In den beginne keerde ik me af van mijn bron. Ik wenste niet langer naar het Goddelijke licht te kijken, naar de liefde die ik ben. Deze liefde heeft mij niet het paradijs uitgezet. Nee, ik heb haar de rug toegekeerd en ben zelf de hemel uitgelopen. Mijn keus voor afscheiding, mijn keus voor de hel.

Als de liefde weer eens gloort dan bedek ik mijn ogen en mijn gezicht. Want ik geloof dat ik zal sterven als ik naar haar kijk. En dat is ook zo, mijn eindigheid zal verdwijnen dus klamp ik me vast aan de nachtmerrie die deze wereld is. Hier hoop ik de eeuwigheid te vinden die ik zelf ben maar ontken. Bang.

Genageld aan het kruis van mijn bijgeloof zie ik hoe de wolken opzij schuiven en ik voel hoe een lichtstraal mijn gezicht kust. In uw handen beveel ik mijn geest.

Wonderen worden gezien in het licht (WB91)