En, alles verschijnt in bewustzijn. Dergelijke uitspraken hoor je met regelmaat als het gaat over spirituele verlichting. Het zijn prettige uitspraken die handig zijn om als het ware een beetje uit te kunnen zoomen. Als we namelijk niet opletten dan gaan we helemaal op in de bezigheden van alledag. Daarbij identificeren we ons ongemerkt met ons kleine zelf dat druk bezig is om leuke ervaringen te verzamelen en vervelende gebeurtenissen te vermijden. Daarbij hebben we het idee dat we sommige zaken redelijk onder controle hebben maar dat er ook veel narigheid is die ons overkomt en waarmee we te dealen hebben.

Aan dit perspectief zijn we gewend. Het is gewoon “ons eigen” perspectief. Als we enigszins het benul krijgen dat dit perspectief beperkt is dan kunnen we gaan werken aan bewustzijnsverruiming. Ik denk dat dit een goede zaak is. Het begint allemaal als we opmerken dat ons huidig bewustzijn vernauwd aanvoelt en dat we ons afgescheiden, angstig en kwetsbaar voelen. De verruiming van het bewustzijn kan beginnen als we als het ware wat afstand kunnen nemen van die eindeloze stroom rusteloze gedachten en bijbehorende gevoelens. Als eerste stap is een kleine vorm van dissociatie zo gek nog niet. Een stapje achteruit zodat je ziet dat alles verschijnt in bewustzijn. De metafoor die hiervoor gebruikt wordt is die van het bioscoopscherm. Eerst denk je dat je een acteur op het scherm bent en vervolgens leer je de blik te verruimen en voel je je meer toeschouwer in de zaal. Een volgende stap in de ontkoppeling kan dan gebeuren als iemand je uitlegt dat alles gewoon gaat zoals het gaat. Dit kun je ook formuleren door te stellen dat de vrije wil niet bestaat.

In mijn beleving is bovengenoemd proces plezierig maar ik meen dat we soms wat blijven hangen in die gedissocieerde toestand en dan kan het zelfs averechts werken. Ik voel me dan losgezongen van de wereld en de mensen om me heen en ook nog eens willoos overgeleverd aan dat “alles wat gaat zoals het gaat”. Ik ben bekend met argumenten die aangedragen worden om aan te tonen dat wij geen enkele invloed hebben op onze gedachten, gevoelens en handelen en dat dit dus volledig gedetermineerd zou zijn. Maar voel ik dit ook zo? Voel jij dit zo? Ondanks de overtuigende argumenten riekt het toch ook weer naar een nieuw, contra-intuïtief”, geloof. Hoe kan dit toch? Klopt het wel? En wat zegt de cursus hierover?

Ik vind werkboekles 92 hierover verhelderend (lees hem als je wilt even door). Jezus merkt eerst op dat onze gewone ogen en hersenen samenvallen met die van de acteur, van ons denkbeeldige zelf. Daarmee hebben we een beperkte blik op de wereld die bepaald wordt door ons geloof in het afgescheiden zelf van de acteur. Jezus omschrijft bewustzijnsverruiming vervolgens als gaan zien in het licht, vanuit kracht en vanuit de Denkgeest van God. Maar Jezus kent onze valkuil. Hij beseft dat wij vanuit onze gedissocieerde toestand kunnen menen dat onze blik al wat ruimer is geworden maar dat we eigenlijk nog steeds niet kijken met de visie van Christus, vanuit ons Zelf, maar nog steeds vanuit ons kleine zelf. De uitnodiging is om als het ware gevoel te gaan krijgen voor het grote oog dat, bij wijze van spreken, van achteren door ons heen kijkt. De grote blik die onze beperkte blik draagt.

De Kracht van God is als het ware als een zachte wind die ons van achteren (we zien het niet met onze kleine ogen) steunt en draagt. De uitnodiging is om hier gevoel voor te krijgen, je eraan over te geven en als het ware je kleine, blinde ogen te laten genezen door deze Kracht. Ons kleine zelfje mag zich overgeven aan ons ware Zelf. Hier komt het woord “bereidwilligheid” naar boven en, jawel, ook de vrije Wil. Onze vrijheid zit erin dat we kunnen kiezen hoe we ons verhouden tot de uitnodiging om ons open te stellen voor die Kracht die door ons heen wil werken, dat Licht dat door ons heen wil schijnen. Mij helpt het om me voor te stellen dat het, goddank, niet allemaal om “mij” draait. Die gefixeerdheid op ons eigen, kleine geluk bevestigt juist ons idee van afgescheidenheid. Verruiming van bewustzijn valt samen met de diepe, blije erkenning dat er in feite geen afgescheiden ikje bestaat maar slechts een heerlijk, heilig en bijzonder “wij”. De Zonen van God die in een Heilige Relatie het Zoonschap vormen. Weg met het gevoel van afgescheidenheid, leve de vereniging en leve de liefde. Haar kracht wordt gedeeld (zie hieronder). Ik kan niet meer doen dan je deze gebrekkige woorden bieden. Gelukkig is Jezus veel beter bespraakt en mag ik een paar zinnen uit werkboekles 92 citeren.

Gods kracht in jou is het licht waarin jij ziet, zoals het Zijn Denkgeest is waarmee jij denkt.

Ze (Gods Kracht) brengt het licht waarin jouw Zelf verschijnt. In het duister zie je een zelf dat er niet is.

Haar kracht wordt gedeeld, zodat ze aan allen het wonder kan brengen waarin zij zich zullen verenigen in doel en vergeving en liefde.

Niemand kan vergeefs vragen haar zicht te mogen delen, en niemand die haar verblijf betreedt kan weggaan zonder een wonder voor zijn ogen en zonder dat er kracht en licht woont in zijn hart.

Kracht en licht verenigen zich in jou, en waar zij elkaar ontmoeten, staat jouw Zelf klaar om jou als het Zijne te omhelzen.  Dat is de ontmoetingsplaats die we vandaag proberen te vinden om daar te rusten, want de vrede van God is waar jouw Zelf, Zijn Zoon, nu wacht om Zichzelf opnieuw te ontmoeten en als één te zijn.