Moet je eens meekijken wat er gebeurt. Ter illustratie ‘mijn’ thema, doorslaap problemen. Maar vul hier gerust je eigen vorm van slachtofferschap in. Ik word dus vroeg wakker en de self-fulfilling prophecy begint. ‘Oei, oei; als ik nu toch maar weer in slaap kan komen!’ Dus niet. Het rusteloze woelen begint. Ik zie dat ik dit op deze manier mezelf aandoe en vind dat knap stom. Zelfverwijt. Het gevoel van machteloosheid groeit en slaat me in de boeien. Daar lig ik weer. Klaarwakker. En ik kan er niks aan doen. Zielig. Maar wat een prachtige gelegenheid om te oefenen.
Ik zie de neiging om er wat Cursus-teksten tegen aan te gooien om er zo snel mogelijk af te zijn en weer door te slapen, maar houd me nog even in. Want onder het dekbed ligt een levensgroot thema verborgen, stevig met de ogen dicht. Dat thema heet: slachtoffer. Ik voel de innerlijke weerstand tegen het zorgvuldig onderzoeken van dit gevoel. Het slachtoffer in me wil vooral klagen. ‘Wat een pech, wat doet de wereld mij toch aan, het overkomt me allemaal en ik kan er niks aan doen etc etc”. Ik moet mezelf echt dwingen om heel precies te kijken. Kijken en voelen. Natuurlijk weet ik verstandelijk al lang hoe de vork Cursus-technisch gezien in de steel steekt. Maar op één of andere manier weet ik dat ik eerst helemaal in de huid van het slachtoffer moet kruipen. De totale machteloosheid door en door ervaren. Totaal doordrongen worden van mijn bijgeloof: ik ben het zielige, machteloze slachtoffer van een wereld waar ik totaal geen invloed op heb. En nu zie ik mijn grote geloof in een ‘ik’ en in een boze buitenwereld. Ik wil het niet toegeven maar ik moet eerst bekennen hoezeer ik toch geloof in deze illusies. In deze projecties die ik zelf in het leven heb geroepen. Ook hier is eerlijkheid vereist. Niet te snel een niet-doorleefde Cursus-wijsheid er op plakken. Nee, het bijgeloof diep erkennen.
De illusie heeft alle aandacht gekregen waar deze om vroeg. En vanuit de machteloosheid vertrouw ik nu een Stem die me zegt: Liefde lost mij op tot Liefde. En heel rustig laat ik zo af en toe dit zinnetje weerklinken. En ik vertrouw Hem. En houd van Hem. Zo innig. Zo dankbaar. En Hij ís trouw. En in zijn trouw schenkt Hij mij Zijn diepe vrede. Teder.