Vanmiddag verveelde ik me een beetje en ik zocht wat spiritueel vermaak op YouTube. Eerst zag ik een gesprek tussen Robert Perry en zijn partner Emily Bennington over de vraag of ECIW wel een echte non-duale visie vertegenwoordigt. Zoals bekend zit Robert gewoonlijk met zijn visie dicht tegen de oorspronkelijke tekst van de cursus aan en hij constateerde dat het overgrote deel van de inhoud van de cursus niet correspondeert met een non-duale visie. Er zijn wel enkele fragmenten te vinden die lijken te wijzen op een non-duale boodschap, zo stelt Robert, maar gewoonlijk worden die dan uit hun meer duale context gelicht. Robert wijst op woorden als schepping, creaties, zoonschap et cetera.

Vervolgens kwam ik terecht bij een tweede filmpje waarbij een druk pratende Bill Free met verve en enthousiasme uitlegde dat ECIW ons wijst op het non-duale karakter van de werkelijkheid. Centraal in zijn betoog staat zijn groeiende gewaaarzijn van de verbondenheid van alles met alles. Jezus is een symbool want in eenheid kan er natuurlijk geen onderscheid bestaan tussen Jezus en Bill. Bill verklaart overtuigd dat bomen en ook rotsblokken bewustzijn hebben en dat er niks verloren gaat als Bill er niet zou zijn omdat bewustzijn nooit verloren kan gaan. Bill meent te zien dat de ECIW-gemeenschap langzaam maar zeker de non-duale kant opschuift.

Tja; en daar zit je dan als toeschouwer. Eerst hoor je een verhaal van de ultieme schriftgeleerde, Robert Perry. Ik weet genoeg van ECIW om te erkennen dat hij een goed punt heeft. Zeker de niet gekuiste versie van ECIW, the complete and annotated edition, bevat voornamelijk uitleg in duale taal. Daarna hoor je Bill praten die volkomen overtuigd lijkt van de visie op de Cursus die lijkt op de visie van Ken Wapnick en die aanschurkt tegen de visie van de talloze hedendaagse verlichte leraren die vrijwel uitsluitend hameren op dat bewustzijn waarin alles verschijnt. Dat bewustzijn, dat zijn wij. Bill aarzelt dan ook niet en hij stelt: ik ben God. Logisch toch? Omdat er binnen eenheid geen onderscheid kan bestaan kan er nooit sprake zijn van onderscheid tussen Bill, Jezus, God, de Heilige Geest, een boom, een rotsblok enzovoorts. Alles is één.

Na het lezen van Een Cursus van Liefde heb ik wat sneller in de gaten wanneer ik mezelf dreig te verliezen in een vermoeiende, conceptuele discussie. Ik herken de neiging van mijn verstand om zich ermee te gaan bemoeien. Het heeft overigens best wel goede argumenten. Ik kan het niet laten het belangrijkste argument te noemen; absolute eenheid = niets. In absolute eenheid kan per definitie geen sprake zijn van schepping, relatie en individuatie. Als we trouw zijn aan ons verstand dan kan er zelfs geen sprake zijn van bewustzijn noch van liefde. Er is immers altijd bewustzijn van iets en liefde van- en voor iets. Het is verbazingwekkend dat we zo verslaafd zijn aan de zogenaamde logica van ons verstand dat we als een konijn dat gevangen zit in de koplampen van een auto blijven hangen aan de lippen van mensen die drukdoende zijn om ons te overtuigen dat alles één is, dus dat er niks is. Willen we zo graag oplossen in die absolute leegte?

Als ik stil word en naar buiten kijk dan zie ik de bomen aan de andere kant van het weiland. Het is zo mooi om te zien hoe na de winter de grijze takken weer blad gaan dragen. Tedere tinten groen zijn zichtbaar. Een verdwaalde meeuw wiekt haast slaperig voorbij. Het is nog wat koud voor de tijd van het jaar en ik heb de kachel toch nog even aangezet. Ik hoor het water stromen door de CV-buizen en het getik van het toetsenbord. Ik leef. Wat is het heerlijk om te leven, om te zijn. Wat is het heerlijk om de oneindige diversiteit van de wereld te ervaren. Vanuit deze stilte kan ik nu met andere ogen kijken naar Robert en Bill. Nu zie ik twee mannen die dezelfde passie delen. Ze willen de luisteraar helpen om gelukkiger te worden. Voor beiden is overgave de sleutel. Overgave aan de Heilige Geest of overgave aan het bewustzijn dat je zelf bent. Maar steeds: overgave. Eigenlijk zouden we het woord: no-do-ality moeten introduceren. We hoeven zelfs niks voor elkaar te boksen, niks te doen. We mogen stil worden en ons in relatie laten leiden, door de Heilige Geest, de Vader, Jezus, het hogere bewustzijn of ons Zelf. Kies maar uit en ontspan. We zijn verbonden en in die zin inderdaad één. Ik herinner me de uitspraak: “zo boven, zo beneden”. In Een Cursus van Liefde wijst Jezus er herhaaldelijk op dat zelfs onze 3D-wereld, de wereld die onze verwarde denkgeest reflecteert, nog steeds vingerwijzingen bevat naar die voor ons onbegrijpelijke tijdloze werkelijkheid. Nu voel ik dat er geen harde grenzen kunnen bestaan en dat die er hier wel lijken te zijn. Maar mogelijk is er ook relatie mogelijk zonder de grenzen die we opgelegd lijken te krijgen door tijd en ruimte. Misschien bestaan we eigenlijk wel in een wonderlijke, onbegrijpelijke, heilige relatie met onze vader en met elkaar. Heerlijk lijkt me dat!