Ik word vroeg wakker. Te vroeg naar m’n zin. Vergeefs draai ik me van de ene zij op de andere. ‘Getverderrie, ik voel me niet uitgeslapen’. Gedachten over de dag die gaat komen laten zich niet tegenhouden. Het verleden besluit ook een duit in het zakje te doen en laat me plaatjes zien die ik natuurlijk allemaal serieus neem. Problemen en foute beslissingen, zorgen en vage angsten. Aan onrustige ingrediënten is geen gebrek.

Ik zie voor me hoe het verder kan gaan. Dit kan een onrustige worsteling worden die een paar uur gaat duren gevolgd door gevoelens van zelfmedelijden en een stoer besluit om hier niet tegen andere over te zeuren en ‘m’n leed’ dapper te dragen. Ondertussen geloof ik dat ik machteloos slachtoffer ben van een te druk leven met veel gedoe.

Gelukkig valt het kwartje tegenwoordig wat sneller, slechts na enkele minuten. Dan besef ik dat ik nu ‘mindless’ ben. Ik geloof hierbij dat ik een ikje ben in een fysiek-emotioneel lichaam dat slachtoffer is van oncontroleerbare omstandigheden. En dat is voor een deel ook waar. Ik heb in feite maar één keuze: kies ik ervoor om dit te geloven?

Dan dat rare fenomeen. M’n verstand heeft het door maar er is een half onbewust verlangen om vast te houden aan de ellende. Een masochistische neiging om me slachtoffer te voelen. Zo voelt het namelijk heel erg. Toch weet ik nu dat ik opnieuw kan kiezen. Hoewel ik hier niet echt zin in heb, doe ik het toch. Ik zeg iets wat ik nog helemaal niet geloof: ‘ God is mijn kracht, Visie is Zijn geschenk’. Deze Werkboekles (43) klinkt wat vreemd en echt geloven doe ik het niet. Ik denk er even over en besluit ‘Ik ben liefde en deze liefde breidt zich uit’. Rustig herhaal ik deze zin en laat toe dat ze de ingrediënten van mijn zorgelijke gedachten ontmoet en omspoelt. Ik besef dat deze gedachten mijn keuze zijn en dat er geen boze wereld buiten me bestaat. Het gebeurt allemaal binnen de denkgeest. Binnen deze denkgeest klinkt nu echter ook de gedachte van Liefde. Ik besluit deze te geloven en me niet zo druk te maken over het gemurmel van andere gedachten op de achtergrond. Ik kies door Zijn ogen van Liefde te kijken. En die Liefde kan niet anders dan trouw zijn, want ze is nooit weggeweest. Ze schijnt nu rustig de onrust uit de denkgeest weg. Geen gevecht meer maar vrede.

WB 44: God is het licht waarin ik zie