Dit was een tijdje een slogan van de jeugd. Er klonk een mate van onverschilligheid in door met een milde spot voor degene die een serieus punt probeerde te maken. Daarmee was het ook een kleine aanval. ‘Jeetje, sukkeltje; maak jij je daar nu echt zo druk over?’
Toch moest ik er vanmorgen glimlachend aan denken toen ik wakker werd en dacht aan alles wat ik vandaag moet doen. Ik liet het zwaar op me drukken. Gisteravond belde ik een ex-collega op die al een jaar werkeloos thuis zit. Het grappige doet zich dan voor dat je een beetje jaloers bent op elkaars situatie. Op dit moment lijkt het me heerlijk om (even!) werkeloos te zijn terwijl hij er wat voor over zou hebben om een drukke baan te hebben.
Hoe dan ook, vanmorgen dus weer die stress. Tijdens m’n stille tijd keek ik er eens naar. Allerlei zogenaamd brandende kwesties riepen zo hard ze konden om aandacht. Alles werd keurig bij elkaar gehouden door een portie bezorgdheid en als toefje op de kluwen zorgen ook nog wat schuldgevoel over iets wat ik denk niet zo handig gedaan te hebben. Lekker begin van de dag zo. Lekker belangrijk allemaal. Maar het helpt niet als ik mezelf wat belachelijk maak door te suggereren dat ik er boven moet staan. Ik irriteer me ook licht als ik dat advies krijg van iemand die gepensioneerd, werkeloos of arbeidsongeschikt is. Makkelijk praten denk ik dan. Natuurlijk ook weer projectie, ik weet het. Ik moet mezelf serieus nemen omdat het ego serieus genomen wil worden. Als ik dat niet doe dan wordt het ego bedreigd in zijn voortbestaan. Maar dat wil ik natuurlijk niet onderkennen. Het is de kern van mijn slachtofferschap dat het me overkomt. Logisch dat ik het niet leuk vind als een ander me daarop wijst, los van de werksituatie van die ander.
Wel een fijne Werkboekles vandaag. WB 300: De wereld duurt maar een ogenblik. Niet bedoeld als fatalistische verzuchting. Niet: ach, nog een paar jaar en dan ben ik met pensioen. Of, een beetje cynisch; ach, voordat je het weet lig je toch in je kist. Nee, de Werkboekles is bedoeld als aansporing om naar een andere Stem te luisteren. Een stem die vraagt om onze blik niet gefixeerd te houden op de dagelijkse beslommeringen. Om stil te worden en ons zware gevoel aan Hem te presenteren. En nadat ik het gevoel van vandaag gevoeld heb bied ik het Hem aan. ‘Liefde lost mij op tot Liefde’, laat ik zachtjes klinken. En in deze overgave komt er weer wat licht naar binnen. Wat vrede. En dit is voor mij lekker belangrijk.
WB300: We zoeken vandaag Uw heilige wereld. Want wij, Uw liefhebbende Zonen, zijn even de weg kwijt. Maar we hebben naar Uw Stem geluisterd en precies geleerd wat we moeten doen om de Hemel en onze ware Identiteit te hervinden. En we zeggen vandaag dank dat de wereld maar een ogenblik duurt. We willen voorbij dat nietig ogenblik naar de eeuwigheid toe gaan.
ECIW coach 