Ik aarzel om te schrijven over Peter R. de Vries. De woorden die naar boven komen klinken te klein, te armetierig, goedkoop haast. Eerst is er de vertrouwde reactie van geschoktheid en verontwaardiging. Vervolgens buitelen de gedachten over elkaar heen. Er worden filmpjes gedeeld op social media. “Schandalig!” roep ik direct. Maar als ik heel, heel eerlijk ben onderken ik ook bij mezelf de nieuwsgierigheid van de ramptoerist die ik tegelijk zo verafschuw. Daar schrik ik weer van. Ik val mezelf tegen.

Als de eerste schok voorbij is val ik terug op ECIW. Hoe dien ik zo’n aanslag te zien? Fragmenten uit het Tekstboek en uit de Werkboeklessen komen naar boven. “Ik ben niet dit lichaam”. “Ik heb alles de betekenis gegeven die het voor me heeft”. “Ik ben niet het slachtoffer van de wereld die ik zie”.

Niet het slachtoffer? Als er één persoon nu slachtoffer is dan is het toch zeker Peter? Die man doet gewoon zijn werk en één of andere schoft heeft geprobeerd hem te vermoorden! Daar heeft Peter toch zeker nooit zelf om gevraagd? Ja, hij wist natuurlijk zelf ook wel dat hij een gevaarlijk beroep had, maar dit wil je toch zelf niet? Peter is toch zeker niet schuldig aan de aanslag op zijn eigen leven?

Even ademen nu. Het stof laten neerdwarrelen. Natuurlijk is Peter een totaal onschuldige broeder, een Kind van God. Maar dat geldt ook voor de dader en voor de opdrachtgever. Ik steiger weer. Die laatste twee onschuldige broeders van me? Die moordenaars?

Beelden uit de Bijbel komen omhoog. Jezus die liefdevol omgaat met het zogenaamde uitschot van zijn tijd. Als hij aan het kruis hangt vraagt hij vergeving voor de mensenmassa die hem dood wenst en voor de soldaten die de executie uitvoeren. Wat een mildheid.

Dan zie ik de Bijbels Jezus bij het graf van Lazarus. Jezus huilt. Huilt Jezus? Waarom zou hij huilen? Hij doorziet toch de hele illusie van dit droomleven? Hij weet toch dat het lijk in het graf slechts een omhulsel is? En zelfs als hij het tijdelijke gezelschap van zijn vriend, heel menselijk, zal missen dan weet hij toch van tevoren dat hij het lichaam van Lazarus toch weer kan laten rondlopen?

Mijn denken maakt overuren. Het zoekt naar verklaringen, naar geruststelling. Nu zie ik mijn eigen angst. Angst voor de dood, angst voor de vermeende kwetsbaarheid van het leven. Ik zie hoe diepgeworteld mijn geloof in de droom is. Tegelijk met dit inzicht welt verdriet naar boven. Verdriet om deze nachtmerrie waarin we pijn hebben, lijden en elkaar naar het leven staan. Door het verdriet heen komt een golf van verlangen die me overweldigt. Een verlangen naar vrede, naar liefde. Een verlangen naar huis.

Ik Googel wat op  “Jezus en Lazarus” en vind het volgende stuk. Het raakt me, het ontroert me. Ik zie daar mijn broeder Jezus die met me huilt. Tranen van mededogen, van liefde. En dan zwijg ik ontroerd en kijk naar hem, naar zijn ogen. Hij glimlacht. Och Heer…

De tranen van Jezus (bron: ikzoekgod.nl)

Het is een bijzondere tekst, de kortste die in de Bijbel staat: “Jezus huilde” (Johannes 11:35). In de situatie waarin Jezus huilt staat Hij bij het graf van zijn vriend Lazarus. Een paar dagen daarvoor gestorven. En… Hij zou Lazarus weer uit het graf halen. Waarom zou Hij huilen? Het was namelijk niet omdat Hij het niet meer zag zitten. Of omdat de situatie te erg was om te zien, of omdat het uitzichtloos was. Volgens mij zijn dit zo ongeveer de redenen waarom wij zouden huilen. Maar waarom zou Hij, wat is de reden van het huilen van Jezus?

Waarom huilde Jezus?

De emoties van Jezus maken iets heel bijzonders duidelijk… Hij huilt niet vanwege de uitzichtloosheid, of omdat Hij de controle helemaal is verloren. Blijkbaar is zijn huilen, het delen van verdriet, voor Hem net zo belangrijk als Lazarus uit het graf halen. Dit woordloze huilen van Jezus maakt zoveel van Zijn hart en compassie duidelijk.

Het maakt mij duidelijk dat de hemel huilt vanwege onrecht in de wereld. Jezus huilt als er mensen worden getroffen door ellende. De hemel gaat er niet stilletjes aan voorbij. Jezus snapt het lijden van deze wereld, Hij heeft het allemaal meegemaakt. Zijn huilen is er een die meer zegt dan duizend woorden.

Hij huilt om jou

Hij huilt als jij lijden kent. Als je gevangen zit in onrecht. Als het leven je onmogelijk is gemaakt. Als je waardigheid is afgepakt. Als je zo in de put zit dat je eruit wilt stappen. Als je zo gespannen wordt van het leven dat je er gek van dreigt te worden. Als het verdriet niet meer te hanteren is. Als je jezelf hebt verborgen achter een stoere muur. Of achter een waas van drukte en maar doorgaan.