Moeten we de wereld afwijzen? Ik merk dat hier soms te snel een bevestigend antwoord op wordt gegeven. Als de wereld die we zien immers slechts een (nare) droom is, een illusie, dan is verwerping van deze wereld toch een goede weg? Degenen die zo redeneren pakken niet zelden direct door en stellen dat slechts eenheid echt is. Er klinken dan uitspraken als “er is niemand” of als “Jezus en de Heilige Geest zijn tijdelijke symbolen”. Ik ontken deze zogenaamde ultieme waarheden niet maar vraag me wel af of we niet te makkelijk, te snel een voorschot willen nemen op zaken die we weliswaar geloven maar, als we eerlijk zijn, nog niet ervaren. Als deze alinea de hele boodschap van Jezus zou vatten dan zou hij ons geen dikke cursus hebben hoeven te geven. Toch? Dit zou ons toch oplettend moeten maken en enig geduld moeten leren. Hierbij een voorzichtige aanzet daartoe.

In de cursus spreekt Jezus niet alleen over een ellendige wereld versus heerlijke eenheid. Hij heeft het namelijk ook over een nieuwe, andere en werkelijke wereld. Hoe vaak denk je? Een keer of 5 of 10? Nee, ongeveer 130 keer. Het zou de moeite lonen om hier een uitgebreide studie van te maken en een boek over te schrijven. Misschien weet iemand of dit al gebeurd is. Hoe dan ook, Jezus helpt ons in paragraaf III (het grensgebied!) van Tekstboek 26 behoorlijk op weg. Echt een aanrader om dit eens door te lezen. Voor nu wil ik graag wijzen op het volgende. Jezus legt uit wat het doel van ECIW is. Wat denk je? Zo snel mogelijk van nachtmerrie naar eenheid hoppen? Zo snel mogelijk alles vergeten wat met de 3D “werkelijkheid” te maken heeft? Houd je dan vast:

1: Maar zo’n omvang ligt buiten het bestek van dit leerplan. En ook is het niet nodig dat we stil blijven staan bij iets wat niet onmiddellijk te vatten valt.

3: Verlossing is een grensgebied waar plaats en tijd en keuze nog steeds betekenis hebben, terwijl toch kan worden gezien dat ze tijdelijk zijn, niet op hun plaats, en dat iedere keuze al is gemaakt.

5: Dit verschil <toelichting: het verschil in kiezen voor de hemel of voor de hel> is het leerdoel dat deze cursus zich heeft gesteld. Hij zal niet voorbij dit doelwit gaan. Zijn enige bedoeling is te onderwijzen wat gelijk is en wat verschilt, waardoor er ruimte wordt gelaten om de enige keuze te maken die kan worden gemaakt.

7: Is dit niet zoals je speciale functie, waarin de afscheiding ongedaan wordt gemaakt door een

wijziging van doel in wat eens speciaalheid was en nu vereniging?

3: Dit is het eind van de reis. We hebben die aangeduid als de werkelijke wereld.

Jezus is lekker direct en neemt geen blad voor de mond. Wat zegt hij dus niet? Hij zegt niet dat de nieuwe wereld een onbelangrijk tussenstapje is op weg naar eenheid. Integendeel. Hij zegt dat wij de ultieme waarheid “niet onmiddellijk kunnen vatten” en dat het niet nodig is “hier bij stil te blijven staan”. En, let op, dit alles zegt hij niet aan het begin van ECIW maar in hoofdstuk 26.

Wij overschatten ons voorstellingsvermogen als we praten over eenheid. We kunnen zoiets zeggen als “we willen graag eenheid ervaren”. Maar zelfs als we even de tijd nemen om zo’n uitspraak te doordenken en doorvoelen dan zien we al hoe ondoorgrondelijk zo’n uitspraak is. Als we dit zeggen geloven we bijvoorbeeld nog onbewust dat er nog steeds een “we” (ik) bestaat die iets ervaart (in tijd en ruimte?). Anders gezegd; als ons denken consequent doorredeneert over eenheid dan eindigt het in een tijd- en ruimteloos gebied zonder ervaarder. Wat is dan nog het verschil tussen die eenheid en “niets”? We weten het niet en we hoeven ons hier ook niet druk over te maken van Jezus want we kunnen niet voorbij het doelwit van ECIW gaan, het einde van de reis, de werkelijke wereld.

Hier komt voor mij ook direct Een Cursus van Liefde in beeld. Voor mij gaat dit boek over de ultieme omzetting (vergeving) van speciaalheid in vereniging. In ECIW brengt Jezus ons naar de nieuwe wereld door ons op te roepen denkbeeldige grenzen tussen onszelf en de wereld te vergeven. In de dialoog van ECVL nodigt hij ons uit om deze vergeving toe te passen op onze relatie met hem. Dit brengt ons bij de wonderlijke ervaring dat wij relatie zijn. In feite gaat het ook over onze heilige relatie met de nieuwe wereld. Jezus roept ons in ECVL op om onze rol als scheppers van deze nieuwe wereld op te pakken. Wow!

Ik moet me nu echt inhouden om niet helemaal los te gaan en te wijzen op de verbanden tussen bijvoorbeeld ECVL en de dialectische filosofie van Kierkegaard, Levinas en Bernardo Kastrup. Het past allemaal op verstands-, gevoels- en ervaringsniveau naadloos in elkaar tot een heilige vereniging. Ik wil besluiten met het benadrukken, vetgedrukt, van een woord waar onze cursussen en onze weg in samengevat kunnen worden. Laten we verder wandelen op onze weg van Liefde, our course of Love, richting een nieuwe, andere, werkelijke wereld.