Als je zo eens rustig gaat zitten dan komen de beelden uit het verleden naar boven. Je ziet jezelf in relatie met je ouders. Je herinnert je belangrijke gebeurtenissen waarbij jou leuke en minder leuke dingen overkwamen. Anders gezegd; al je herinneringen zijn gebaseerd op je geloof in een afgescheiden ikje (zonde=het geloof in afscheiding) die te maken had met situaties die je overkwamen of dingen die je meent anderen te hebben aangedaan. Dat geloof in het ikje in de wereld dat vindt NU plaats. Wij hebben de neiging om onszelf te zien als een rol tapijt die gedeeltelijk is afgerold. Achter ons menen we dit afgerolde tapijt te zien liggen. Nu denken we de rol te zijn die zich in de toekomst nog verder zal gaan uitrollen. Maar dat wat we denken dat er achter ons aansleept bestaat niet. Het is een beeld van zonde en schuld dat zich in dat mysterieuze en ondeelbare NU aan ons lijkt voor te doen.

In datzelfde NU verschijnen de beelden van een wereld die ons iets gaat aandoen. Verwachting die vaak leidt tot angst. We zien weer die denkbeeldig afgescheiden ‘ik’ die van alles zal gaan meemaken. Daar geloven we in. Daar geloven we NU in, want iets anders is er niet.

Zowel het verleden als de toekomst zijn ingebeeld. Het zijn illusies die onlosmakelijk verbonden zijn aan ons geloof in zonde, schuld en angst. Met behulp van de Heilige Geest mogen we dat geloof opgeven. Dit heet vergeving. En dat vinden we eng. Want wie ben je zonder beelden uit het verleden of de ingebeelde toekomst? Wat gebeurt er als het tapijt onder onze voeten vandaan wordt getrokken. We denken in een duistere afgrond te vallen. Een griezelige vrije val. Maar we vallen juist in Liefde. Recht in Zijn armen.

WB308:
Ik heb me van de tijd een zodanige voorstelling gemaakt dat ik mijn doel verijdel. Als ik verkies voorbij de tijd tijdloosheid te bereiken, moet ik mijn beeld over waar de tijd toe dient, veranderen. Het kan niet het doel van de tijd zijn om verleden en toekomst te bewaren als één geheel. het enige interval waarin ik van de tijd kan worden verlost, is nu. Want in dit ogenblik is vergeving gekomen om me te bevrijden. De geboorte van Christus is nu, zonder verleden of toekomst. Hij is gekomen om Zijn directe zegen aan de wereld te geven en die tot tijdloosheid en liefde terug te brengen. En liefde is eeuwig aanwezig, hier en nu.