Vandaag dus angst. In het ‘groot’ is natuurlijk de angst voor de dood van het fysieke lichaam het belangrijkste thema voor ons. Hoe verhoudt dit zich tot de irritatie over een zoemende mug in de nacht? Zijn we bang dat we dood gaan van zo’n prikje? Nee, dat niet. Maar we geloven dat we een lichaam zijn dat aangevallen (groot woord!) kan worden door iets buiten ons. We geloven dat we kwetsbaar zijn. Dit kan alleen als we geloven dat we afgescheiden zijn van het geheel, van Liefde, van God. We geloven dat de projecties van ons lichaam en van een aanvaller buiten ons wáár zijn. Het mugje is de ‘kleine’ projectie die terugvoert op ons beeld van een straffende God buiten ons die ons wil aanvallen. De veiligheid die we in ons denkbeeldige lichaam probeerden te zoeken wordt ogenschijnlijk bedreigd.

Wat we hier hebben is dus toch een afspiegeling van de doodsangst gebaseerd op de oerillusie van zonde, afscheiding van God. Ook hier ligt de uitnodiging een vergevingsles te leren. Heer, ik ben er kennelijk van overtuigd dat ik een lichaam ben dat bedreigd kan worden. Ik ben mijn identiteit als Zoon van God vergeten. Ik zie mijn angst en mijn projecties. Ik zie dat ik me slachtoffer wil voelen omdat ik uiteindelijk bang ben door U gepakt en gedood te kunnen worden. Heer laat me zien Wie U bent, dat U Liefde bent, dat ik Liefde ben en niet een lichaam.

WB332:Wij willen de wereld vandaag niet opnieuw binden. Angst houdt haar gevangen. Maar Uw Liefde heeft ons het middel gegeven om haar vrij te maken. Vader, we willen haar nu bevrijden. Want wanneer we vrijheid aanbieden, wordt ze ons gegeven. En we willen geen gevangenen blijven terwijl U ons vrijheid aanreikt.