Goedemorgen allemaal. De nieuwe week staat voor ons klaar en we gaan er weer eens stevig tegen aan. En als trouwe studenten van de Cursus denken we hierbij niet uitsluitend aan onze dagelijkse activiteiten in de denkbeeldige wereld. Nee, onze missie is vooral om met de Cursus aan de gang te gaan. Ik wil mijn Werkboekles goed doen. Ik wil vergeving oefenen. Ik wil andere niet zien als aanvallers en ik wil leren dat wat ik meen buiten me te zien slechts een illusie is.

En daar is niets mis mee en daar hebben we God zij dank deze Cursus ook voor gekregen.

Maar toch is het goed om oog te hebben voor die ik ik ik die zo ongemerkt in bovenstaande zinnen is binnengeslopen. Het is de wortel van alle illusie, het geloof in een afgescheiden ik. En juist dit worteltje heeft het plan eens stevig aan de bak te gaan. En dat ik-figuurtje dat maakt natuurlijk ook zogenaamd vorderingen. Hé, ik ben weer wat milder geworden. En zo gaat dat en zo is het goed. Maar stel je eens voor dat dit ikje tijdens deze reis eens in een soort meereizende spiegel kan kijken. En het ziet dat de contouren van zijn lichaam maar ook de contouren van zijn ik-gevoel langzaam vervagen. En stel je eens voor dat je bij een onzichtbare muur komt. Liefhebbers van science fiction kennen het wel. Zo’n trillend energie veld. Als je er een hand in steekt dan zie je deze niet meer. En nu komt het. Je weet dat dit energieveld liefde is. Maar in tegenstelling tot het trillende energieveld in films is dit een eenrichtingsveld. Je komt er aan de andere kant niet als ikje uit. Je zult één worden. En je kunt je hier niks bij voorstellen. Tijdens je denkbeeldige reis heb je gemerkt dat het goed voelde toen je contouren wat zachter werden. Maar wat als ze helemaal zullen verdwijnen? Voilá, onze angst voor liefde. Voor overgave en eenheid. Want dit vergt vertrouwen. Niet weten wat er zal gebeuren als je in vertrouwen het veld in stapt maar het toch doen. Je kunt niemand vragen je er in te duwen met geweld. Je moet zelf die stap zetten. En weet je wat zo fijn is? Als je dit nog niet durft hoef je je niet schuldig te voelen. Dan maak je gewoon nog wat contour-vervagende mini-stapjes. Gewoon als ikje. Maar sta in meditatie maar eens stil bij het verdwijnen van de contouren tussen jou en de wereld. Dan kun je (?) vast een beetje wennen.

WB 283: Mijn ware Identiteit woont in U.

Nu zijn wij één in gemeenschappelijke Identiteit, met God onze Vader als onze enige Oorsprong en al het geschapene als deel van ons. En zo schenken we alles onze zegen, terwijl we ons liefdevol verenigen met heel de wereld, die dankzij onze vergeving één met ons geworden is.