Vandaag aandacht voor misvattingen over plannen maken, het eenzijdig belang hechten aan spirituele ervaringen en de bovenmatige focus op innerlijke vrede. Wellicht is de boodschap niet altijd even prettig om te horen maar de uitnodiging is toch om er met openheid naar te luisteren. Mooie dag gewenst, Simon

Misvattingen:

Er is niets belangrijker dan in het moment te zijn. Zoals de Cursus zegt: “Een genezen denkgeest plant niet.”

In de Cursus gaat het er bij in het moment zijn vooral om vrij te zijn van spijt uit het verleden en angst voor de toekomst en zo een heilig moment binnen te gaan. Het gaat er niet om in contact te zijn met het zintuiglijk heden – de directe ervaring van actuele beelden, geluiden en aanrakingen – maar om in contact te zijn met het tijdloze heden. We willen in het heden zijn niet gebruiken als een ontsnapping aan het leven en aan onze verantwoordelijkheid tegenover anderen. Sterker nog, we kunnen in het heden zijn en toch plannen maken. Het is waar: “Een genezen denkgeest maakt geen plannen.” Maar de volgende regel is ook belangrijk: “Hij voert de plannen uit die hij ontvangt door te luisteren naar wijsheid die niet van hemzelf is.” (W-pI.135.11:2-3). Het plant niet, maar het ontvangt wel plannen.

Spirituele ervaringen zijn het teken van geestelijke vooruitgang. We weten dat iemand spiritueel is als die persoon verheven spirituele ervaringen heeft gehad.

Spirituele ervaringen zijn uiterst waardevolle hulpmiddelen voor spirituele ontwikkeling. Maar volgens de Cursus zijn de echte tekenen van spirituele ontwikkeling het soort karaktereigenschappen die genoemd worden in “Wat zijn de eigenschappen van Gods Leraren?” (M-4): vertrouwen, eerlijkheid, verdraagzaamheid, zachtmoedigheid, vreugde, verdedigingsloosheid, vrijgevigheid, geduld, trouw, en openheid van denken. Het is helaas heel gewoon dat een en dezelfde persoon zowel een hoge geestelijke gesteldheid als niet-zo-verheven karaktereigenschappen heeft.

De reden waarom ik de Cursus doe is om vrede te vinden – om mijn oordelende, depressieve innerlijke toestanden in te ruilen voor vredige, gelukzalige innerlijke toestanden.

De Cursus stelt inderdaad dat zijn doel vrede is. Maar hij beschrijft zijn doel ook met veel andere woorden (zoals ware waarneming, vergeving, geluk, en heiligheid). Te veel gericht zijn op vrede kan gemakkelijk een narcistische focus worden die onze zorg voor het welzijn van anderen buitensluit, omdat hun problemen onze vrede in de weg kunnen lijken te staan. We moeten innerlijke vrede combineren met uiterlijke hulpvaardigheid – met het aanbieden van wonderen.