Wat liggen het klassiek Christelijk geloof (chr) en de Cursus dicht bij elkaar en wat zijn ze toch verschillend! Bij chr bidden we tot onze geliefde verlosser Jezus. We denken hierbij dat zowel wijzelf als Hij echt en van elkaar onderscheiden zijn. Bij de Cursus bestaan we niet echt (ons ego is een illusie) en wenden we ons ook tot Jezus. Hoewel we weten dat de non-duale Cursus stelt dat er geen aparte godheid buiten ons is, mogen we in eerste instantie toch Zijn (denkbeeldige) hand pakken.

Zowel bij chr als bij de Cursus stellen we ons Jezus voor als liefdevol. Bij chr geloven we dat onze echt bestaande ikjes zondig zijn en ten dode opgeschreven. Tenzij we de kruisdood van Jezus aanvaarden als plaatsvervangend offer. Dan zal ons sterfelijk lichaam ooit worden getransformeerd tot een onsterfelijk, maar nog steeds afgescheiden, lichaam. Eeuwig leven als een verheerlijkt lichaam in de hemel. Bij de Cursus leren we dat ons illusoire lichaam inderdaad ‘sterfelijk’ lijkt maar dat dit lichaam helemaal niet bestaat. Het is slechts een projectie die serieus genomen wordt. Door op Jezus (liefde) te vertrouwen ervaren we steeds meer dat dit niet zo maar een theorietje is, maar een levende ervaring.

Als we problemen ervaren in de wereld dan vragen we zowel binnen chr als binnen de Cursus om hulp. Bij chr denken we dat alles echt gebeurt en mogen we gerust vragen of Jezus (of God) daadwerkelijk ingrijpt in de materie (bijvoorbeeld bij een lichamelijke genezing). Binnen de Cursus vragen we hulp om te zien dat ons zogenaamde lijden denkbeeldig is. Dat we het bedenken om ons afgescheiden te kunnen voelen. Bevrijding van geloof in de illusie is onze genezing.

Bij chr zien we vervelende mensen buiten ons. We menen dat ze ons echt iets aangedaan hebben maar we zijn bereid om ze het niet langer aan te rekenen. Ze zijn dus écht fout, maar zand erover. Zo denken we ook over ons zelf; we zijn écht fout maar Jezus’ bloed erover. Binnen de Cursus praten we ook over vergeven. Maar hier leren we dat er geen anderen mensen bestaan die ons denkbeeldige ik kunnen aanvallen. Zowel zij als wij zijn beelden in dezelfde denkgeest die we serieus zijn gaan nemen. Er is niks gebeurd dus er zijn geen zondige anderen. Ook geen zondig ‘ik’ trouwens. Als we onze beschuldigende houding loslaten omdat we niet langer hoeven te zoeken naar een zondebok buiten ons spreekt de Cursus van vergeving. Ons ikje krijgt dit zelf niet echt voor elkaar want die kan, per definitie, alleen maar denken in termen van ik en jij. Vergeving is een functie van Liefde en wordt zichtbaar als we met ons denkbeeldige ikje uit de weg stappen.

Klassiek Christelijk denken sluipt makkelijk de Cursus binnen. Zoals gezegd stellen we ons dan (voorlopig) God, Jezus of de Heilige Geest nog voor als iets buiten onszelf. Dit ‘onszelf’ nemen we dan terloops nog serieus. We hopen er stiekem op dat ruzies en ziektes verdwijnen als we wat meer ‘verlicht’ raken. We vergeten dan dat het niet gaat om veranderingen in de ogenschijnlijke buitenwereld maar om het oplossen van geloof in illusies in de denkgeest. De Cursus is hierin mild en liefdevol. Eerlijkheid is een sleutelrol. Zolang we menen dat we hier op aarde rondlopen en hard moeten studeren hechten we kennelijk allemaal nog tenminste enigszins geloof aan een dualistisch wereldbeeld. Aan een ikje dat zijn of haar best doet om God (liefde) te bereiken.

Als ex klassiek Christen zie ik wel een verschil. Hoewel ik toen meende gered te zijn door mijn geloof in Jezus was ik toch altijd bezig om zo goed mogelijk te leven. Er kwam denkwerk en Bijbelstudie aan te pas om de vraag WWJD (what would Jesus do?) te beantwoorden in een poging om dit na te doen. De Cursus is, althans in mijn beleving, wat mystieker. Er is meer sprake van verstilling en overgave. Het zoeken naar het juiste gedrag (vorm) is verdwenen. Loslaten, luisteren, overgave, vertrouwen en verwondering spelen een grotere rol. En dankbaarheid. Ja, vooral dat.