Is dat niet waar we mee bezig zijn? Met een poging “het” te bereiken, het te pakken te krijgen? Als je enigszins bekend bent met spirituele paden dan weet je dat het als ongepast gezien wordt om de vraag zo te stellen. Haast een beetje banaal. Je weet dan dat streven naar zoiets als verlichting diezelfde verlichting juist in de weg zou staan. Maar ondertussen gaat het streven ernaar gewoon onderhuids door en dat is ook helemaal niet erg.

Het streven naar verlichting voert terug op het besef dat je huidige visie op de wereld je niet bevalt en dat is prima. Je lijkt te leven in een wereld van oorlog, ziekte en klimaatrampen en het is dus niet zo gek dat je dan naar verlichting van deze ellende streeft. Verlichting kun je zien als de herinnering dat het ook anders kan, dat de mens niet veroordeeld is tot lijden. Dus schaam je niet voor de vraag hoe je verlicht kan worden. Omarm dat verlangen gewoon, laat het er zijn. Kijk in de spiegel en geef toe dat je baalt als een stekker, dat je het zat bent en streeft naar verlichting. Wat gaat je helpen? Welk boek gaat je het antwoord geven? Welke leraar weet exact de juiste toon aan te slaan? Wat dien je te begrijpen, te doen of juist niet te doen om die verlichting te ervaren? Wat is, kort gezegd, het antwoord?

Dat antwoord is ons al ontelbare manieren gegeven maar we vinden het te abstract, te algemeen, te zweverig, te generiek. Ons ego walgt van het overbekende antwoord. Let maar eens op wat je nu ervaart: “Liefde is zowel middel als doel”. Bléhhh, wat een cliché. Het ego zegt vervolgens: “ja, ja; dat weet ik nu wel, maar hoe bereik ik dat antwoord, die liefde, dan?”.

Laat ik die liefde dan anders omschrijven. Je dient innerlijk te verzachten om zelf de weldaad van dit verzachten te ervaren. Dat is het. Zo simpel. Laat je niet afschrikken door uitspraken dat liefde niet te leren zou zijn. Het is wellicht niet te leren op de manier waarop wij gewend zijn te leren. Liefde is geen formule die je dient te doorgronden en te begrijpen. Maar de ervaringsweg van innerlijke verzachting ligt gewoon voor iedereen open. Je hoeft daarvoor niet eerst jezelf te forceren en dingen te gaan doen die (nog niet) bij je passen. Je hoeft maar één “ding te doen”: een beetje opletten wat er met je gebeurt als je oordeelt en wat er met je gebeurt als je vergeeft. Zo simpel. Gewoon een oogje in het zeil houden of misschien moet ik zeggen een oogje op je ziel houden.

Twee voorbeeldjes dan. Wat gebeurt er als jij je zoeken naar verlichting veroordeelt? Kijk naar binnen, voel en ervaar. Ervaar je door deze zelfveroordeling een toename van vrede of merk je een toename van boosheid. Doorvoel het oplettend en laat je dan bijsturen door dit gevoel. Oordelen stuurt naar innerlijke verkramping. Wil je dat? Wil je dat opnieuw? Zo niet, let dan op wat een milde houding met je doet. Wat ervaar je als je onderkent dat je keihard streeft naar verlichting? Kun je glimlachen om je vurige verlangen? Kun je merken dat acceptatie ervan onmiddellijk leidt tot verzachting. Laat je dan leiden door die verzachting.

Het tweede voorbeeld. Iemand vertelt je dat hij een boek gelezen heeft wat hem enorm heeft geholpen en geïnspireerd. Je bestelt het boek en het raakt je totaal niet. Sterker nog, je hebt sterk de indruk dat de schrijver helemaal geen lijntje met Jezus had maar dat er sprake is van simpel effectbejag of zelfs van fraude. Je probeert nu anderen ervan te overtuigen dat het betreffende boek niet de status verdient die het nu krijgt. Trouwe lezers van mijn blogs zullen deze neiging ook bij mij herkennen 😉. Maar wat doet deze mentale heksenjacht met ons? Wat levert het me op om anderen te overtuigen van de onechtheid van een spiritueel boek? Van een bepaalde visie? Niet meer dan een kortstondige, intellectuele genoegdoening maar zeker geen duurzame vrede, geen groei van mildheid en liefde. Is het dan slecht of zelfs zondig om kritiek te leveren? Het gaat niet om de vorm. We mogen gerust uitspreken dat een bepaald boek of een bepaalde leraar ons niet zo aanspreekt. Zolang we maar opletten wat er innerlijk met ons zelf gebeurt. Voelen we innerlijke verharding? Willen we daarin blijven hangen of, zoals ECIW zo mooi zegt, willen we onze grieven blijven koesteren? Prima; dan doe je dat nog even. Maar besef dat dit betekent dat je het eenvoudige antwoord op de vraag hoe je verlicht kunt worden dan simpelweg nog niet wilt aanvaarden. Je kiest er dan voor om de vergevende liefde nog niet binnen te laten. Je kiest er dan voor om nog wat langer het duale spel van innerlijke verharding te spelen. Totdat je het beu bent.

De vraag is simpel: kies je voor oordeel en innerlijke verharding of kies je voor vergeving en innerlijke verzachting? Kijk gewoon naar binnen en ervaar de gevolgen van je keuze. Je hebt de sleutel in je eigen hand. Wil je blijven verharden of aanvaard je de verzoening voor jezelf door liefde en mildheid toe te laten. Kies en ervaar het gevolg.

Hartegroet,

Simon