Als ik slapeloos wakker lig dan is er frustratie en bezorgdheid. Als ik me druk maak over de dag die gaat komen dan zijn er donkere gedachten en negatieve verwachtingen. Als mijn lichaam pijn ervaart dan voelt dat heel echt. Al die angst, pijn, frustratie, boosheid, moeilijke omstandigheden en vervelende mensen zijn getuigen. Deze vertellen mij over de zogenaamde werkelijkheid. Ze komen bij me op bezoek met negatieve verhalen en sombere voorspellingen. Ik kan ze niet te vroeg wegsturen. Niet te snel onderbreken want ik weet dan nog steeds dat ze er zijn met hun zwaarmoedige verhalen over hoe de wereld, die anderen en mijn lichaam in elkaar steken. Dus luister ik eerst. Met aandacht. Ik laat ze hun hele verhaal vertellen. Een verhaal van gevangenschap en gebondenheid. Zó zit het in elkaar, zeggen ze. Je kunt geen kant op Simon. Je bent zwaar de klos. Je bent het zielige slachtoffer. Er is geen hoop en het wordt een zwaar, zwaar leven voor je.
Dan is er een vleugje van herinnering. Heel in de verte. Een andere Getuige met een zachtere stem. Hij spreekt zonder te schreeuwen: ‘De vrijheid van de schepping belooft die van mij WB279’. Er is een belofte. Er ís hoop. Die getuigen van zojuist met hun ernstige en sombere gezichten vergissen zich. Ze weten bij God niet waar ze het over hebben. Maar ze blijven maar kletsen en klinken zo overtuigend. De angst en de pijn voelen zo echt. Maar ik houd me vast aan dat sprankje hoop. ‘ Mij is beloofd dat er aan dromen een eind komt, omdat de Zoon van God niet door Zijn Liefde in de steek wordt gelaten. Alleen in dromen is er een tijd dat hij gevangen schijnt en op een vrijheid wacht die in de toekomst ligt, zo die al komt. Maar in werkelijkheid zijn zijn dromen voorbij en is de waarheid op hun plaats gegrondvest. Nu is vrijheid reeds zijn deel. Zou ik dan in ketenen wachten, die tot bevrijding zijn verbroken, wanneer God mij nu de vrijheid schenkt?’
En tegen alle wanhoop in herhaal ik woorden van hoop. Ik ben niet een lichaam, wat er me ook door valse getuigen wordt aangepraat. Ik ben vrij, ook al voelt het anders. Want ik blijf wat ik ben, zo schiep God mij. De uitkomst is onvermijdelijk hoe somer het er ook uit ziet. God heeft in zijn liefde bepaalt dat vertrouwen in Hem, in Liefde, in onze ware aard beantwoord zal worden. Dit is onvermijdelijk. En het kolkende water van emoties en gedachten komt tot rust als ik mijn ogen op Zijn gelaat gericht houd. Ik pak slechts de hand die hij altijd al naar mij uitgestrekt hield. En die wonderlijke zachtheid en rust breiden zich uit. Omdat ik door vertrouwen in de ware Getuige langzaam mag zien Wie ik ben.
‘Ik zal Uw beloften vandaag aanvaarden en daar mijn vertrouwen in stellen. Mijn Vader heeft de Zoon lief die Hij als de Zijne geschapen heeft. Zou U mij de gaven onthouden die U mij geschonken hebt?’
ECIW coach 