Van kloppende theorie naar doorleefde waarheid

Als ik blogs plaats waarin ik oproep om niet negatief te staan ten opzichte van lichaam, wereld en universum, dan krijg ik steevast de vriendelijke doch besliste reactie die erop neer komt dat men bang is dat ik de illusie toch weer echt dreig te maken. Er bestaat kennelijk de vrees dat ik water bij de wijn wil doen en de radicale boodschap van ECIW wil afzwakken. Dezelfde waarschuwing klinkt over Een Cursus van Liefde. Hoofdthema hierin is hoe we vanuit ons Christus-bewustzijn kunnen leven in de wereld van vorm, tijd en ruimte. Dit wordt soms gezien als knieval voor een duale afzwakking van de waarheid. Mogelijk ben ik dan niet duidelijk genoeg geweest. Dus voor de duidelijkheid: zowel ECIW als ECvL noemen de wereld van vorm, tijd en ruimte illusoir en daar wil ik niks aan af doen.

Waar ik me wel “druk” over maak is hoe wij reageren op de mededeling dat de wereld illusoir is. Mijn zorg hierbij is dat zo’n uitspraak bij velen van ons binnenkomt in ons verstand, in ons hoofd. Dat gaat vanzelf, vanuit ons kleine zelf, en onbewust. Dit kleine zelf is niet anders gewend dan ergens de waarde van te willen bepalen. Als het oordeel positief uitpakt, dan durft het zelf dichterbij te komen, te omarmen, te aanvaarden enzovoorts. Als het oordeel negatief uitpakt dan wil het zelf afstand nemen, verwerpen, dissociëren enzovoorts. Mijn “zorg” betreft deze automatische en onbewuste reactie van dit kleine zelf op de uitspraak “de wereld is een illusie”. Want zoals gezegd kan het kleine zelfje dan besluiten om er afstand van te willen nemen. Lees dit goed: “afstand nemen”. Waar doet je dit aan denken? Juist; aan de afscheiding, het ultieme afstand nemen door een denkbeeldig zelfje van de mysterieuze eenheid.

De valkuil van geloof in de onechtheid en verwerpelijkheid van de wereld is dus de kans dat je onbewust als klein zelfje verder verhardt in plaats van verzacht en verbindt. De uitnodiging is om heel goed bij jezelf te onderzoeken wat uitspraken als “de wereld is een illusie” of “er zijn geen anderen” met je doen. Dit zelfonderzoek vergt grote zorgvuldigheid. Je dient er gevoel voor te krijgen of je meer schijnvrede ervaart door een soort ultieme dissociatie of echte vrede door ultieme verbondenheid. Bij ultieme dissociatie, dus steeds meer afstand nemen van anderen en van de wereld, kun je een schijnvrede ervaren waarbij jij je als (onbewust) klein zelfje onkwetsbaar waant. Kenmerk is een uiterst geringe betrokkenheid op je medemens. Houd deze houding eens naast het beeld van Jezus dat oprijst uit de Bijbel. Is hij de koele, afstandelijke kikker die zich niet laat foppen door de schijnwereld?

Dus inderdaad; de stoffelijke wereld heeft geen eeuwigheidswaarde. En ja; we mogen dat rustig “illusoir” noemen. Maar het herstel van ons diepe besef van eenheid en mysterieuze verbondenheid vindt niet plaats door een oordeel vanuit ons kleine zelf over deze wereld. De weg die Jezus ons toont in al de door hem geïnspireerde boeken is de weg van liefde. Ook hier loert een nieuwe valkuil dat we “de weg van liefde” ook oppakken vanuit ons kleine zelf en dan “lief gaan doen”! Het is balanceren tussen afwijzen en doodknuffelen. Hoe dan?

Op de “hoe-vraag” rust in non-duale kringen een taboe. Dat is begrijpelijk, omdat het vooral ons kleine zelf, het doenertje, is dat houdt van een duidelijke aanpak. Wellicht dat we die “eigen inspanning” wat kunnen voorkomen door slechts een paar bescheiden tips te geven waarbij ik mezelf toesta vaag taalgebruik te hanteren.

• Voel wat een uitspraak als “de wereld is een illusie” met je doet. Wellicht voel je opluchting. Prima. Maar pas op wanneer je merkt dat onverschilligheid, vervreemding en een gevoel van zinloosheid binnensluipen. Dat zijn tekenen dat je geloof in afscheiding eerder toe- dan afneemt.
• Besef dat jij niets hoeft te doen. De liefde is een kracht die altijd bereid is door jou heen te werken. Daarvoor hoef je alleen maar jouw bereidheid te tonen door (de wereld / anderen) niet te veroordelen en af te wijzen.
• Herinner je dat Jezus ons de weg van liefde aanraadt en dat sleutelwoorden hierbij zijn: omarmen, compassie, relatie, verbinding, stromende liefde.
• Uitspraken als “er zijn geen anderen” kunnen averechts werken als je ze, onbewust vanuit je kleine zelf, als slogans gaat hanteren. Het “er zijn geen anderen” is een diep en vreugdevol inzicht dat kan opborrelen in jouw diepste wezen als je de liefde door je heen hebt laten stromen, precies waar jij je op dit moment op deze plaats denkt te bevinden.
• Verlossing is geen ultieme conclusie, geen logisch en theologisch bouwwerk, maar het gevolg van de bereidheid om je door liefde te laten omarmen en deze te delen.

Hartegroet,

Simon