We kunnen ervan uitgaan dat God geen verstoppertje speelt en zich altijd 100% aan ons wil geven. Dus kennelijk fluctueert die wil van ons nogal. Soms willen we graag, soms een beetje en soms niet. Wat is dat toch met die wil? De Cursus biedt ons een blik op ons onderbewuste. Ze vertelt ons dat angst ons tegenhoudt ook al zien we dat zelf niet. Want 100% kiezen voor God, voor Liefde is 0% kiezen voor ego, voor ons ik-gevoel. En wat blijft er dan nog over van die wilskrachtige keuzemaker die zo graag vrede wil? Uiteindelijk niks en dat vinden we eng. Is het dan zo eng? Nee, want dan ontstaat er pas zicht op wie we zelf zijn; 100% liefde. De ‘plek’ waar geen geloof in afgescheidenheid kan bestaan en waar angst dus onmogelijk is. Gelukkig hoeven we niet in één keer het ogenschijnlijke diepe in te springen en mogen we rustig wennen middels ons vergevingsoefeningen. Als we hiermee slecht voor éven weigeren te geloven in de grote boze buitenwereld dan ervaren we kort een voorbode van die vrede. Beetje spannend maar zo mooi..

WB334: Ik zoek alleen het eeuwige. Want Uw Zoon kan met niets minder dan dat tevreden zijn. Wat anders kan daarom zijn vertroosting zijn dan datgene wat U zijn verbijsterde denkgeest en angstig hart aanbiedt, om hem zekerheid te geven en vrede te brengen? Vandaag wil ik mijn broeder zonder zonde zien. Dit is Uw Wil voor mij, want zo zal ik mijn eigen zondeloosheid zien.