‘Hé, ik besta los van God!’ Zonde, en dit idee werd serieus genomen. ‘Oei, fout bezig’. Schuld. ‘God zal me terugpakken!’. Angst. ‘Wegwezen hier!’ Projectie van lichaam en wereld en anderen. ‘Ai, deze projecties zullen me te grazen nemen’. Bevestiging van de illusie dat ik besta en dus kan sterven. Anders gezegd: je bevestigt de illusie dat je als ikje bestaat door te geloven dat de denkbeeldige jij met je denkbeeldige lichaam aangevallen kan worden door de denkbeeldige wereld. Het willen veranderen van die wereld door verdediging en aanval laat slechts zien dat je het nog steeds serieus neemt. Niet fout maar het schiet niet op. De oplossing? Kijk goed waar je mee bezig bent. ‘Heer ik denk dat ik besta, dat er een conflict is. Ik neem alles bloedserieus en wil aan de slag. Ik kan het bijna niet geloven dat het allemaal projecties zijn. Dan overgave. ‘Laat U het me maar zien. Ik vertrouw op U, op Liefde en geef het in Uw handen’. Het wonder van vergeving kan nu plaatsvinden. Verwondering, dankbaarheid.

WB333: Een conflict moet worden opgelost. Je kunt het niet vermijden, opzij schuiven, ontkennen, vermommen, elders zien, anders noemen of door enige vorm van misleiding verbergen, als je eraan ontsnappen wilt. Het moet precies gezien worden zoals het is, daar waar je denkt dat het is, in de werkelijkheid die eraan gegeven is en met het doel dat de denkgeest eraan heeft toegekend. Want alleen dan worden zijn verdedigingen opgeheven en kan de waarheid haar licht erover laten schijnen terwijl het verdwijnt.