M’n zoeken naar de waarheid begon met ooit het lezen van de boeken van Krishnamurti. Hij bracht me op het non-duale spoor. Tijdens m’n verdieping hierin groeide de diepe bewondering voor de wijsheid die zichtbaar is binnen deze non-duale visie. Toch miste er iets, althans in mijn beleving. Noem het warmte, liefde of compassie. Dat bracht me op m’n Christelijke tocht langs evangelische en Baptistische stromingen. Het was heerlijk om hier op te warmen en te genieten van de relaties met mijn broeders en zusters. Toch wrikte er iets van binnen voor wat betreft het duale Godsbeeld dat binnen deze visies wordt aangehangen. Om een lang verhaal kort te maken: het klopt niet.

Zo kwam ik op het spoor van de Cursus. Noem het de non-duale variante van het Christelijke geloof of noem het de Christelijke versie van het non-dualisme. In ECIW spreekt Jezus met liefde over de waarheid. Via de Cursus kwam ik op andere boeken waarin Jezus aan het woord is; The Way of Mastery (WOM) en A Course of Love (ACOL). Hierin ervaar ik een liefdevolle Kracht die me met enthousiasme en eindeloos geduld aan m’n hand wil nemen en Die met me wil communiceren van hart tot hart. Het ego probeerde z’n verdeel en heers truc en maakte me wijs dat ik moest kiezen tussen ECIW en WOM of ACOL. Maar dit voelde niet goed en onnodig. Het maakte me wel bewust van iets anders. Na jaren een student geweest te zijn van ECIW was daar weer het besef dat ik meer neigde naar waarheid dan naar liefde. Hoe kwam dit?

De Cursus corrigeert en breekt met engelengeduld de barrières af die we zelf verkiezen op te houden. Toch bleef er een gevoelsmatige barrière bestaan in mijn hoofd als ik met behulp van de Cursus het oude Godsbeeld omver haalde. God is niet buiten mij en is geen super Sinterklaas. Ik meende uit de Cursus te kunnen halen dat God zelfs niks weet van onze nachtmerrie. De illusie is Hem onbekend. Iets dergelijks gold voor de Heilige Geest. Ook Hij werd, meende ik uit de Cursus te kunnen halen, van Zijn duale sokkel getrokken en gereduceerd tot een symbool van de Godsherinnering. Anders gezegd; stilzwijgend was er een geloof ontstaan in absolute eenheid waarin geen plaats was voor een God of een Heilige Geest die als échte wezens, écht één zijn met mij als Zoon van God via de scheppende kracht van liefde.

Waartoe leidde dit geloof in absolute eenheid zonder ruimte voor het mysterie van de drie-eenheid? Tot een houding van afstandelijkheid. God wist niks van mijn nachtmerrie en het leek mij ook beter om zo ver mogelijk boven het slagveld te zweven totdat alle ellende uit de droom onzichtbaar zou worden. Dezelfde tendens bespeur ik bij broeders en zusters. Het wordt een hele “kunst” om bij het zien van ellende, bijvoorbeeld op tv, te stellen dat alles toch maar een droom is. De ultieme test is dan om onbewogen te blijven bij al het leed wat we zien. Op naar de absolute eenheid!

Hoe is dit zo gekomen? Onlangs kwam ik terecht op de website van The Circle of Atonement. Tot mijn verbazing durfde men hier het oneens te zijn met mijn absolute favoriete interpreet van de Cursus: Ken Wapnick. In mijn eigen woorden komt hun kritiek neer op het volgende: Ken Wapnick spoelt het kind met het badwater weg met een doorgeslagen streven tot absolute eenheid ten koste van het mysterie van de drie-eenheid. God moet in zijn visie gereduceerd worden tot iemand die inderdaad niks afweet van onze ellende en de Heilige Geest moet in zijn streven naar absolute eenheid gereduceerd worden tot onze godsherinnering. Noch God noch HG noch Zoon van God zijn ,langs deze absolute lijnen redenerend, het wonderlijke mysterie gegund van een onderscheiden bestaan in eenheid. In een zeer helder schrijven op de website van The Circle door Greg Mackie wordt duidelijk dat de visie van Ken Wapnick niet inherent is aan de ECIW. Er bestaat geen kloof tussen ECIW, WOM en ACOL. [Mijn vertaling van het stuk van Greg Mackie voeg ik toe als pdf]. Handelt de Heilige Geest echt in de wereld

Is dit zo erg en moet nu gekozen worden tégen de interpretaties van Ken Wapnick? Nee, want dan zou ik hetzelfde doen en ook teveel wegspoelen met het badwater. Ken heeft ons zoveel nagelaten en ik ben hier dankbaar voor. Maar ik merk dat in zijn streven naar die absolute theologische metafysische eenheid bij mij een scheppende energie in het gedrang lijkt te komen. In WOM wordt bijvoorbeeld gesproken over het volgen van “de draad van verlangen”. Via “desire, intention, allowance en surrender [verlangen, intentie, toestaan en overgave] kunnen we ons steeds meer openstellen voor de leiding van de Heilige Geest. In deze woorden klinkt een liefde en een hartsverlangen door die de reflectie vormen van de Liefde van God voor ons en het uitstrekken van Zijn hand naar de onze. Liefde is een betrokken kracht die zich in relatie uitstrekt naar een ander en zichzelf hierin leert kennen als liefde. Wij zijn naar dat beeld geschapen in alle denkbeeldige vormen van ons bestaan. Niet door een onbewogen afstandelijke eenheid maar door een zich uitstrekkende en liefdevolle Vader. Dit is de weg waarop wij onszelf mogen herkennen als Kind van God: ons in liefde uitstrekken naar onze broeders en zo de liefde laten stromen die we zijn om deze te kunnen herkennen als ons diepste wezen.

Dit wonder wordt gevierd in ECIW zoals blijkt uit Werkboekles 248. Zie hierin de eenheid van waarheid (eerste alinea) en onbeschrijflijke en betrokken liefde (tweede alinea):

Les 248

Wat lijdt is geen deel van mij. Ik heb de waarheid verstoten. Laat me nu even trouw zijn in het verwerpen van de onwaarheid. Wat lijdt is geen deel van mij. Wat verdriet heeft ben ik niet zelf. Wat pijn heeft is niets dan een illusie in mijn denkgeest. Wat sterft heeft in werkelijkheid nooit geleefd en heeft slechts de waarheid over mijzelf bespot. Nu verwerp ik zelfbeelden en valse voorstellingen en leugens over de heilige Zoon van God. Nu ben ik bereid hem opnieuw te aanvaarden zoals God hem geschapen heeft, en zoals hij is.

Vader, mijn aloude liefde voor U keert terug en laat me ook Uw Zoon weer liefhebben. Vader, ik ben zoals U mij geschapen hebt. Nu herinner ik me Uw Liefde alsook de mijne. Nu begrijp ik dat die één zijn.