Ben of heb ik een lichaam?  Weet God nu wel of niet van deze wereld? Zijn er anderen of ben ik alleen op de wereld en zijn de mensen die ik zie mijn projectie? ECIW-studenten lopen uiteindelijk tegen dit soort vragen aan. En, spoiler alert, een makkelijk te begrijpen “antwoord” is niet te geven maar gelukkig ook niet de bedoeling. Mij helpt het om tenminste enig gevoel te krijgen over deze kwesties. Of misschien beter uitgedrukt: een kleine herinnering, een glimp van een diepere en ongrijpbare waarheid.

Wat studenten van de non-duale visie in eerste instantie nogal eens gaan doen duid ik aan met achteruitlopen, ofwel dissociëren. Hierbij krijg je het gevoel dat je de onbewogen toeschouwer bent van bijvoorbeeld je lichaam, de wereld die je ziet en van andere mensen. Typerend voor deze fase is dat je blij bent ontdekt te hebben dat je een lichaam en gevoelens hebt maar niet bent. Metaforen die je hoort zijn die van toeschouwer zijn in een bioscoop of van boven het slagveld zweven.

Deze fase kan wat onhandig zijn als je erin blijft hangen. Je hebt als het ware de shift maar half gemaakt. Je meent dat je vordert en dat het goed is dat je pijn en ellende niet meer serieus neemt. Je redenering gaat ongeveer als volgt: “de Zoon van God is de fout in gegaan doordat hij vergat te lachen om zijn eigen projecties dus dan zal lachen om ellende wel een goede houding zijn”.

Als je echter heel zorgvuldig kijkt dan kun je opmerken dat het kan gebeuren dat je ongemerkt het geloof in afscheiding alleen maar sterker hebt gemaakt. Je raakt gedissocieerd van je lichaam, van de wereld, van anderen en van God en je denkt dat je hiermee vordert richting verlossing. Maar dat doe je niet. Het is eerder zo dat je radicaliseert en je geloof in afscheiding nog absoluter maakt. Je denkt dat je vanuit je hogere Zelf leeft maar de hoofdletter Z staat eerder voor een klein zelf met een spiritueel waterhoofd dan voor het begin van verlossing. Je hebt een halve shift gemaakt maar het middel (onthechting) is erger dan de kwaal. In de filosofie wordt gesproken van solipsisme. In ECIW-termen zou je kunnen zeggen dat je meent dat de wereld die je ziet de projectie is van je kleine zelf.

Hoe dan verder? Jezus’ weg is niet een weg van achteruitlopen en uitlachen maar van vereniging en liefde. Metafysica en werkboeklessen werken hand in hand om de vereenzelviging met dat kleine zelf los te weken. We hebben te leren dat de metafysische waarheden alleen gelden vanuit het perspectief van de Zoon van God maar niet vanuit ons kleine perspectief. Als Simon, en vul hier je eigen naam maar in, beweert dat hij niet zijn lichaam is, dat God niks van hem afweet of dat er geen anderen zijn (om bijvoorbeeld te helpen) dan maakt hij zijn geloof in afscheiding sterker. Hopelijk doe je dit jaar weer de werkboeklessen. Merk op dat eerst al de opvattingen van Simon, van het kleine zelf, ontmanteld moeten worden voordat de latere werkboeklessen op hun plaats kunnen vallen. Ik ga ze hier niet citeren maar lees eens achter elkaar de titels door van bijvoorbeeld de eerste 50 werkboeklessen. Zeer kort door de bocht zegt Jezus hier tegen mij: “Simon, jij snapt totaal niks van wat je meent te zien. Zwijg maar liever en plug in op mijn visie, kracht en liefde”.

Wat er kan gebeuren als je de Cursus echt doet en niet alleen doorleest is dat de vereenzelviging met het mannetje of vrouwtje dat je meent te zijn vermindert. Vergeving is niet hetzelfde als denken dat jij echt bent en jouw lichaam of de wereld nep. Vergeving is het doorzien dat de Zoon van God er voor kiest om een wereld van tijd en ruimte te bedenken en ervoor kiest om zich erin te verliezen middels een multipele persoonlijkheidsstoornis. Simon is een bewustzijnsvernauwing van de Zoon van God. Alles wat Simon onderneemt, denkt te snappen en denkt te bereiken gebeurt binnen die bewustzijnsvernauwing. Simon kan niet anders dan vanuit afscheiding iets beleven totdat hij zichzelf als het ware laat oplossen door vergeving, door liefde, Jezus, HG, de Vader. Met die kleine bereidwilligheid kan bij Simon het gevoel binnenstromen dat zijn perspectief ernstig vernauwd is. Met dat binnenstromen begint de volledige shift op gang te komen en begint er die universele ervaring te gloren dat ik mezelf als Zoon van God een loer draai. Ik, als Zoon van God, fop mezelf door al mijn zintuigelijke indrukken te interpreteren als bewijs van mijn afscheiding, voor het bewijs van de echtheid van het lichaampje Simon dat leeft in tijd en ruimte en daar probeert zoveel mogelijk te genieten en zo min mogelijk te lijden.

Als langs de weg van vergeving mijn blik verruimt dan daalt het besef in dat ik slechts mijzelf kan kruisigen. Nu wordt duidelijk dat God zichzelf niet alleen 2000 jaar geleden schijnbaar kruisigde in Jezus maar dat dit NU aan de orde is in Simon, in jou. We moeten dit Bijbelverhaal absorberen, naar binnen slurpen en “toepassen” op onze eigen beleving van onze droom in deze wereld. Je kunt steeds dieper en in elke vezel van je wezen gaan voelen dat je een verkozen droom droomt.

Als dit wonder gebeurt dan valt de bodem uit de vermeende echtheid van je afgescheidenheid. De pijn en je perceptie van een wereld waarin je slachtoffer meent te zijn verdwijnen als de contouren van je lichaam als het ware een stippellijn worden. Je krijgt er gevoel voor dat er los van jou als Zoon geen God bestaat die al dan iets van de wereld zou weten maar dat God door de ogen van zijn Zoon weet dat vergeving de droom van de kruisiging doet verdwijnen als sneeuw voor de Zon. Je spreekt nu niet meer over God als over een losstaande entiteit. Zo over God denken is denken vanuit de afscheiding. Hetzelfde geldt voor het denken over je Broeders vanuit afscheiding. Als door liefde en vergeving jouw grenzen vervagen dan vloei je als het ware over in de andere zogenaamde persoonlijkheden van de Zoons multipele persoonlijkheidsstoornis. Dit is vooralsnog onvoorstelbaar omdat wij ons slechts vanuit het perspectief van ons huidige geloof in afscheiding iets voor kunnen stellen.

Maar dit weet ik wel. We zullen de wonderlijke eenheid met onze Vader en onze Broeders niet ervaren middels een halve shift, een soort ultieme dissociatie. Als we onze projecties ontkennen dan ontkennen we de macht van de Zoon van God. De projecties en ons lichaam hoeven niet ontkend te worden want ontkenning suggereert “echt-maken”. Het is echt balanceren. Ware vergeving (de hele shift) kan leiden tot het doorzien van de hoax van de kruisiging en tot een waarachtig lachen. Maar lachen vanuit een halve shift kan de dissociatie en het gevoel van afscheiding juist versterken. Nadat je denkbeeldige contouren verzacht zijn kan het geloof in een bedreigende wereld verdwijnen en kan je opgelucht uitroepen dat God slechts een geheelde wereld ziet zonder leed. Maar in een vroegtijdig uitroepen dat God niks van jouw lijden weet koppel je de vergevende macht van liefde los van jouw ingebeelde leed en dat helpt je niet.

Ik besef dat bovenstaande woorden tekortschieten, dat ze verkeerd opgevat kunnen worden of zelfs tot defensieve reacties kunnen leiden. Vergeef me mijn onbeholpen wijze van uitdrukken, deze blog komt vanuit mijn hart en op dit moment kan ik mijn beleving niet nauwkeurig schetsen dan ik hierboven deed.

Op wonderlijke wijze met jou verbonden in het Zoonschap,

Simon