Ik houd niet van angst. Ik vind het een rot gevoel en wil er zo snel mogelijk vanaf. Angst voor lichamelijk ongemak, angst voor wat er allemaal fout kan gaan en uiteindelijk de angst voor de dood. Die angst heeft bij mij vaak de vorm van me zorgen maken over wat er allemaal fout kan gaan. Je zou zeggen dat ik ondertussen wel geleerd zou moeten hebben dat het gewoonlijk wel weer losloopt en dat ik me dus niet zo druk zou hoeven te maken. Natuurlijk zeg ik dat ook met regelmaat tegen mezelf. Het lijkt dan even te helpen maar als het puntje dichter bij het paaltje komt dan zit ik toch te piekeren.

Ik vind dat Jezus hier een rol zou kunnen spelen. Angst speelt in de Cursus een hoofdrol dus als het goed is weet Hij er wel raad mee. ‘Heer, verlos me van mijn angst’, bid ik dan. ‘Ik wil niet langer bang zijn, neem toch dit nare gevoel weg van me’. Dit kalmeert me wel iets, maar helemaal vertrouwen doe ik het niet en eerlijk gezegd werkt het ook niet. Ik houd mezelf een beetje voor de gek door Jezus als tranquillizer te misbruiken. Wat zegt het tekstboek? Houd je vast (T2 VII 1 1-7).
‘Je kunt wel blijven klagen over angst, maar desondanks volhard je erin jezelf bang te maken. 2Ik heb al te kennen gegeven dat je mij niet kunt vragen jou van je angst te bevrijden. 3Ik weet dat die niet bestaat, maar jij niet. 4Als ik tussen jouw gedachten en hun uitwerking zou komen, zou ik tornen aan een elementaire wet van oorzaak en gevolg, de meest fundamentele wet die er is. 5Ik zou jou allerminst helpen als ik de kracht van je eigen denken zou kleineren. 6Dit zou lijnrecht ingaan tegen het doel van deze cursus. 7Het is veel nuttiger jou eraan te herinneren dat jij je gedachten niet zorgvuldig genoeg bewaakt’ 

Pfoeii.. Dat klinkt best wel hard in eerste instantie. ‘Ik heb al te kennen gegeven dat je mij niet kunt vragen jou van je angst te bevrijden!’ Waarom niet? Het lijkt me zo fijn. Ik vertrouw Hem toch? Maar het ligt subtieler. IK besluit dat ik me afgescheiden wil voelen van de eenheid en van de liefde. IK vlucht in een geprojecteerd lichaam in een geprojecteerde wereld en IK voel me hier onbewust schuldig over en vrees op allerlei manieren dat dit denkbeeldige ikje gestraft zal worden en van alles zal overkomen. En Jezus? Jezus respecteert mijn keuze! Als ik al deze ellende wil kiezen dan houdt Hij me niet tegen. Hij forceert niets. Ik kies voor angstaanjagende illusies en als ik dit zo graag wil dan wacht Jezus geduldig en liefdevol tot ik zijn woorden uit de Cursus wil aannemen. De volgende metafoor hielp me hierbij.

Ik hang aan een rekstok en voel spanning in mijn armen, nek en schouders. De knokkels van mijn handen zijn wit en ik knijp nog harder omdat ik denk dat ik op grote hoogte boven de grond hang. Jezus staat achter mij. Hij legt me rustig en liefdevol uit dat er niets aan de hand is, dat ik kan ontspannen en dat Hij me op zal vangen. En nu komt het, want wat doet Jezus niet? Hij trekt niet met geweld aan mijn enkels om mij ‘te bevrijden’! Dat zou mijn angst vergroten, ik zou gillen en spartelen en me aangevallen voelen. Ik zie dat ik zelf volhard in mijn angst. Het is mijn keuze om deze vast te houden. Jezus kleineert deze keuze niet door me los te rukken. Hij spoort me slechts geduldig en liefdevol aan om Hem te vertrouwen. Ik voel nu zijn liefdevolle aanwezigheid onder me terwijl ik angstig naar mijn gespannen knuisten kijk en sta toe dat Zijn Liefde naar mijn angst stroomt. Ik zegen mijn angst met de liefde van Hem. En ik vertrouw en sta toe dat het wonder kan stromen. Zijn armen houden mij nu stevig vast en ik ontspan. Och Heer, dank U.