Zojuist heb ik The Way of Mastery (TWOM) uitgelezen. Het blijft een fijn boek, zelfs na de zoveelste herlezing.  Ik heb afgelopen weken weer intens genoten van de speelse directheid van TWOM. Het boek komt minder serieus over dan Een Cursus in Wonderen (ECIW) of dan Een Cursus van Liefde (ECVL). De toon past, voor zover ik dat kan inschatten, goed bij de persoon van Jon Marc Hammer, beter bekend als Jayem, de scribent van TWOM. Iets dergelijks valt me op bij ECIW en bij ECVL. De toon van ECIW is serieus, poëtisch en wetenschappelijk tegelijkertijd. Dat past goed bij Helen Schucmann, de scribent van dit boek. ECVL klinkt ook serieus en tegelijkertijd bewogen, zacht en liefdevol. Dit past weer bij de wat schuchter ogende, zachtaardige Mari Perron.

Ons verstand kan zich hierover verbazen. Het denkt heel rechtlijnig en vraagt zich af: “Hoe is het mogelijk dat men stelt dat in alle drie de boeken dezelfde Jezus aan het woord zou zijn, maar dat er toch zulke duidelijke stijlverschillen zijn?”. Hierna volgt dan natuurlijk direct de vraag of ECVL en TWOM wel echt door Jezus gedicteerd zijn. Zo werkt ons duale denken nu eenmaal. Het ziet Jezus als de historische persoon van 2000 jaar geleden die scribenten gebruikt als een soort veredelde typemachine/computer; Jezus spreekt en Helen, Mari en Jayem notuleren.

Het klopt dat Jezus in ECIW kritisch te werk ging waar het zijn woordkeuze betrof. Hij corrigeerde Helen dikwijls en verwees haar terug naar tekst die ze eerder niet helemaal naar zijn wens had weergegeven. Volgens Ken Wapnick moest Helen er “nog even inkomen” en hij vindt daarom de eerste hoofdstukken van ECIW minder mooi dan de latere. Volgens Jayem zei Jezus tegen hem dat Helen van Jezus eiste dat alles heel logisch en intellectueel moest zijn. Jezus moest daarom heel voorzichtig zijn wat hij met haar deelde en hoe hij het bracht. Ons kritisch denken vindt dit te gemakkelijk.  Want stel je nu eens voor dat Jayem dit beweert als excuus voor het gebrek aan doordachtheid van het door hem gechannelde boek. Kunnen we hem wel op zijn woord geloven als hij zegt deze info over Helen van Jezus gehoord te hebben?

Maar ja; het hele fenomeen “channeling” blijft toch wat ongrijpbaar en vreemd voor ons nuchtere Nederlanders. Ik loop hier tegenaan als ik mijn enthousiasme voor deze boeken probeer te delen met mijn familie en kennissen. Als ze me vragen wie deze boeken heeft geschreven aarzel ik soms. Het is veilig om de naam van de scribent te noemen maar het voelt niet goed om het daarbij te laten. Dus gewoonlijk vertel ik er dan maar bij dat de schrijvers zich geïnspireerd voelden vanuit een soort hoger bewustzijn. Dan gaan de wenkbrauwen al een beetje omhoog. Als ik “bewustzijn” vervang door “Christus-bewustzijn” dan kijkt men nog kritischer en als ik het helemaal aftop door de naam “Jezus” te noemen dan verandert de argwaan soms in meewarigheid. Ik hoor ze denken: “Ach, laat die man maar, als hij dat nou toch gelooft”.

Wellicht zegt de aarzeling die ik bij mijn gesprekspartners meen te zien vooral wat over mijn eigen verwarring. Deze verwarring en de verstandelijke vragen verstommen echter als ik zonder vooroordelen geniet van deze drie boeken. De woorden, wijsheid en liefde hebben mijn denken helemaal niet nodig om mij blij te maken. Alles komt binnen in mijn hart en daar spelen al die zogenaamd belangrijke vragen over auteurschap helemaal geen rol meer. Hier, in de stilte van het hart, is slechts sprake van herkenning en vreugde. Hier herken ik in ECVL en in TWOM direct en overduidelijk dezelfde liefdevolle stem als in ECIW. Soms lijkt deze stem zichzelf tegen te spreken maar dat is slechts schijn. Jezus blijkt precies dát tegen me te zeggen wat ik op dat moment nodig heb en kan ontvangen.

Jezus zou Jezus niet zijn als hij niet met woorden zou proberen ons iets duidelijk te maken wat eigenlijk niet te zeggen is. Hij spreekt over het mysterie van relatie. Dat doet hij in ECIW wanneer hij het heeft over de Heilige Relatie. In TWOM bouwt Jezus het zorgvuldig op en sluit hij af met een beschrijving van de wonderlijke eenheid tussen hem en ons. Zelf ervaar ik ECVL als zijn meesterwerk waar het gaat om het direct ervaren van “de dialoog” tussen Jezus en mij. In deze dialoog vervagen de grenzen tussen Jezus en mij en mag ik ervaren wat heilige relatie inhoudt. Deze ervaring laat zich door mij nauwelijks meer met woorden uitdrukken maar wordt direct herkend door broeders en zusters die hier ook een glimp van hebben opgevangen. In de relatie met Jezus, in het gedeelde Christus-bewustzijn, is er sprake van een woordloos weten. Bij een poging om dit toch in woorden uit te drukken treedt er een soort persoonlijke kleuring op. Zo heeft deze blog mijn “persoonlijke” kleur maar hoop ik toch dat jij ziet en herkent dat het hier niet gaat om persoonlijke kennis van mij. Jij herkent het en zou er andere woorden aan wijden om het te schetsen. De gekozen woorden hangen dan ook nog eens af van het publiek waartoe de schrijver of spreker zich richt. Dat is iets om dankbaar voor te zijn. Misschien is het logisch dat ECIW een andere lezer trekt dan ECVL of TWOM. De ene lezer houdt van serieus en verstandelijk, de ander van zacht en vriendelijk of juist van sprankelend en licht. Mogelijk spreken de verschillende boeken elke lezer bovendien aan in verschillende fasen van zijn of haar leven. Zo kwam ECIW in mijn leven toen ik vastliep in de dogmatische en onlogische aspecten van het klassiek Christelijke geloof. Toen die barrières geslecht waren, kwam er ruimte om te genieten van ECVL en TWOM. Grappig genoeg waardeer ik nu ook de Bijbel weer meer dan vroeger en blijft mijn bewondering voor ECIW onverkort bestaan. Wellicht ben ik wat “luchtiger” geworden.

(Over lucht gesproken: toen ik zojuist TWOM dichtsloeg zag ik dat grappige wolkje. Ik zag er een lachend vliegend visje in met vleugels uit zijn hoofdje. Vond ik wel passen bij Jayem 😉)