Kijk eens van een afstandje naar de dag zoals je je die voorstelt. Merk op dat je onbewust ervan uitgaat dat er een ikje zal zijn dat van alles gaat meemaken op het podium van de wereld. Het ikje moet een voorstelling geven en hoopt dat het publiek hiervoor haar goedkeuring zal uitspreken. Het vreest de afkeuring van hetzelfde publiek. Dit publiek bestaat uit onze speciale relaties. Onze partner, kinderen, onze baas, collega’s en iedereen die we tegen het lijf lopen.

Dit voelt zo gewoon, zo vanzelfsprekend. Maar we hebben het bedacht, hoe echt het ook voelt. We projecteren ons eigen lichamelijke ikje op een denkbeeldig podium en met een evenzo denkbeeldig publiek. De belangrijke vraag is weer eens: ‘waartoe projecteren we deze dualistische denkwereld?’ Het antwoord gaat terug op onze zogenaamde oerzonde. We menen ons los gedacht te hebben van de eenheid, van God. Direct denken we dat Hij nu los staat van ons en ons publiek is geworden. Onze onbewuste schuld over deze daad van afscheiding maakt dat we het publiek menen te moeten pleasen. We vrezen de afkeur van God en streven naar Zijn goedkeuring. Zo binnen, zo ‘buiten’. Onze speciale relaties zijn de projecties van deze onzinnige gedachten die we over ons Publiek met een hoofdletter P, namelijk God, hebben.

Maar er is niks gebeurd. We hebben ons nooit los kunnen denken van God, Hij is niet boos, we hoeven niet een denkbeeldige wereld te projecteren met evenzo denkbeeldige speciale relaties waarin we ons moeten uitsloven om goedkeuring te krijgen uit angst voor hun afkeuring. We zijn onschuldig en vrij!

WB 132: Ik bevrijd de wereld van al wat ik haar heb toegedacht