Ik hecht waarde aan het oordeel van mijn baas over mij, aan het ontlopen van files als ik vandaag heen en weer naar Amersfoort ga, aan het op tijd thuis zijn om eten te maken voor mijn dochter aan enz enz. Allemaal zaken die mijn ikje tot een goed eind moet brengen vandaag. Zaken die in meer of mindere mate op me drukken, die me bezig houden, waar ik me verantwoordelijk voor voel en waarvan de uitkomst lijkt te bepalen of ik gelukkig zal zijn aan het eind van deze dag.

Van een iets hoger standpunt zie ik dat mijn gedachten hierover en mijn zorgen allemaal de illusie versterken dat dit ikje bestaat en een hoofdrol speelt. Datzelfde ikje kan met zijn verstand besluiten dat hij zich niet zo druk moet maken maar dat helpt niet echt. Kennelijk zie ik nogal snel beren op de weg. Zonder hulp blijf ik in dit kringetje van zorgen maken ronddraaien. Maar er is Hulp.

Ik zit met gesloten ogen en laat alle beelden maar gewoon opkomen. Ze brengen gevoelens met zich mee. Zorgelijke gevoelens waarin wat angst doorklinkt. Deze keer probeer ik niks te fiksen maar zeg ik tegen mijn Heilige Broer die naast me staat: ‘zie je dat, ik maak me druk. Ik denk dat er echt van alles kan gebeuren, dat er van alles mis kan gaan. Wil je een arm om me heen slaan en laten zien hoe Jij dit ziet?’. En dan vertrouw ik Hem. Ik wil het aan Hem overlaten, Hij mag Zijn waarde toekennen aan alles. Hoe het nu ook voelt, Zijn uitkomst staat vast want deze is er al. Deze uitkomst is vrede, ook al zie ik dat misschien nog niet.

Wab 133: Ik zal geen waarde geven aan wat geen enkele waarde heeft