Denk hierbij bijvoorbeeld aan rare of dwingende maatregelen die te maken hebben met het Corona-gebeuren, aan racisme, aan misstanden in het bankwezen of in de farmaceutische industrie enzovoorts. Aanvankelijk lijkt deze vraag heel simpel te beantwoorden. De Cursus geeft immers geen richtlijnen voor goed gedrag, dus waarom zou dit niet mogen? Actievoeren, of juist niet; het maakt niets uit.

Toch valt er wel wat meer over te zeggen. In eerdere blogs sprak ik van twee niveaus, dat van onze droomwereld (niveau II) en dat van ‘de werkelijkheid’, niveau I. Ken Wapnick raadde ons al aan om op niveau II toch vooral ‘gewoon’ te blijven doen. Zo leren we op niveau I dat we geen lichaam zijn en niet kunnen sterven maar kunnen we het beste toch af en toe een boterham eten, onze tanden poetsen en opzij stappen als er een auto aankomt. Hier zal weinig discussie over ontstaan want zelfs de meest fanatieke ECIW-student doet dit soort alledaagse dingetjes vanzelf. Anders wordt het bij gebeurtenissen die ik in het begin noemde. Geconfronteerd met deze kwestie hoeven we niet per se iets te doen. Als we besluiten hier niet op te reageren dan verhongeren we niet direct, we hoeven niet naar de tandarts en we worden niet platgereden.

Dat ‘niets doen’ lijkt ook door Jezus aangeraden te worden in de Cursus (zie bv Txt 18:VII). Dit motiveert sommigen om een wat passieve of zelfs lacherige houding aan te nemen over wat ze op tv aan zich voorbij zien trekken. Uit deze hoek klinkt ook het geluid dat alles wat je aan ellende meent te zien slechts jouw eigen projectie betreft en dat er helemaal geen ‘anderen’ zijn die je zou kunnen helpen.

Het valt niet mee om hier een speld tussen te krijgen. Alles is immers één? De wereld is toch slechts onze projectie? Er zijn dan toch ook geen anderen om te helpen? Toch voelen veel studenten van ECIW dat er ergens iets niet goed zit als ze deze uitspraken horen. Hoe komt dit toch? Ons denken viert een feestje bij zoveel helderheid. Heerlijk alles weglachen en je niet druk maken; is dit niet fantastisch? Maar dit soort uitspraken illustreren misschien wel de ultieme waarheid op mentaal niveau maar het hart voelt koud en het is de vraag is of dit soort denkbeelden behulpzaam zijn om te ontwaken uit de droom.

Jezus kent ons door en door en weet dat we onszelf niet langs deze weg als het ware ‘de droom uit kunnen denken’. Als we ons verlaten op deze mentale benadering sluipt het ego via de achterdeur naar binnen. Er is wederom een denkbeeldige scheidslijn ontstaan namelijk een grens tussen een onraakbaar zelfje aan de ene kant en een nepwereld of nare droom aan de andere kant. Het is een nieuwe vorm van schriftgeleerdheid waar Jezus ook in de Bijbel flink tegen ageerde.

Reeds in de Bijbel was Jezus’ advies NIET om de hongerigen maar te laten sterven en de zieken aan hun lot over te laten omdat het toch allemaal niet echt was. Hij hielp anderen op fysiek niveau, riep ons op om hetzelfde te doen terwijl hij toch ons zou laten zien dat de dood niet echt was door zijn lichaam te laten kruisigen. Bijzonder toch? De Jezus uit de Bijbel is geen andere dan die uit de Cursus. De ultieme boodschap is dat we geen lichamen zijn, geen sterfelijke wezentjes die van alles te vrezen zouden hebben. Maar de weg om dit te ontdekken is in de Bijbel, in ECIW en in Een Cursus van Liefde hetzelfde: ontdek dat je Liefde bent (één bent) door de weg van verbinding, door de heilige relatie met je broeders.

Het ‘niets doen’ in ECIW is geen oproep tot passiviteit. Jezus laat zien dat we vanuit ons kleine zelf niets kunnen doen dat echt behulpzaam is. Er wordt maar één ding van ons gevraagd en dat is een klein beetje bereidwilligheid om ons te openen voor de liefde. Onze leerweg bestaat eruit om op te merken waar wij in het oordeel schieten. Het maakt niet uit wat we willen veroordelen. Zodra we echter merken dat we boos worden op de overheid, complotdenkers, antivaxxers, farma, blanke mannen, demonstranten met donkere huidskleur etc: dan mogen we leren dat we kiezen voor afscheiding. Dit voelen we simpelweg in ons diepste wezen, in de verstoring van onze vrede. Vervolgens hoeven en kunnen we niet meer doen dan de Heilige Geest (Liefde, God, Jezus) uitnodigen om onze gespleten geest te genezen.

“Heer ik merk dat ik verontwaardig ben en boos. Dat ik de ander als vijand zie of mezelf als slachtoffer. Ik wil opkomen voor mijn rechten, anderen overtuigen met me mee te doen, andersdenkenden de mond snoeren, knokken voor de enige juiste en goede zaak. Ik voel hoe deze boosheid en angst mijn vrede verstoren. Toch wil ik eraan vasthouden. Ik merk dat ik verslaafd ben aan deze strijd voor de goede zaak, mijn eigen kleine heilige oorlog. Ondanks deze ego-krachten wil ik nu zwijgen en me keer op keer openstellen voor Uw zachte Stem. Leer me door Uw ogen kijken Heer!”.

En zwijg dan en wacht. Je hoeft inderdaad niets te doen. Maar dan. Als de vrede neerdaalt in je geest kan er de impuls komen om wél te handelen. Niemand weet hoe deze handeling eruit zal zien. Maar de bron zal liefde zijn en mededogen en de intentie zal zijn om waarlijk behulpzaam te zijn. En ja, je kan ook vanuit liefde je stem laten horen en daarmee verkeer je in het goede gezelschap van Jezus die zich ook uitsprak in de Bijbel. Maar hij ontving ook hoeren, tollenaars en Romeinse soldaten omdat hij het hart van de mens zag en de roep om liefde herkende. Hij serveerde geen groepen af zoals wij plegen te doen maar zag slechts broeders die zijn woorden of hulp nodig hadden.

Broeder Jezus, leer me zien zoals jij.