Elke actie begint bij onszelf.

Ik wil met je vechten / vrijen
Ik wil de Cursus beter begrijpen
Ik wil verlicht worden

Al deze opmerkingen vertrekken vanuit één punt: IK. Deze “ik” overkomt van alles en als  “ik” niet tevreden is, dan komt deze in actie om iets aan de situatie te veranderen. De Cursus wijst ons erop dat dit ik-gevoel een nietig dwaas idee is dat serieus werd genomen door de eindeloze Zoon van God. Er werd dus geloof gehecht aan de gedachte van een “ik”, inclusief dat gevoel dat we allemaal kennen. Dat duidelijke “hier ben ik en ik besta”-gevoel. Dit zien we als ons uitgangspunt. Dit is ons basisstation, menen we.

Is dit dan zo erg dat we ons “ik” voelen? Dat is toch normaal? Binnen de wereldse illusie is dit onze normale ervaring. Het ik- gevoel is verbonden met ons lichaam en heeft ook een psychische component. Het zorgt er voor dat we opzij springen als er een auto aankomt en dat we de voorkeur geven aan een complimentje boven een vervelende opmerking. Is dit dan fout? Nee, niks is fout en laten we binnen dit ‘normale’ leven vooral ook normaal blijven doen en geen psychisch- of fysiek masochisme nastreven. Dit gezegd hebbende is het denkbeeldige ik-gevoel ook de bron van de diepgewortelde onvrede die we kunnen gaan voelen. We leven ons leven van alledag met een conflictje hier en een aai over de bol daar, maar voelen toch ergens een eenzaamheid, een leegte en onvrede. We kunnen plezier en vermaak zoeken wat we willen maar niets biedt ons blijvend vreugde. Na wat rondzwervingen op spiritueel en levensbeschouwelijk gebied leren we dat het geloof in een afgescheiden ikje, ons ego, denkbeeldig is en dat echte liefde en vrede pas ontstaan bij zoiets als zelfrealisatie.

Mooi zo, concluderen we nu. Got the picture; wat kan ik (!) doen om deze zelfrealisatie te bereiken? En daar gaan we weer. Dat ikje reageert graag op deze manier. Waarom? Omdat onze actiegerichte manier van denken hetzelfde ik-gevoel weer versterkt. Dat voelt veilig, sterk en afgescheiden. Denken dat je in actie kunt komen is een spirituele vorm van bodybuilding. Een ikje dat druk aan de gang denk te kunnen gaan doet aan ego-building. Maar wat moeten we dan?

De Cursus leert ons om de boel om te keren. We worden uitgenodigd bij onze ervaringen te beginnen. Als we iets waarnemen, ergens een afkeer van hebben of juist aangetrokken worden, als we met een ander willen vechten of denken dat we zijn of haar liefde nodig hebben dan zijn dit signalen voor ons. De Cursus noemt dit “valse getuigen” voor ons gevoel van afgescheidenheid. Vanuit onze denkgeest hebben we een lichaam bedacht dat in een eveneens bedachte buitenwereld denkbeeldige ervaringen op doet. Een lichaam om te vechten en te vrijen met andere lichamen. Waarom? Om onze illusie van ik-zijn, van afgescheidenheid te versterken.

En nu klinkt het als een mission impossible. Want dit betekent dat we met elke actie van dit ik verder wegzakken in het drijfzand van de illusie. Dat klopt. En hier oog voor krijgen is tevens de uitweg. Zodra je er oog voor krijgt dat alles rondom je ik-bestaan bedoeld is om je ik- gevoel te versterken, dan komt er ruimte voor een ander geluid. Voor Liefde. Voor een Stem die van buiten lijkt te komen. Alleen hulp die niet uitgaat van “ik” kan de vicieuze cirkel van ik-geworstel doorbreken. Slechts ons vertrouwen in deze Stem kan onze schijngevecht bezien. Ogenschijnlijk van buitenaf. Door overgave aan de Heilige Geest en rustig kijken naar het ik-strijdtoneel zonder bemoeienis kan er vrede de situatie binnenkomen.

En dan de paradox. Als die vrede neerdaalt dan is er herkenning. Dit komt niet vanuit een vreemde God, een supermacht buiten ons. Nee, dit is vertrouwder dan ons ego. Dit is niet begrensd, niet van mij maar hierin worden wij allemaal gekoesterd. Dit is de onbegrensde Liefde die we Zijn. Geen grenzen, geen ik versus de rest, geen hunkering naar surrogaat liefde maar oneindig Zijn.

Samenvattend: ‘wat kan ik doen?’ is een onmogelijke vraag omdat deze ervan uitgaat dat er een ik is dat iets zou kunnen doen. Het gaat er ook van uit dat er zoiets bestaat als een huidige toestand die niet oké is die door wat acties kan veranderen in een toestand die wèl oké is. Maar zowel de ik-acteur als alle toestanden, gevoelens en gedachten zijn niet echt. Het ego kan zich niet aan eigen haren uit dit moeras trekken. Al z’n denkbeeldige schermutselingen in een illusoire buitenwereld zijn er juist op gericht om de schijn van afgescheidenheid te bevèstigen. We kunnen met mildheid kijken naar ons gespartel en het niet langer voor waar houden. We maken pas op de plaats en stellen ons open voor een andere mogelijkheid waar we zelf niets anders voor hoeven te doen dan een beetje bereidwilligheid te tonen. De Liefde die je bent komt dan teder in beeld. Zonder actie-gericht geweld; vanZelf.