Woensdag, saaie woensdag. Soms heb ik dat. Ik word wakker en meen al helemaal te weten hoe de dag er verder uit zal zien. Er moeten gewoon allerlei dingen gebeuren vandaag. Opstaan, douchen, ontbijten, werken, boodschappen doen, koken etcetera. De dag werpt een schaduw vooruit. Ik voel me niet echt somber maar gewoon wat vlak. Voor vandaag zie ik niet echt grote problemen. Het zal gewoon een beetje saai worden, denk ik. Dus aan de herhalingsles van vandaag meen ik ook weinig te hebben: Laat me zien wat het probleem is, zodat het kan worden opgelost’. Tja, welk probleem?

Een tijdje sta ik stil bij hoe ik me voel. Een beetje mat, weinig geïnspireerd. Vervolgens zie ik het zware wolkendek van gedachten die als een aaneengesloten geheel het bewustzijn domineren. Langzaam groeit het besef dat ik geloof dat dit allemaal waar is: ‘ik ben dit lichaam dat ik hier voel zitten met dit wat duffe gevoel en deze stroom van gedachten’. Het is allemaal zo gewoontjes dat ik niet merk dat ik gekozen heb. Gekozen dat dit allemaal waar is. Deze keuze is het geloof hechten aan deze gewone grieven, dát is mijn probleem. Het geloof dat dit mijn leven en mijn identiteit is.

Ik sta een tijdje stil bij dit geloof in mijn zogenaamde werkelijkheid. Er komt een opening waarin ruimte is voor een andere blik. ‘Heer, wat is mijn werkelijke identiteit, ik weet het niet. Wilt U het me laten zien?’. Er komt wat ruimte in het wolkendek waardoor ik wat stukjes blauwe lucht kan zien. Hij laat me zien dat mijn grauwe wolkendek niet echt is. Ik kies ervoor om in sleur te geloven omdat het een denkbeeldige identiteit bevestigt en beschermt. Het lijkt lekker veilig om te geloven in een poppetje met een voorspelbaar, uitgestippeld leven. Wie ben ik zónder geloof in dit lichaam en z’n voorgeprogrammeerde dag?
De wolken blijken geen substantie te hebben, geen macht anders dan ik eraan toe ken. Zijn oplossing, de liefde is er gewoon. Maar dit ‘gewoon’ is zo bijzonder.