We doen ons uiterste best met van alles en nog wat. Dit geldt ook voor ons werken met de Cursus. Deze toewijding kan het gevolg zijn van onze liefde voor de waarheid en liefde die de Cursus vertegenwoordigt voor ons. Wat een zegen. Maar de toewijding krijgt ook makkelijk een zwoeg-en-zweet karakter. We spannen ons in, beoordelen de mate waarin we vorderen en zijn dan in meer of in mindere mate tevreden. We willen zo graag naar dat licht toe! We voelen dat dit de juiste weg is en doen er het liefst nog een schepje boven op.

We hoeven ons niet schuldig te voelen over deze toewijding want als we niet één of ander verlangen zouden ervaren naar God dan zouden we niet erg bereid zijn om te leren. Maar vanmorgen krijgen we een warme bemoediging van Jezus in de vorm van een mooie tekst (T2.V.4:1-2):

‘De genezer die op zijn eigen gereedheid vertrouwt, brengt zijn begrip in gevaar. Je bent volkomen veilig zolang jij je totaal niet om je eigen gereedheid bekommert, maar een niet aflatend vertrouwen houdt in die van mij. ‘

Wat een bemoediging. We zijn zo druk op zoek naar God. We denken dat we beter ons best moeten doen en harder moeten studeren. Wanneer zijn we ver genoeg hiermee? Wanneer zijn we gereed? En zoals zo vaak keert Jezus het 180 graden om. Hij zegt ons niet te vertrouwen op ons eigen vermogen, op onze eigen kracht. Als wij op Hem vertrouwen is Hij daar voor ons. Volledig gereed. Klaar om samen met ons te kijken naar onze angsten en ons te troosten en vrede te schenken. Wat een bemoediging!

WB 142: Ik dank mijn Vader voor Zijn gaven aan mij.