beperkingen, pijn en ’s nachts vaak wakker worden hierdoor.

Vervolgens gaan we aan de gang met de Cursus. Ik loop de drie categorieën langs voor wat betreft de, in onze opvatting, haalbare effecten:

1. We geloven dat de Heilige Geest hier wonderen kan verrichten waarbij we verlichting ervaren. Gisteren hadden we een fijne virtuele meeting in een ECIW-Zoom groep waarbij ik blij werd van de getuigenis van enkele deelnemers die succesvol en eensklaps gestopt waren met bijvoorbeeld roken na genezing van de denkbeeldige behoefte in de denkgeest. Toch blijft fysieke genezing soms uit en we vermoeden dan een meer fysieke- dan psychisch oorzaak; bijvoorbeeld een serotonine tekort in de hersenen bij depressies. De psychische klacht valt dan, menen we, deels of vooral in categorie 3: fysieke aandoeningen.
2. We leren via ECIW dat we dienen te vragen om genezing van onze denkgeest. Wij zien aanvallers, wij menen dat verdediging nodig is en daardoor raakt onze vrede verstoord. Het vergt oefening maar het blijkt inderdaad mogelijk om niet meer van slag te raken door gedrag van mensen waar je eerst wel last van had. Doordat je anders reageert vergroot je de kans dat die anderen zich uiteindelijk ook anders gaan gedragen, maar zekerheid hierover heb je niet.
3. Tenslotte zien we een aantal ziekten en klachten die we vooral lichamelijk noemen. Denk aan een gebroken been, aan artrose of aan invaliditeit door een ongeluk. We voelen wel aan dat de scheiding tussen 1 en 3 niet hard is. Misschien heb ik nu wel een frozen shoulder omdat ik ten onrechte meen dat ik zelf overal de schouders onder moet zetten, dus een zelf-gerichte duale vergissing. Wat verwachten we hier aan heilzame effecten van de Cursus? Eigenlijk vooral een steun in de rug om de ellende te kunnen accepteren en zodoende misschien wel pijn te hebben maar niet langer te lijden.

Deze laatste doelstelling, komen tot acceptatie en daardoor tot innerlijke vrede, is een doelstelling die we ook horen bij niet-ECIW  leraren van de non-duale visie. We worden uitgenodigd om het gevecht te staken het fenomeen (nare emotie, pijn) er te laten zijn, er bij stil te staan, er in af te dalen, er aandacht aan te geven, er naar toe te ademen enzovoorts. Het effect hiervan is dat oordelen en vechten afnemen en dat we hierdoor wat minder het gevoel krijgen dat we een afgescheiden zelf zijn. Dit biedt inderdaad een zekere innerlijke rust. Toch ervaar ik zelf dat juist afleiding, mijn aandacht ergens anders op richten, mijn bewustzijn van de klacht ook vermindert. Zo ben ik me nauwelijks bewust van de last van mijn schouder als ik aandachtig zit te typen. Niet zelden merk ik dat aandacht juist een soort voedsel lijkt voor een probleem. Een mooie boeddhistische vraag luidt: “maakt een boom die omvalt in een verlaten bos eigenlijk wel geluid?”. Oftewel; als er geen oor is om te luisteren dan is er ook geen gewaar zijn van geluid. Vertaald naar ons voorbeeld: als ik m’n aandacht richt op typen dan is er geen gewaar zijn van pijn.

ECIW gaat echter verder dan het oordeel-loos laten verschijnen van emoties en pijn in bewustzijn. Jezus geeft ons in de Cursus een inkijkje in het ontstaan van de ellende. Hij stelt dat we alle ellende projecteren met als doel om ons een afgescheiden zelf te voelen. Hij maakt helemaal geen onderscheid tussen psychische klachten, nare mensen of fysieke klachten. Wij willen het spel van afscheiding spelen en projecteren daartoe een wereld vol bedreigingen waar we slachtoffer van zouden zijn.

Andere non-duale visies (en veel ECIW-studenten) beperken zich dus, voor zover ik weet, tot het veranderen van de perceptie middels acceptatie en vergeving. Het hoogst haalbare is dat het geloof in iemand die lijdt vermindert of verdwijnt maar dat hiermee de oorzaak van de ellende (nare emotie, gebrek, nare omstandigheid) niet hoeft te veranderen. ECIW gaat veel verder. Wij hebben de ellende juist vanuit de denkgeest geprojecteerd met als doel om ons slachtoffer te voelen. Dus bij werkelijke genezing van de denkgeest stoppen we met dit projecteren en als zodoende de oorzaak wegvalt zal het effect (de ellende) ook veranderen. Dus mijn pijnlijke schouder is geen oorzaak van ellende die ik ervaar maar ik projecteer die schouder om me slachtoffer (afgescheiden zelf) te kunnen voelen. Dit wordt ook wel uitgelegd middels zonde-schuld-straf terminologie. Dan geldt dat ik mezelf straf met pijn vanwege mijn geloof in een succesvolle afscheiding van God waarvoor ik straf zou verdienen. En als ik mezelf straf dan kan ik daar ook onmiddellijk mee ophouden. De ellende heeft dus niks met een echte en oncontroleerbare buitenwereld te maken maar ze is slechts het gevolg van mijn eigen bijgeloof.

Maar ECIW-leraren zijn erg terughoudend om te spreken over spectaculaire lichamelijke wonderen in de droomwereld. Dit is deels begrijpelijk. Als wij geloven dat een gezond en klachtenvrij lichaam ons echte doel zou zijn dan misbruiken we de Cursus om dit foute doel echter te maken. Het echte doel is immers om te ontdekken dat we geen lichaam zijn en dat dit lichaam niet meer is dan een communicatiemiddel. Het is echter ook niet nodig om dit communicatiemiddel te misbruiken om onszelf te straffen voor vermeende zonde. Hoe zou Jezus hier zelf in staan? Lees het Nieuwe Testament er maar eens op na. Wij hebben de Bijbelse fysieke wonderen (genezingen, wonderbaarlijke spijziging, spelen met natuurkrachten als wind en water, opwekken van dode lichamen) afgedaan als special effects waar het niet om gaat. Het gaat tenslotte om genezing van de denkgeest, toch?  Nouk Sanchez (in “The End of Death” / Het Einde van de Dood) heeft het over onze eenzijdige focus op genezing van de denkgeest. Het klopt, hier dient de focus geplaatst te worden maar genezing van de denkgeest mag heerlijk ondersteund worden door wonderbaarlijke effecten in het fysieke domein. Deze zijn geen doel maar ondersteunen ons op onze leerweg waarbij we juist leren dat alles draait om de correctie van ons geloof in afgescheidenheid en om het accepteren van de verzoening opdat onze denkgeest genezen mag worden.

Hoe ga ik hier nu mee om? Het is, voor mij, balanceren op het scherpst van de snede. Natuurlijk wil ik van die pijnlijke schouder af maar ik besef dat ik geloof in dit fenomeen met als doel om mezelf te bestendigen in mijn geloof in kwetsbare lichamelijkheid. Dit bijgeloof breng ik naar de liefde. “Heer ik wil me openen voor de genezing van mijn denkeest”. Toch breid ik dit geloof nu verder uit door ook mijn verwachting dat het allemaal traag zal gaan verlopen ter vergeving naar de Liefde te brengen. “Heer, ik geloof in de macht van het lichaam, in traagheid van lichamelijke genezing en daarmee in slachtofferschap. Ik ben bereid om ook dit bijgeloof te laten genezen en me te openen voor de macht en kracht van liefde. Heer genees mijn denkgeest en corrigeer mijn projectie van een ziek lichaam dat langzaam geneest”.

Samenvattend:

• Zijn wonderen spectaculaire lichamelijke genezingen en moeten we deze nastreven? Nee, het wonder betreft primair de genezing van de denkgeest die gelooft in afscheiding, zonde, schuld en straf.
• Is het vanzelfsprekend dat “de ellende” blijft voortduren? Nee, als de oorzaak geneest (geloof in afscheiding) hoeven we niet bang te zijn voor gevolgen in de fysieke wereld. Deze effecten in de droom bevestigen juist wat Jezus ons probeert te leren: de wereld die we zien is een projectie vanuit de denkgeest.