Met regelmaat krijg ik brieven van mijn pensioenverzekeraars. De strekking is steevast hetzelfde. Het zijn moeilijke tijden en ik krijg in de toekomst minder dan ik had gedacht. Ik baal hiervan. Mijn pensioenopbouw is toch al geen successtory. Mijn jarenlange deelname aan een pensioensysteem gebaseerd op aandelen flopte hopeloos. Nu bouw ik ook nog eens minder op dan gedacht en als klap op de vuurpijl mag ik doorwerken tot mijn 67ste. Getverderrie.

U hoort het al. Het ego leeft zich heerlijk uit. Want laten we het maar eens bezien in het licht van de Cursus. Ik denk dat mijn geluk afhangt van geld en van de mogelijkheid eerder te kunnen stoppen met werk. Ik geloof dat vrijheid bestaat uit niet meer hoeven op te draven voor een werkgever. Dan slachtofferschap. Als loonslaaf denk ik dat ik nu gevangen zit. En als slachtoffer van de afnemende welvaart krijg ik mijn ingebeelde vrijheid pas erg ver in de toekomst.

Simon als slachtoffer van de grote boze buitenwereld. Dus vergevingswerk te doen. Ik maak contact met gevoelens van bezorgdheid en herken ze als angst. Ik zie mijn aanvalsgedachten die ik projecteer op ‘het systeem’ en breng deze naar de Liefde. Samen met mijn gevoelens van slachtofferschap. Heer hier ben ik. Zie mijn gedachten en bezorgdheid door Uw ogen. Laat Uw Liefde binnenstromen. Laat vergeving mijn projecties en ingebeelde angsten wegstralen. Leer me dat mijn geluk in U is, in Liefde en in eenheid. En gelukkig is Liefde de enige zekerheid die we hebben. Dankbaar.

WB297:
Vergeving is het enige geschenk dat ik geef, want het is het enige geschenk dat ik verlang. En al wat ik geef, geef ik aan mijzelf. Dit is de eenvoudige formule voor verlossing. En ik, die verlost wil worden, wil me die eigen maken, zodat dit de manier wordt waarop ik in een wereld leef die verlossing nodig heeft, en die verlost zal worden wanneer ik de Verzoening voor mezelf aanvaard.