In ECIW-kringen spreekt men van twee niveaus:

1. Niveau I: Dat van Gods Schepping; de wonderlijke uitbreiding van liefde tot in het zoonschap met als bemiddelaar de heilige geest. Over dit niveau wordt gezegd dat het zich onttrekt aan tijd en ruimte.
2. Niveau II: Dat van onze werkelijkheid van tijd en ruimte.

In de gangbare interpretatie van ECIW komt niveau II er niet best vanaf. Het zou een door ons geprojecteerde illusie zijn met als doel om ons het ultieme gevoel van afgescheidenheid te doen ervaren. Het doel van ECIW is om ons terug te loodsen naar niveau I, een niveau dat overigens altijd en onopgemerkt aanwezig is. Mijn blogs van de laatste tijd gaan nogal eens over visies op niveau I waarbij men meent het scheppings-aspect te moeten ontkennen. In absolute eenheid is voor ons denken namelijk in feite geen plaats voor uitbreiding, liefde, relatie, schepping et cetera.  

Er zou een onoverbrugbare kloof zijn tussen niveau I en niveau II. Vergelijk dit met de metafoor waarbij niveau II onze bewegingen in een plat vlak van twee dimensies voorstelt en niveau I de mogelijkheid om te vliegen, dus de hoogte in. Alles wat je aanrommelt op niveau II is dan per definitie geen vliegen. Nu ongenuanceerd en kort door de bocht: ECIW geeft ons een methode om bijna los te komen van de vloer, namelijk vergeving. Als we ons geloof in afscheiding laten genezen door de Heilige Geest dan stroomt de warme lucht van liefde onze luchtballon in en kunnen we, als God het wil, uiteindelijk omhoog zweven.

Aan de ene kant ervaar ik de aantrekkelijkheid van deze niveaus-metafoor. Je kunt hiermee alle wereldse ellende relativeren of zelfs wegredeneren. Het is dan immers allemaal illusoir? Toch voelt dit niet oké. De luchtige lacherigheid van sommige leraren valt me in negatieve zin op.

We zijn nu beland op dat wonderlijke kruispunt van niveau I en niveau II, van het tijdloze mysterie met onze wereld van tijd en ruimte. Analoog aan de twee niveaus kunnen we nu de volgende visies formuleren:

Visie 1: Laten we zo snel mogelijk proberen te ontsnappen aan deze illusoire hel door elke niveau-II activiteit als zinloos te bestempelen. De materiële, fysieke wereld is uiteindelijk niet de moeite waard, God weet er niks van, het is een dwaling van de Zoon van God. Doel is om uit het ruimte-tijd-universum te ontsnappen naar een tijdloze werkelijkheid (waar we ons natuurlijk niks bij voor kunnen stellen).

Visie 2: Hoewel visie 1 juist is helpt afwijzing van de ons bekende wereld ons niet verder. De weg die Jezus ons aanreikt is die van vergeving en liefde waarbij we ons richten op het bereiken van een gelukkige droom. Hopelijk maken we van hieruit dan de laatste kwantumsprong de tijdloze werkelijkheid in (“God neemt de laatste stap”).

Visie 3: De mysterieuze incarnatie waarbij vanuit het tijdloze, vanuit een ogenschijnlijk “niets” toch een ruimte-tijd-werkelijkheid ontstaat is geen mispeer waar we zo snel mogelijk vanaf moeten maar de moeite en het genieten waard.

Ik onderken dat ECIW neigt naar een negatief beeld van onze 3D-schepping hoewel in de complete, niet gecensureerde, bron-tekst ook beschrijvingen staan die duiden op Gods hand in deze schepping (zie:https://eciwcoach.com/schiep-god-ruimte-en-tijd/ ). Mogelijk was de harde toon van veel ECIW-fragmenten nodig om onze preoccupatie met de materiële wereld te corrigeren. In Een Cursus van Liefde (ECVL) klinkt een mildere toon door over onze fysieke wereld, zonder overigens een conflict op te leveren met de metafysica van ECIW.

Ik vrees dat het maken van onderscheid tussen niveau I en niveau II tot een nieuwe vorm van dualisme kan leiden. Alle inspanningen worden dan gericht op het doen opstijgen van onze luchtballon, weg van het slagveld. Mensen die hier druk mee zijn denken niet altijd even goed na over dit opstijgen. Want in de radicale eenheidsgedachte stijgt de ballon niet op maar lost hij op, inclusief de passagiers. Wat vinden we van die gedachte?

Op dit moment merk ik dat ik aangetrokken word door visies die uitgaan van het mysterie van de incarnatie en die liefde en aandacht tonen voor al de aspecten van ons menselijk bestaan. Het Woord is vlees geworden, en dat was geen ongelukje. Mijn vragen cirkelen vooral rond het thema van het menselijk leed en onze houding daartoe en naar ethische vragen waarbij ik geïnspireerd word door de visie van Levinas. Ik merk dat ik de warmte van de klassiek Christelijk-humanistische houding koester en dat ik geniet van de liefdevolle en betrokken boodschap zoals bijvoorbeeld die van Richard Rohr, een Franciscaans geestelijk leraar.

Samenvattend: Ooit liet ik de klassiek Christelijke visie op een wraaklustige God los. Deze verlossing wens ik iedereen toe. Momenteel zie ik echter in ECIW-kringen een nieuw geloof ontstaan waarbij het geloof in een wraaklustige God plaats maakt voor geloof in een lacherige Jezus. Dit houdt me bezig.

Ik heb nu niet veel gezegd over non-duale leraren uit niet ECIW-hoek. Daar wil ik me ook geen houding over aanmatigen. Wel merk ik zelf in hun leer in feite dezelfde thematiek. Aan de ene kant zie ik de aantrekkelijkheid van “vertoeven in eenheid” met een rustige en serene blik, vervuld van innerlijke vrede. Aan de andere kant vrees ik dat dit in feite dezelfde visie is als die van de ECIW-luchtballon, een escape richting absolute relativering met verlies van commitment voor onze wereld en onze naasten. Moge Gods liefde ons verder leiden.