Alleen de toonzetting van deze vraag zou je al alert moeten maken. Wie is het die grossiert in dit soort zwart-wit oordelen? Herken je hem? Niet de Heilige Geest, dat is zeker. De vraag kwam naar voren in een gedachtenwisseling over omgaan met wat wij omschrijven als negatieve gevoelens. Moet je die aangaan of niet? Mag je hier affirmaties inzetten bijvoorbeeld in de vorm van het herhalen van de Werkboekles?
Affirmaties zijn natuurlijk goed noch slecht. Of ze helpen om te leren hangt af van de vraag waartoe je ze gebruikt. Stel je bent heel bang. De angst is zo echt voor je dat je deze niet in de ogen wilt kijken. Je wilt het niet aangaan en je schreeuwt de affirmaties om de angst weg te duwen. Fout? Nee hoor, als je overweldigd dreigt te worden door iets waarvan je denkt dat het echt heel eng is dan is het begrijpelijk. Daar kun je gewoon liefdevol naar kijken. Het is echter in mijn ogen wel een liefdevol vragen van uitstel. Want je gelooft nog steeds dat de angst echt is. Het komt overeen met het nemen van een pijnstiller als je pijn hebt. Is dit slecht? Nee, wel een vorm van magie maar de Cursus is hier mild over. Als de angst te groot is om er doorheen te gaan en te ontdekken wat de angst bedekt, waar je echt bang voor bent dan is dat voorlopig oké.
Maar als je wilt kan het anders. Je voelt weer de angst. Maar je gaat niet te snel affirmaties schreeuwen. Deze keer ga je wat verder naar de angst toe. Je wilt ervan leren. Leren dat hij niet van buiten komt maar van binnen. Het is paradoxaal. Om er van af te komen moet je er naar toe gaan. En als je heel eerlijk bent en een beetje dapper dan hoor je inderdaad heel hard geschreeuw. Maar niet van de Heilige Geest. Maar van het ego. En je staat vlak voor zijn schreeuwende gelaat. Je ruikt de geur van angst van zijn adem. Je ziet zijn blinde paniek en voelt je lichaam reageren. Adrenaline, hartslag. Maar je doet geen stap maar besluit wel eens op te letten of je een zachtere Stem kunt horen. Het redelijke alternatief. En dan herhaal je eens een keer zachtjes de Werkboekles. Je kiest ernaar om naar het andere geluid te luisteren. Niet om zo snel mogelijk weg te rennen. Nee, om te ervaren dat je geen angst maar Liefde bent. Dat er niks gebeurd is en niks gebeurt. Geen verdringing maar vertrouwen. En Hij is trouw en spreekt altijd. Daar ben ik dankbaar voor.
WB 293: Vader, laat Uw heilige wereld vandaag niet aan mijn blik ontsnappen. En laat evenmin mijn oren doof zijn voor alle dankliederen die de wereld zingt onder de klanken van de angst. Er is een werkelijke wereld die door het heden wordt behoed voor alle vroegere vergissingen. En ik wil vandaag alleen deze wereld voor mijn ogen zien.
ECIW coach 