De uitweg uit onze ingebeelde ellende is gemakkelijk. Het sleutelbegrip hierbij is ‘vergeven’. Als je een andere persoon, je zieke lichaam of nare omstandigheden vergeeft zul je vrede ervaren. Dit gebeurt niet soms, maar altijd. Het is een Goddelijke wetmatigheid. Ik besef dat dit niet onze beleving is. We ervaren niet de hele tijd vrede; integendeel. Hoe kan dat nu? Ik zal twee blokkerende factoren bespreken en ook de manier om hiermee om te gaan.

De eerste blokkade wordt gevormd door onze verkeerde opvatting van wat vergeven inhoudt. We zijn gewend dat we iemand die iets verkeerd gedaan heeft kunnen vergeven. Je hebt weliswaar het gevoel dat jou onrecht is aangedaan maar je besluit het door de vingers te zien. Zand erover. We voelen ons hierbij dan erg nobel.
De cursus is hier niet bepaald mild over. Deze manier van vergeven is natuurlijk niet zondig maar het is wel een mispeer van de eerste orde die ons gevoel van afgescheidenheid bevestigt. Deze arrogante manier van vergeven gaat er namelijk vanuit dat die ander echt bestaat als afgescheiden persoon (lichaam). Die afgescheiden ander zou jou écht iets aangedaan hebben en dus bij jou in het krijt staan. Ook jij gelooft dat je bestaat als slachtoffer-ikje. Jouw vergeven laat slecht zien dat je die afgescheiden ander, je ikje en de zogenaamde zonde die de ander begaan heeft allemaal heel serieus neemt. En dit is onzin.

Die zogenaamde ander en jij vormen samen één denkgeest. Die ander is niet meer dan een projectie die jij serieus neemt. Waarom neem je die serieus? Omdat je onbewust door die ander aangevallen wilt worden. Je meent je losgedacht te hebben van de eenheid en voel je daar schuldig over. Je denkt dat de eenheid, God, je terug zal willen pakken en je ikje weer zal opslurpen. Je besluit te vechten voor je denkbeeldige hachje. Dat doe je in feite tegen de onzichtbare God maar omdat dit zo lastig voor je is doe je het tegen geprojecteerde anderen. Je denkt dat die jou willen aanvallen en doden, net als God. Dus je haat God en die ander maar je bent tegelijkertijd bang voor ze. Dus hoewel je ze wilt doden (kruisigen) wil je toch dat ze lief voor je zijn. Dus vergeef je ze met een glimlach voor wat ze nooit hebben gedaan. Ken Wapnick noemt het zo mooi; forgiveness to kill.

Dan de tweede blokkade. Stel dat je bovenstaand mechanisme een beetje in de gaten krijgt. Niet alleen als theoretisch verhaal maar echt dat je er feeling mee krijg. Dan ontwikkelt er een soort fijngevoeligheid die je laat zien wat er met jou gebeurt als je iemand beschuldigt. Zodra je iemand fout vindt en veroordeelt, schiet je direct in je eigen voet. Dit is schrijnend om te zien gebeuren. Soms merk je op Facebook dat iemand wild om zich heen begint te slaan. De één na de ander krijgt een veeg uit de pan. Waar iemand dan helemaal niet op zit te wachten is dat je hem of haar er aan herinnert dat dit geen zonde is maar dat dit wilde fulmineren hemzelf pijn doet. Dit wordt gezien als een belerende opmerking waardoor de woede nog grotere vormen aanneemt.
Waarom noem ik dit bij de beschrijving van de tweede blokkade? Omdat deze weerstand tegen het zien van wat je jezelf aandoet zich niet beperkt tot die naïeve broeder of zuster. Deze weerstand zit gek genoeg in ons allemaal. Als je een beetje besef van de cursus begint te krijgen dan zie je dat je geen onschuldig slachtoffer bent. Je KIEST er voor om je zo te voelen. Je kiest ervoor om de schuld bij anderen te leggen omdat je diep van binnen gelooft dat je zelf schuldig bent. Maar tjonge jonge; wat is onze weerstand om dit toe te laten in ons bewustzijn groot. We klampen ons wanhopig vast aan onze slachtofferrol. We schreeuwen het uit dat die ander fout is, dat we er niks aan kunnen doen dat we zo het haasje zijn. We zien niet in dat we een geheime agenda hebben. We hebben onze aanvalsgedachten de wereld ingestuurd om getuigen te vinden van ons slachtofferschap. Ze zijn teruggekomen met beelden van nare mensen, een ziek lichaam of ellende in de buitenwereld. Zie je wel, schreeuwen we, het is een rot wereld en ik ben de klos. Ik kan er niks aan toen.

Hoe verder? Die weerstand tegen het nemen van eigen verantwoordelijkheid lijkt levensgroot. Eerst willen we er gewoon niet aan. Keihard ontkennen en overdekken door het tegendeel vinden we het fijnst. Maar zelfs als we er oog voor krijgen dan gebeurt het wonderlijke dat we het weliswaar zien maar nauwelijks los kunnen laten. En Goddank komt hier het wonder in beeld.

Als we zelf willen gaan vergeven dan gebeurt dit onvermijdelijk vanuit ons ego en krijgen we die arrogante versie waar ik mee begon. Dat schiet niet op en maakt de frustratie alleen maar groter. Kijk naar je dappere, ouderwetse vergevingspogingen en je pogingen om het effect van die rotopmerking, de pijn of de ellende weg te dringen. Dat werkt niet; als je ervan af wilt komen heb je in feite al gezegd dat je het serieus neemt. Ook als je zegt dat je het NIET serieus neemt als truc om ervan af te komen, dan nog neem je het heel serieus.

Nu komt echt vertrouwen in beeld. Bedank je ego voor alle ervaringen en zeg dan tegen jezelf: er is een andere manier om hier naar te kijken. Ik kan in plaats van dit ook vrede zien. En wees verder stil, in vertrouwen. Vertrouw op God, op éénheid, op de liefde die je bent. Vergeving vindt plaats ONDANKS jou. Laat het ego maar spartelen en blijf open en stil. Merk wat er gebeurt als je je aanvalsgedachten zo liefdevol beschouwt. Merk dat het terugnemen van de projectie een verademing is. Merk dat liefde de situatie binnenstroomt. Het gevecht met die ander, met de buitenwereld loopt leeg gelijk een ballon. Ontspannen. Vrede.

Dit wens ik je,

Lieve groet,

Simon